Gdy druga kadencja Ronalda Reagana dobiegała końca działacze Partii Republikańskiej zdali sobie sprawę, że brakuje im przywódcy, który mógłby zostać następcą ustępującego prezydenta[1]. Reagan naznaczył na to stanowisko wiceprezydenta w swojej administracji – George’a H. Busha, któremu zarzucano uległość i brak decyzyjności[2]. Konwencja republikanów odbyła się w dniach 15-18 sierpnia 1988 roku w Nowym Orleanie[2]. Kandydaturę Busha oficjalnie przedstawił senator Phil Gramm dwa dni później[3]. Jego głównymi kontrkandydatami byli baptystyczny pastor Pat Robertson oraz lider większości w SenacieBob Dole[4]. Ostatecznie nominację otrzymał Bush, a kandydatem na wiceprezydenta został Dan Quayle[4]. Quayle był ostro atakowany przez prasę, zarzucając mu uchylanie się od udziału w wojnie w Wietnamie na rzecz służby w Gwardii Narodowej[5]. W kampanii Bush obiecał kontynuację polityki zagranicznej Reagana[3]. Ponadto dyskredytował program demokratów, zarzucając im brak programu obrony narodowej, łagodne stanowisko wobec przestępców i brak patriotyzmu[4]. W Partii Demokratycznej, podobnie jak u republikanów, początkowo brakowało lidera[1]. Na wstępie kampanii mocnym kandydatem był Gary Hart, ale skandal obyczajowy zmusił go do rezygnacji[1]. Z nominacji zrezygnował także gubernator Nowego Jorku Mario Cuomo[1]. Wobec tego rozgrywka o nominację odbyła się pomiędzy gubernatorem MassachusettsMichaelem Dukakisem a czarnoskórym pastorem Jesse’m Jacksonem[4]. Na lipcowej konwencji demokratów, delegaci w pierwszym głosowaniu poparli Dukakisa, który kandydatem na wiceprezydenta mianował Lloyda Bentsena[4]. Nominację Partii Libertariańskiej uzyskał Ron Paul[6]. Demokraci oparli swoją kampanię na krytyce administracji republikańskiej, głównie na aferze Iran-Contras[4]. Pomimo, że latem 1988 Dukakis miał 17% przewagi w sondażach nad Bushem, to negatywna kampania republikańska i nieumiejętność demokratów w odpowiedziach na zarzuty, sprawiły że tuż przed wyborami Bush dysponował 10% przewagą[7]. Dukakis zwyciężył na Północnym i Środkowym Wschodzie, natomiast Bush pokonał rywala na Południu, Południowym Zachodzie, a także Środkowym Zachodzi i w Nowej Anglii[7].
Kandydaci
Partia Demokratyczna
Michael Dukakis
Lloyd Bentsen
Partia Libertariańska
Ron Paul
Partia Republikańska
George H. Bush
Dan Quayle
Wyniki głosowania
Głosowanie powszechne odbyło się 8 listopada 1988[6]. Reagan uzyskał 53,4% poparcia, wobec 45,7% dla Mondale’a i 0,5% dla Paula[6]. Ponadto, około 440 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[6]. Frekwencja wyniosła 50,3%[8]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Bush uzyskał 426 głosów, przy wymaganej większości 270 głosów[9]. Na Dukakisa zagłosowało 111 elektorów, a na Bentsena – 1[9]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Quayle, uzyskując 426 głosów, wobec 111 dla Bentsena i 1 dla Dukakisa[9]. Jeden elektor z Wirginii Zachodniej zagłosował na Bentsena w głosowaniu prezydenckim i na Dukakisa w głosowaniu wiceprezydenckim[9].
George H. Bush został zaprzysiężony 20 stycznia 1989[10].
.jpg)
