Zygmunt Pioch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Pioch
Ilustracja
Zygmunt Pioch, Gdańsk 2010
Data i miejsce urodzenia

30 października 1939
Gowidlino

Obywatelstwo

Polska

Tytuł szachowy

mistrz krajowy (1977)
arcymistrz w grze korespondencyjnej (1991)

Ranking FIDE

2034

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnych

Zygmunt Pioch (ur. 30 października 1939 w Gowidlinie) – polski szachista, arcymistrz gry korespondencyjnej.

Kariera szachowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. pięciokrotnie wystąpił w finałach indywidualnych mistrzostw Polski mężczyzn, najlepsze wyniki osiągając w latach 1973 w Gdyni (XVI m.) i 1974 w Zielonej Górze (XVII m.). W 1977 r. otrzymał tytuł mistrza krajowego. Wielokrotnie zajmował medalowe miejsca w mistrzostwach kraju "weteranów" (m.in. Szczecinek 2004 – II m. i Rowy 2006 – III m.) oraz w mistrzostwach Wojska Polskiego (m.in. trzykrotnie III miejsca w Kołobrzegu 2003 i 2005 oraz we Wrocławiu 2006)[1].

Największe sukcesy osiągnął w szachach korespondencyjnych. Dwukrotnie zdobył tytuły indywidualnego mistrza Polski (w latach 1972 i 1974)[2]. W 1972 r. zdobył złoty medal w drużynowych mistrzostwach kraju, zdobywając na I szachownicy 12½ pkt w 15 partiach. Reprezentował Polskę na VIII i X olimpiadzie w latach 1972–1974 (wynik 8½ z 11 partii na V szachownicy) oraz 1982–1987 (wynik 9½ z 11 partii na I szachownicy). W 1991 r. osiągnął duży sukces, zwyciężając w memoriale Władimira Simagina i otrzymując (jako trzeci Polak w historii, po Stefanie Brzózce i Ryszardzie Skrobku) tytuł arcymistrza w szachach korespondencyjnych[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]