Wikipedysta:Rambo22/brudnopis/Piłka nożna

{{{imię i nazwisko}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Pełne imię i nazwisko	{{{pełne imię i nazwisko}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Wzrost	167 cm
Pozycja	napastnik
Informacje klubowe
Klub	{{{klub}}}
Numer w klubie	{{{numer w klubie}}}
Kariera juniorska
Lata Klub BŁĄD: {{{kariera juniorska}}}
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole BŁĄD: {{{kariera seniorska}}}
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole BŁĄD: {{{kariera reprezentacyjna}}}
Kariera trenerska
Lata Drużyna BŁĄD: {{{kariera trenerska}}}
Dorobek medalowy
{{{medale}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}
[{{{www}}} Strona internetowa]

{{Piłkarz infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | grafika = | data urodzenia = | opis grafiki = | data śmierci = | medale = | pełne imię i nazwisko = | wikicytaty = | kariera trenerska = | kariera juniorska = | kariera reprezentacyjna = | klub = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | miejsce urodzenia = | kariera seniorska = | numer w klubie = | commons = | odznaczenia = | www = Nieznane pola: "trener-lata", "masa_ciała", "krajurodzenia", "występywreprezentacji(gole)", "reprezentacja", "krajśmierci", "latawreprezentacji", "obecnyklub", "kluby", "dataurodzenia", "trener-kluby", "zdjęcie", "pełneimięinazwisko", "miastourodzenia", "występy(gole)", "pseudonim", "imięinazwisko", "juniorskielata", "miastośmierci", "juniorskiekluby", "numer", "lata" oraz "dataśmierci".

Óscar Tomás Mas Magallán (ur. 20 października 1946 w Villa Ballester) - argentyński piłkarz, grający podczas kariery na pozycji napastnika.

