Wikipedysta:Gedeon07/brudnopis2

1

Szablon:Kibuc infobox Beit Alfa (hebr. בית אלפא; oficjalna pisownia w ang. Beit Alfa) - kibuc położony w Samorządzie Regionu Gilboa, w Dystrykcie Północnym, w Izraelu. Członek Ruchu Kibuców (HaTenoa'a HaKibbutzit).

Położenie

Kibuc jest położony na wysokości 81 metrów p.p.m. na zachodniej krawędzi intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Harod, która jest położona między Doliną Jezreel a Doliną Beit Szean w Dolnej Galilei. Na południe i zachód ok kibucu wznoszą się strome zbocza masywu górskiego Gilboa. Najbliżej położonymi górami są Har Barkan (497 m n.p.m.) i Har Gefet (318 m n.p.m.). Teren położony na północ i na wschód od kibucu jest płaski, chociaż opada w kierunku wschodnim w depresję Rowu Jordanu. Na północ od kibucu przepływa strumień Harod, którego wydo są wykorzystywane do zasilania licznych stawów hodowlanych. W odległości 2,5 km na południowy zachód od kibucu przebiega mur bezpieczeństwa oddzielający terytorium Izraela od Autonomii Palestyńskiej.

W jego otoczeniu znajdują się kibuce Sde Nahum, Nir David, Maale Gilboa, Chefciba i Beit HaSzita. Po stronie palestyńskiej jest wioska Fakua.

Demografia

Większość mieszkańców kibucu jest Żydami, jednak nie wszyscy identyfikują się z judaizmem. Tutejsza populacja jest świecka:

Historia

Kibuc został założony w 1922 przez ochotników z ruchu Haszomer Hacair. Znajduje się w nim synagoga z czasów bizantyjskich, na podłodze której zachowała się mozaika przedstawiająca znaki zodiaku.

Gospodarka

Gospodarka kibucu opiera się na intensywnym rolnictwie i hodowli bydła.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie satelitarne kibucu Beit Alfa Google Maps
• Mapa kibucu Beit Alfa
• Zdjęcia Beit-Alfa

Kategoria:Samorząd regionu Gilboa]] Kategoria:Kibuce]] Kategoria:Osiedla żydowskie utworzone w 1922]]

3

Pierwsza faza wojny (30 listopada 1947 - 1 kwietnia 1948)

Arabski atak na Dzielnicę Żydowską w Jerozolimie, 2 grudnia 1947

30 listopada 1947 Wysoki Komitet Arabski ogłosił trzydniowy strajk generalny w całym Mandacie Palestyny. Strajk miał rozpocząć się następnego dnia i był wyrazem niezadowolenia społeczności arabskiej, która sprzeciwiała się planowi utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie. Objął on swoim zasięgiem cały kraj, jednak w rejonach gdzie żyły obie społeczności obok siebie, doszło do masowych demonstracji ludności arabskiej. Zażądano, by brytyjskie władze mandatowe przekazały całą władzę polityczną w ręce Wysokiego Komitetu Arabskiego, celem utworzenia jednego państwa arabskiego w całej Palestynie. Demonstracje stawały się coraz bardziej brutalne. Pojedyncze strzały przekształciły się w starcia. Rozprzestrzeniły się one po całym kraju, a towarzyszyły im liczne incydenty zbrojne, podpalenia, morderstwa, napady rabunkowe i grabieże. Przebieg następnych wydarzeń był już nie do powstrzymania. W odpowiedzi na kolejne ataki strona żydowska rozpoczęła przeprowadzać działania odwetowe, i tak z całą siłą wybuchła wojna domowa.

