Wolna Partia Demokratyczna

Freie Demokratische Partei

{{{opis logo}}}
Państwo	{{{państwo}}}
Lider	Christian Lindner
Adres siedziby	Thomas-Dehler-Haus, Reinhardtstraße 14 10117 Berlin
Młodzieżówka	Junge Liberale (Młodzi Liberałowie)
Obecni posłowie	80/709
Strona internetowa

{{Partia polityczna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | prezes = | barwy = | ideologia polityczna = | liczba członków = | data założenia = | państwo = | przewodniczący = | nazwa oryginalna = | opis logo = | commons = | data rozwiązania = | poglądy gospodarcze = | skrót = | alt logo = Nieznane pola: "liczba", "założona", "ideologia", "poglady gospodarcze", "europarl", "międzynarodowe", "kolory" oraz "partia".

Wolna Partia Demokratyczna (niem. Freie Demokratische Partei, FDP) – centroprawicowa liberalna partia polityczna w Niemczech.

Historia

FDP powstała w 1948 r. w miejscowości Heppenheim w Zachodniej Strefie Okupacyjnej Niemiec jako zjednoczenie wszystkich partii liberalnych. Jej pierwszym przewodniczącym był późniejszy pierwszy prezydent RFN Theodor Heuss. Ideą zjednoczenia było przezwyciężenie podziału wśród liberałów, spowodowanego przez kanclerza Ottona von Bismarcka.

Liberałowie FDP współrządzili Niemcami. W 1949 roku zawarli koalicję z konserwatywną CDU i prawicową DP udzielając poparcia gabinetowi Konrada Adenauera. Wraz z chadekami kierowali państwem do 1966 roku (z przerwą na latach 1957-1961, gdy CDU dysponowała absolutną większością w Bundestagu). Byli jedyną liczącą się siłą opozycyjną wobec tzw. wielkiej koalicji CDU i socjaldemokratycznej SPD. W 1969 r. poparli w głosowaniu parlamentarnym kandydata SPD na prezydenta (był nim Gustav Heinemann), co było dużym zaskoczeniem dla Niemców przyzwyczajonych widzieć FDP jako „przybudówkę” do partii Adenauera. Wspólna akcja z SPD była zaczątkiem współpracy parlamentarnej w gabinecie koalicyjnym Willy’ego Brandta. FDP uzyskała wówczas wpływ na politykę zagraniczną (jej przedstawiciel Walter Scheel został ministrem) i sprawy wewnętrzne (tutaj na czele resortu stanął Hans-Dietrich Genscher). W 1974 roku SPD „odwdzięczyło” się popierając kandydaturę Waltera Scheela na prezydenta RFN. Koalicja z socjaldemokratami rozpadła się w 1982 roku. Od tej pory aż do 1998 roku FDP tworzyła wspólnie z CDU/CSU koalicyjny rząd Helmuta Kohla. Następnie pozostawała w opozycji do 2009 roku, kiedy ponownie stworzyła z chadecją koalicyjny gabinet – drugi rząd Angeli Merkel.

W wyborach w 2013 roku liberałowie ponieśli klęskę w wyborach i, po raz pierwszy, nie znaleźli się w Bundestagu (otrzymali 4,8 % głosów).

W wyborach w 2017 roku ugrupowanie odniosło sukces w wyborach wracając po 4 latach do Bundestagu. Uzyskała wynik 10,7 %.

Działalność

Ogół członków i zwolenników FDP można podzielić na lewicowych liberałów i konserwatywnych liberałów. Lewicowi liberałowie występują przede wszystkim w sprawie praw obywatelskich, natomiast konserwatyści są przede wszystkim za neoliberalizmem, kładąc nacisk na sprawy gospodarcze. Elementem ich łączącym jest idea wolności niepodzielnej. Wspólne dla nich jest krytyczne nastawienie wobec państwa, a zwłaszcza biurokracji. Partia postuluje liberalizm w dziedzinie światopoglądowej. Motto partii to: „Tak dużo państwa, ile jest niezbędne, tak mało państwa, jak to jest możliwe”. W ten sposób partia próbuje maksymalnie ograniczyć ingerencję państwa w życie obywateli.

Centralnym celem partii jest tworzenie miejsc pracy poprzez zachęcanie przedsiębiorstw do inwestycji, co powinno zostać osiągnięte przez redukcję biurokracji, prywatyzację, deregulację, likwidację subwencji i reformę podatkową. Zadłużenie państwa powinno zostać zredukowane, a w globalizacji partia widzi ogromna szansę dla Niemiec. Opowiada się za podatkiem dochodowym progresywnym przy jednoczesnym obniżeniu progów podatkowych, postuluje ograniczenie wydatków państwowych na świadczenia socjalne, opowiada się za częściową prywatyzacją szkolnictwa i służby zdrowia, tam, gdzie ich utrzymywanie za bardzo obciąża budżet.

W obszarze polityki edukacyjnej FDP jest za wsparciem edukacji przedszkolnej dzieci. Już w czwartym roku życia dzieci powinny przystąpić do testu językowego, który umożliwi rozpoznanie trudności językowych np. u dzieci ze środowisk imigranckich i zlikwidowanie ich w tzw. klasach startowych.

W polityce energetycznej partia proponuje połączenie odnawialnych źródeł energii z tradycyjnymi, jak węgiel czy gaz, jednocześnie krytykuje wzrost wykorzystania energii jądrowej. Kolorami FDP są żółty i niebieski.

Przewodniczący FDP

• 1948–1949: Theodor Heuss
• 1949–1954: Franz Blücher
• 1954–1957: Thomas Dehler
• 1957–1960: Reinhold Maier
• 1960–1968: Erich Mende
• 1968–1974: Walter Scheel
• 1974–1985: Hans-Dietrich Genscher
• 1985–1988: Martin Bangemann
• 1988–1993: Otto Graf Lambsdorff
• 1993–1995: dr Klaus Kinkel
• 1995–2001: dr Wolfgang Gerhardt
• 2001–2011: dr Guido Westerwelle
• 2011–2013: Philipp Rösler
• od 2013 Christian Lindner

Fundacje powiązane z FDP

• Friedrich-Naumann-Stiftung (ogólno-federalna)
• Karl-Hermann-Flach-Stiftung (Hesja)
• Thomas-Dehler-Stiftung (Bawaria)
• Reinhold-Meier-Stiftung (Badenia-Wirtembergia)
• Karl-Hamann-Stiftung (Brandenburgia)
• Arno-Esch-Stiftung (Meklemburgia-Pomorze Przednie)
• Rudolf-von-Benningsen-Stiftung (Dolna Saksonia)
• Wolfgang-Döring-Stiftung (Nadrenia Północna-Westfalia)
• Wilhem-Külz-Stiftung (Saksonia)
• Erhard-Hübener-Stiftung (Saksonia-Anhalt)

Zobacz też

• partie polityczne Niemiec

Bibliografia

• Endfassung.PDF Program partii

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona FDP
• Organizacja młodzieżowa FDP, „Junge Liberale”