Kariera klubowa

Oscar Más rozpoczął karierę w klubie River Plate Buenos Aires w 1964. W River Plate Más dwukrotnie był królem strzelców ligi argentyńskiej: Metropolitano 1970 (16 bramek) i Metropolitano 1973 (17 bramek). W 1973 został zawodnikiem hiszpańskiego Realu Madrytu. W Primera División zadebiutował 1 września 1973 w zremisowanym 0-0 meczu z CD Castellón. Z Realem zdobył mistrzostwo Hiszpanii w 1974. Po rozegraniu w sezonie 1973/74 27 spotkań i strzeleniu 11 bramek, Más zdecydował się opuścić zespół Królewskich i powrócił do River Plate. Z River Plate dwukrotnie zdobył mistrzostwo Argentyny: Metropolitano 1975 i Nacional 1975. Na początku 1977 Más po rozegraniu 398 meczów i strzeleniu 198 bramek zdecydował się opuścić River Plate i wyjechał do Kolumbii, gdzie został zawodnikiem klubu América Cali. Po powrocie do Argentyny w 1979 Más został zawodnikiem Quilmes. W latach 1980-1981 był zawodnikiem drugoligowego Defensores de Belgrano Buenos Aires. W roku 1982 występował w Mariano Moreno Junín i Sarmiento Junín, gdzie pożegnał się z argentyńską ekstraklasą. Ogółem w latach 1964-1982 w lidze argentyńskiej Más rozegrał 421 meczów, w których strzelił 214 bramek. W ostatnich latach kariery Más występował w klubach z niższych klas rozgrywkowych, kończąc karierę w 1987 w Talleres Remedios de Escalada. W drodze po Copa Libertadores Pastoriza strzelił 4 bramki. W barwach Independiente rozegrał 184 mecze, w których 32 bramki. Ostatnie cztery lata kariery Pastoriza spędził we Francji w AS Monaco. Ogółem w lidze francuskiej Pastoriza rozegrał 106 meczów, w których strzelił 36 bramek. W 1954 został zawodnikiem Atlético Madryt. W Primera División zadebiutował 19 września 1954 w zremisowanym 2-2 meczu z CD Málaga. W 1957 przeszedł do drugoligowego Rayo Vallecano Madryt. Karierę zakończył w trzecioligowym RCD Mallorca. Z San Lorenzo czterokrotnie zdobył W historii San Lorenzo zajmuje drugie miejsce za Sergio Villarem pod względem występów. W 1973 przeszedł do Uniónu Santa Fe i występował w nim przez kolejne 4 lata. Karierę zakończył w lokalnym rywalu z Santa Fe – Colónu Santa Fe w 1980. Ogółem w latach 1962-1980 rozegrał w lidze argentyńskiej 630 meczów, w których strzelił 27 bramek. Pod względem występów w lidze argentyńskiej zajmuje trzecie miejsce w historii za Hugo Gattim i Ricardo Bochinim. Z Estudiantes trzykrotnie zdobył Copa Libertadores w 1968, 1969 i 1970 oraz Puchar Interkontynentalny w 1968. Togneri w 1968 wszedł na boisko w drugim spotkaniu finałowym Copa Libertadores z Palmeiras São Paulo, w 1969 wystąpił w obu meczach finałowych z Nacionalem Montevideo oraz w obu meczach finałowych z Peñarolem Montevideo w 1970. W 1968 wystąpił w obu meczach o Puchar Interkontynentalny z Manchesterem United. Karierę zakończył w Quilmes Atlético Club w 1976. Ogółem w latach 1965-1976 Togneri rozegrał w lidze argentyńskiej 399 meczów, w których strzelił 6 bramek. w Nacional 1972 oraz Nacional 1974. W 1975 wyjechał do francuskiego klubu AC Avignon. Już po roku spadł z nim do Division 2. W trakcie sezonu 1977/78 przeszedł do występującego w tej samej klasie rozgrywkowej Olympique Alès. Na początku 1980 powrócił do Argentyny do występującej w drugiej lidze Gimnasii La Plata. Karierę zakończył w drugoligowym klubie Morón Buenos Aires. W Primera División Brindisi zadebiutował 7 września 1974 w wygranym 3-1 meczu z Betisem Sevilla. W swoim pierwszym sezonie Wolff wystąpił w 30 meczach, w których strzelił 3 bramki, a Hércules zajął najwyższe w swojej historii 5. miejsce w Primera División. Rok póżniej Hércules zajął 6., a w 1977 13. miejsce w lidze hiszpańskiej, a Wolff rozegrał 34 i 29 meczów, strzelając w każdym sezonie po 2 bramki. Dobra gra zaowocowała transferem do Realu Madryt. Z Realem dwukrotnie zdobył mistrzostwo Hiszpanii w 1978 i 1979. Ostatni raz w barwach Królewskich Wolff wystąpił 3 czerwca 1979 w wygranym 5-1 meczu z Racingiem Santander. Ogółem w lidze hiszpańskiej rozegrał 161 spotkań, w których strzelił 11 bramek. Po powrocie do Argentyny został zawodnikiem Argentinos Juniors Buenos Aires, jednak po rozegraniu w jego barwach 8 meczów zakończył karierę. W 1981 powrócił na krótko na boisko w barwach drugoligowego Tigre Buenos Aires.Z Boca trzykrotnie zdobył mistrzostwo Argentyny: Metropolitano 1976, Nacional 1977 i Metropolitano 1981. Na arenie międzynarodowej zdobył z Boca Copa Libertadores w 1977 i 1978 oraz Puchar Interkontynentalny w 1977. Sá wystąpił w pierwszym meczu finałowym w 1977, obu meczach finałowych w 1978 oraz w pierwszym meczu o Puchar Interkontynentalny w 1977. Ostatnim klubem w jego karierze była Gimnasia y Esgrima Jujuy w 1982. Ogółem w latach 1968-1982 rozegrał w lidze argentyńskiej 361 spotkań, w których strzelił 7 bramek. W 1964 w W 1972 w rozgrywkach Copa Libertadores Balbuena strzelił 3 bramki i wystąpił w obu meczach finałowych z peruwiańskim Universitario Lima. W następnym roku zdobył w Copa Libertadores 2 bramki oraz wystąpił w dwóch pierwszych meczach finałowych z chilijskim Colo Colo. W tym samym roku wystąpił w wygranym 1-0 meczu o Puchar Interkontynentalny z Juventusem. W 1974 w Copa Libertadores strzelił 3 bramki, w tym jedna w drugim meczu finałowym z São Paulo FC. W 1975 Balbuena wystąpił we wszystkich trzech meczach finałowych Copa Libertadores z Unión Española Santiago. W 1976 został zawodnikiem Racing Club de Avellaneda. Ogółem w latach 1965-1976 rozegrał 324 spotkań, w których strzelił 67 bramek. Po sezonie 1976/77 zdecydował się na zakończyć karierę.