Zorganizowana 2 grudnia 1947 w Jerozolimie demonstracja przekształciła się w gwałtowne rozruchy, podczas których doszło do plądrowania i podpalania żydowskich sklepów i domów. W trakcie plądrowania centrum handlowego "Manila" doszło do pierwszej wymiany ognia pomiędzy arabskimi bandami a członkami żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Brytyjskie władze mandatowe nie reagowały, pozwalając na swobodny rozwój wydarzeń. W odwecie, 3 grudnia członkowie żydowskiego Irgunu podpalili arabskie kino "Rex" w Jerozolimie. Tego samego dnia Arabowie zaatakowali pojazd jadący do Dzielnicy Żydowskiej w Jerozolimie, zabijając 1 osobę i raniąc 7 kolejnych. 4 grudnia w ataku na żydowski autobus w Jerozolimie rannych zostało 2 Żydów i 3 Arabów. W kolejnych dniach dochodziło do coraz częstszych strzelanin, podpaleń, a także zamachów bombowych, które paraliżowały normalne funkcjonowanie miasta. Bardzo podobnie wyglądała sytuacja w innych częściach kraju. Podczas demonstracji dochodziło do starć ulicznych, napadano na żydowskich przechodniów, plądrowano i podpalano sklepy oraz domy. W rejonach wiejskich dochodziło do podpaleń upraw rolniczych i drobnych napaści na żydowskie osady. W tym pierwszym okresie wojny domowej, działania arabskie przybrały formę nieskoordynowanych działań, napaści, zasadzek, ostrzałów i podłożeń bomb. Bardzo rzadko dochodziło do bezpośrednich ataków na osiedla żydowskie, które były ufortyfikowane i sprawiały wrażenie trudnych do zdobycia. W dniu 8 grudnia 1947 arabski przywódca Hasan Salama poprowadził oddział liczący kilkuset Arabów do ataku na przedmieścia Tel Awiwu. Członkowie żydowskiej Hagany nie dali się zaskoczyć i w przygotowanej zasadzce zabili prawie 100 atakujących. Straty obrońców były nieznaczne.

Wojna o drogi

Mapa żydowskich osiedli i dróg w Palestynie, stan na 1 grudnia 1947

Jeden z żydowskich konwojów

Arabski autobus zniszczony przez wybuch bomby, 29 grudnia 1947

Z poniesionej klęski Arabowie wyciągnęli dwa główne wnioski: (1) nie warto atakować silnie bronionych żydowskich osiedli, i (2) ataki należy zintensyfikować na drogach i w miastach, w których społeczność arabska miała przewagę ilościową. Wnioski te były naturalnym wynikiem analizy położenia terytorialnego obu zwaśnionych grup, który to czynnik okazał się najważniejszym elementem determinującym przebieg działań w pierwszej fazie wojny domowej. Społeczność żydowska zamieszkiwała pas wybrzeża położony pomiędzy Hajfą a Tel Awiwem. Drugim dużym skupiskiem żydowskich osiedli była Dolina Jezreel, rozciągająca się na wschód od Hajfy w kierunku na Tyberiadę. Przy czym Hajfa i Tyberiada były zamieszkane przez obie społeczności. Ponadto osiedla żydowskie znajdowały się w Dolinie Beit Szean, Dolinie Kinaret i na północ od jeziora Tyberiadzkiego. W pozostałych częściach kraju znajdowały się mniejsze, rozproszone i mocno izolowane osady żydowskie. Natomiast ludność arabska zamieszkiwała cały obszar Palestyny, przy czym na obszarze Samarii i Judei stanowiła zdecydowaną większość. Wyjątek stanowiło miasto Jerozolima. Mieszkało w nim około 165 tys. Żydów i ponad 99 tys. Arabów, przy czym na Starym Mieście mieszkało 3200 Żydów i 20 tys. Arabów. Natomiast w otoczeniu miasta żyło ponad 100 tys. Arabów i tylko 2 tys. Żydów. W ten sposób w obszarze Jerozolimy występowała prawie dwukrotna przewaga Arabów w liczebności. Najważniejszym jednak okazał się czynnik położenia arabskich wiosek i miejscowości wzdłuż dróg komunikacyjnych. Stworzyło to możliwość stosunkowo łatwego przecięcia linii komunikacyjnych, i odcięcia osiedli żydowskich od zaopatrzenia. Na południu kraju, na pustyni Negew znajdowało się 27 odosobnionych osiedli, które bardzo szybko zostały odcięte od głównej społeczności żydowskiej skupionej na wybrzeżu wokół miasta Tel Awiw. Położony w Judei blok osiedli Gusz Ecjon był połączony drogą z Jerozolimą. Została ona z łatwością przecięta w rejonie Betlejem. Jerozolima była połączona strategiczną drogą biegnącą przy Latrun z wybrzeżem i Tel Awiwem. Droga ta została przecięta w rejonie miast Lida i Ramla, oraz w górach w Szaar HaGai. Ciężka sytuacja panowała również na północy w Galilei. Doprowadziło to do "wojny o drogi".