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1964	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	24	3
1965	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	33	16
1966	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	31	11
1967	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	34	17
1968	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	33	16
1969	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	43	24
1970	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	26	20
1971	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	33	20
1972	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	38	27
1973	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	13	17
1973/74	Real Madryt	Hiszpania	Primera División	27	11
1975	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	42	13
1976	River Plate Buenos Aires	Argentyna	Primera División	31	13
1977	América Cali	Kolumbia	Categoría Primera A	35	18
1978	América Cali	Kolumbia	Categoría Primera A	32	18
1979	Quilmes	Argentyna	Primera División	7	3
1980	Defensores de Belgrano Buenos Aires	Argentyna	Primera B Nacional	?	?
1981	Defensores de Belgrano Buenos Aires	Argentyna	Primera B Nacional	?	?
1982	Mariano Moreno Junín	Argentyna	Primera División	14	7
1982	Sarmiento Junín	Argentyna	Primera División	18	6

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Argentyny Más zadebiutował w 1965.W 1966 został powołany na Mistrzostwa Świata. Na Mundialu w Anglii Más wystąpił we wszystkich czterech meczach z: Hiszpanią, RFN, Szwajcarią i ćwierćfinale z Anglią. W 1967 wystąpił w turnieju Copa América, na którym Argentyna zajęła drugie miejsce. Na turnieju wystąpił w czterech meczach z Paragwajem (bramka), Boliwią, Chile i Urugwajem. Ogółem w barwach albicelestes wystąpił w 37 meczach, w których strzelił 10 bramek.