O intensywności ataków świadczy fakt, że w pierwszych tygodniach walk żydowska komunikacja praktycznie zamarła. Dawid Ben Gurion wystąpił do Wysokiego Komisarza Palestyny Alana Cunningham o zapewnienie bezpieczeństwa żydowskim transportom. Jednak Brytyjczycy nic nie przedsięwzięli w celu obrony żydowskich linii komunikacyjnych. W tej sytuacji Hagana wyznaczyła Miszaela Shahama ("Azaria") do organizowania konwojów do Jerozolimy. Każdy wyjeżdżający konwój musiał mieć zabezpieczoną odpowiednią eskortę i zaplanowaną drogę przejazdu. Doświadczenie zdobywano w ramach przejazdu kolejnych konwojów, i następnie przekazywano w inne regiony kraju. Strategię działania dostosowywano do pojawiających się zagrożeń oraz własnych możliwości działania. W grudniu 1947 powstała Komisja Transportu w Nagłych Wypadkach, która skupiła się głównie na problematyce utrzymania komunikacji z Jerozolimą. Z przyznanego budżetu zakupiono 60 samochodów ciężarowych i autobusów, które wzmocniono stalowymi płytami. Konwoje jadące z zaopatrzeniem do Jerozolimy były wysyłane przez różne organizacje lub osoby indywidualne, prowadzące interesy w mieście lub okolicy. Najczęściej przewożonymi towarami była żywność, odzież, koce i amunicja. Zazwyczaj każdego dnia na trasie pomiędzy Jerozolimą i Tel Awiwem kursowały po dwa konwoje w każdą stronę – dwa konwoje towarowe i dwa pasażerskie. Każdemu konwojowi towarzyszyły dwa samochody pancerne wiozące po 10-12 uzbrojonych ludzi ochrony. Każdy konwój posiadał własnego dowódcę, który zazwyczaj jechał w pierwszym opancerzonym pojeździe. Organizatorzy konwojów napotykali na liczne utrudnienia ze strony brytyjskich władz mandatowych. Na załadunek towarów do opancerzonych ciężarówek jadących do Jerozolimy wymagane było posiadanie specjalnych zezwoleń. Broń członków eskorty była ukrywana, a od kierowców wymagano licencje. Zdarzały się przypadki aresztowania przez Brytyjczyków członków eskorty. Amunicję i broń otrzymywali oni bardzo często dopiero na granicy obszarów kontrolowanych przez Żydów. Początkowo takie konwoje były małe, i czasami składały się zaledwie z kilku pojazdów. W celu zapewnienia bezpieczeństwa zatrudniono 6 Batalion Palmach do patrolowania drogi pomiędzy Jerozolimą a Szaar HaGai. Każdy oddział składał się z czterech osób – dwóch chłopców i dwóch dziewcząt, które ukrywały broń pod ubraniem. Podróżowali oni samochodami wzdłuż tras przejeżdżających konwojów. Stopniowo konwoje stawały się coraz większe i w grudniu liczyły już po dziesięć pojazdów.