Kariera trenerska

Zaraz po zakończeniu kariery piłkarskiej Oscar Más został trenerem. W latach 1976-1979 prowadził Independiente Avellaneda. Z klubem z Avellanedy dwukrotnie zdobył mistrzostwo Argentyny: Nacional 1977 i Nacional 1978. Kolejnymi klubami prowadzonymi przez Pastorizę były Talleres Córdoba, Racing Club, kolumbijski Millonarios i ponownie Independiente Avellaneda. Z Independiente zdobył mistrzostwo Argentyny Metropolitano 1983, Copa Libertadores 1984 oraz Puchar Interkontynentalny w 1984. W 1985 pracował w Brazylii w Grêmio Porto Alegre i Fluminense Rio de Janeiro. Po powrocie do Argentyny prowadził Independiente i Boca Juniors. W latach prowadził m.in. Talleres Córdoba, boliwijski Bolívar La Paz i Argentinos Juniors. W latach 1995-1996 prowadził reprezentację Salwadoru, a w latach 1998-2000 reprezentację Wenezueli. Pastoriza zmarł 2 sierpnia 2004 będąc wówczas po raz piąty trenerem Independiente. W 1961 powrócił do Argentyny, gdzie został trenerem San Lorenzo de Almagro Buenos Aires. W 1962 Lorenzo został selekcjonerem reprezentacji Argentyny, którą poprowadził na Mistrzostwa Świata. Albicelestes na Mundialu w Chile pokonała 1-0 Bułgarię, przegrała z Anglią 1-3 oraz zremisowała 0-0 z Węgrami, co spowodowała odpadnięcie z turnieju. W latach 1962-1965 Lorenzo w rzymskich klubach Lazio i Romie. Po powrocie do Argentyny po raz drugi trenował San Lorenzo. W 1966 Lorenzo po raz drugi został selekcjonerem reprezentacji Argentyny, którą poprowadził na Mistrzostwa Świata. Na Mundialu w Anglii Albicelestes wygrali 2-1 z Hiszpanią i 2-0 ze Szwajcarią oraz zremisowali 0-0 z RFN. Dzięki zajęciu 2. miejsca w grupie awansowali do ćwierćfinału, gdzie przegrali 0-1 z gospodarzami turnieju. W 1966 był trenerem River Plate Buenos Aires, a 1967 ponownie prowadził RCD Mallorca. W latach 1968-1971 ponownie prowadził Lazio, a 1972 San Lorenzo. Z San Lorenzo wygrał obie edycje mistrzostw Argentyny w 1972: Metropolitano i Nacional. Po tych sukcesach został trenerem Atlético Madryt. Z Atlético dotarł do finału Puchar Mistrzów 1974, gdzie hiszpański klub uległ Bayernowi Monachium. Po powrocie do ojczyzny został trenerem Uniónu Santa Fe, by wkrótce potem zostać trenerem Boca Juniors Buenos Aires. Praca w Boca Juniors to najlepszy okres trenerskiej karierze Lorenzo. Z Boca wygrał obie edycje mistrzostw Argentyny w 1976: Metropolitano i Nacional. Na arenie międzynarodowej zdobył Copa Libertadores w 1977 i 1978 oraz Puchar Interkontynentalny w 1978. Najbardziej znanym klubem prowadzonym przez Telcha był Banfield Buenos Aires. Od wielu lat jest asystentem Miguela Ángela Brindisiega w prowadzonych przez niego klubach. W latach 1984-1987 prowadził drugoligowy Le Puy. W latach 1987-1991 prowadził trzecioligowe Angoulême CFC. Po powrocie do Argentyny trenował Chacarite Juniors, Newell's Old Boys Rosario i Atlético Rafaela. Karierę trenerską rozpoczął w 1986 w Alumni Villa Maria. W 1987 powrćił do swojego byłego klubu Municipalu Gwatemala. Z Municipalem dwukrotnie zdobył mistrzostwo Gwatemali w 1987 i 1988. W latach 1989-1991 pracował w Ekadorze w Barcelonie Guayaquil. Z Barceloną dwukrotnie zdobył mistrzostwo Ekwadoru w 1989 i 1991. Po tych sukcesach przeniósł się Hiszpanii, gdzie trenował Espanyol Barcelona i swój były klub Las Palmas. W latach 1994-1995 prowadził Independiente Avellaneda. Z Independiente zdobył mistrzostwo Argentyny: Clausura 1994, Supercopa Sudamericana 1994 i Recopa Sudamericana 1995. Równocześnie z pracą w Independiente Brindisi prowadził w latach 1994-1997 reprezentację Gwatemali. W 1998-1999 po raz drugi prowadził Espanyol. Kolejnymi miejscami pracy Brindisiego były Huracán Buenos Aires, Racing Club de Avellaneda, Lanús, Boca Juniors i Comunicaciones Gwatemala. Również nieudana była praca w Meksyku w Club Atlas i Jaguares de Chiapas. 20 września 2010 Brindisi po raz drugi trenował Huracán, jednakże wobec słabych wyników przestał pełnić tą funkcję 22 lutego 2011.

Źródła

• Szablon:National Football Teams
• Profil
• Profil
• Profil
• Statystyki na fifa.com

Kategoria:Reprezentanci Argentyny w piłce nożnej Kategoria:Argentyńscy trenerzy piłkarscy Kategoria:Piłkarze Club Atlético River Plate Kategoria:Piłkarze Realu Madryt Kategoria:Piłkarze América Cali Kategoria:Piłkarze Quilmes Atlético Club Kategoria:Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1966 Kategoria:Uczestnicy Copa América 1967 Kategoria:Urodzeni w 1946

{{{imię i nazwisko}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Pełne imię i nazwisko	{{{pełne imię i nazwisko}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Wzrost	176 cm
Pozycja	napastnik
Informacje klubowe
Klub	{{{klub}}}
Numer w klubie	{{{numer w klubie}}}
Kariera juniorska
Lata Klub BŁĄD: {{{kariera juniorska}}}
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole BŁĄD: {{{kariera seniorska}}}
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole BŁĄD: {{{kariera reprezentacyjna}}}
Kariera trenerska
Lata Drużyna BŁĄD: {{{kariera trenerska}}}
Dorobek medalowy
{{{medale}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}
[{{{www}}} Strona internetowa]

{{Piłkarz infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | grafika = | data urodzenia = | commons = | data śmierci = | miejsce urodzenia = | medale = | pełne imię i nazwisko = | wikicytaty = | kariera trenerska = | kariera juniorska = | kariera reprezentacyjna = | opis grafiki = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | kariera seniorska = | numer w klubie = | klub = | odznaczenia = | www = Nieznane pola: "trener-lata", "występy(gole)", "masa_ciała", "data1", "krajurodzenia", "trener-kluby", "występywreprezentacji(gole)", "krajśmierci", "reprezentacja", "obecnyklub", "kluby", "dataurodzenia", "latawreprezentacji", "zdjęcie", "pełneimięinazwisko", "miastourodzenia", "data2", "pseudonim", "imięinazwisko", "juniorskielata", "miastośmierci", "juniorskiekluby", "numer", "lata" oraz "dataśmierci".

Marco Ferrante (ur. 4 lutego 1971 w Velletri) - były włoski piłkarz, występujący podczas kariery na pozycji napastnika.

Kariera klubowa

Karierę piłkarską Marco Ferrante rozpoczął w Napoli w 1988 roku. W 1990 roku został wypożyczony do drugoligowej Reggiany, a w 1991 do Pisy. W 1992 roku powrócił do Napoli, jednak po rozegraniu 4 spotkań w styczniu 1993 został sprzedany do Parmya. Sezon 1993-94 spędził w Piacenzy, z którą spadł do Serie B. W następnych dwóch sezonach występował w drugoligowych Perugii i Salernitanie. W 1996 przeszedł do spadkowicza z Serie A Torino. W klubie z Turynu występował przez osiem lat. Z Torino dwukrotnie awansował do Serie A w 1999 i 2001 oraz dwukrotnie z niej spadał w 2000 oraz 2003 roku. W pierwszej częsci 2001 roku Ferrante był wypożyczony do Interu Mediolan. W Interze zadebiutował 4 lutego 2001 w wygranym 3-0 meczu ligowym z Bologną. Ostatni raz w barwach czarno-niebieskich wystąpił 27 maja 2001 w zremisowanym 1-1 meczu ligowym z [Lazio Rzym|Lazio]]. W Interze rozegrał 11 spotkań i strzelił 1 bramkę w lidze. W 2004 przeszedł do drugoligowej Catanii, jednak po pół roku wrócił do Serie A do Bologny. Z Serie A pożegnał się w 2006 roku w Ascoli. Ogółem w Serie A rozegrał 172 spotkania i strzelił 48 bramek. Karierę Ferrante zakończył w drugoligowym Hellasie Werona w 2007 roku.

Kariera reprezentacyjna

Marco Ferrante ma za sobą występ w reprezentacji Włoch U-21. W 1992 roku pojechał na Igrzyska Olimpijskie. Na turnieju w Barcelonie był rezerwowym i nie wystąpił w żadnym spotkaniu.

Źródła

• Statystyki kariery
• Statystyki w Interze
• Mecze w reprezentacji

Kategoria:Włoscy piłkarze Kategoria:Piłkarze Napoli Kategoria:Piłkarze A.C. Reggiana 1919 Kategoria:Piłkarze Pisy Calcio Kategoria:Piłkarze AC Parma Kategoria:Piłkarze Piacenzy Calcio Kategoria:Piłkarze AC Perugia Kategoria:Piłkarze Salernitany Calcio 1919 Kategoria:Piłkarze Torino Kategoria:Piłkarze Interu Mediolan Kategoria:Piłkarze Calcio Catania Kategoria:Piłkarze Bologny Kategoria:Piłkarze Ascoli Calcio Kategoria:Piłkarze Pescary Calcio Kategoria:Piłkarze Hellas Werona Kategoria:Urodzeni w 1971