Na początku grudnia 1947 pierwsze oddziały Armii Świętej Wojny zaczęły docierać w rejon Jerozolimy. W dniu 10 grudnia urządzili oni zasadzkę, w którą wpadł konwój jadący z zaopatrzeniem dla kibucu Kfar Ecion. Zabito wówczas 10 Żydów. Ogółem w tych pierwszych dniach walk, od 30 listopada do 11 grudnia 1947 zginęło 70 Żydów, 50 Arabów, oraz 3 brytyjskich żołnierzy i 1 policjant.

W nocy z 11 na 12 grudnia oddział Irgunu zaatakował wioskę al-Tira położoną w pobliżu Hajfy. W jego wyniku zginęło 13 Arabów, a 10 kolejnych zostało rannych.

12 grudnia członkowie Irgunu podłożyli bombę w Bramie Damasceńskiej na Starym Mieście Jerozolimy. W wybuchu zginęło 20 Arabów, a 50 osób zostało rannych. Trzy dni później Arabowie odcięli wodociąg doprowadzający wodę do Jerozolimy. Brytyjczycy szybko naprawili uszkodzenia, jednak społeczność żydowska w mieście rozpoczęła przygotowania do oblężenia Zachodniej Jerozolimy.

W nocy z 12 na 13 grudnia oddział Irgunu zaatakował wioskę al-Abbasija położoną w pobliżu Jafy. W wyniku ataku zginęło 7 Arabów, a 10 zostało rannych.

13 grudnia członkowie Irgunu zdetonowali bombę podłożoną w kinie Alhambra w Jafie. Zginęło 6 osób, a 25 zostało rannych. Tego samego dnia wybuch dwóch bomb Irgunu w Bramie Damasceńskiej w Jerozolimie zabił 5 osób i 47 zranił.

Przez cały ten czas na terenie Mandatu Palestyny stacjonowały siły jordańskiego Legionu Arabskiego. Były one dowodzone przez brytyjskich oficerów i wspierały siły policyjno-wojskowe władz mandatowych. W dniu 14 grudnia jeden z oddziałów Legionu Arabskiego zaangażował się w wojnę domową po stronie arabskiej. W zaatakowanym żydowskim konwoju w pobliżu miasta Lod zginęło 13 Żydów, a 12 osób zostało rannych.

16 grudnia członkowie Irgunu podłożyli bombę w kinie Noga w Jafie. W wybuchu zginęło 10 osób.

18 grudnia 1947 żydowska Hagana rozpoczęła realizację planu "Gimel" (Tochnit Mai lub Tochnit Gimel). Plan opierał się na agresywnej strategii i przewidywał rozbicie arabskich oddziałów zbrojnych działających w rejonie tych żydowskich osiedli, które miały pozostać na terytorium arabskiego państwa w Palestynie. Miało to zapewnić tym osiedlom możliwość przetrwania najtrudniejszego pierwszego okresu funkcjonowania nowego państwa. Spodziewano się, że nowe arabskie władze nie będą w stanie w pierwszym okresie zapewnić bezpieczeństwa swoim obywatelom. Jak przewidywano, miał to być najtrudniejszy dla wszystkich czas. Plan przewidywał niszczenie "arabskiego transportu" i wysadzanie domów wykorzystywanych przez arabskich bojowników, oraz wypędzanie ich mieszkańców.

18 grudnia arabska milicja zaatakowała kibuc Ma'ajan Baruch, położony na granicy palestyńsko-libańskiej. W odwecie, wieczorem oddział Palmach zaatakował sąsiednią arabską wioskę al-Khisas. W jego wyniku zginęło 10 Arabów, w tym 4 dzieci (chociaż raport dowódcy Palmachu mówił o 12 ofiarach). Atak ten spotkał się z ostrą krytyką międzynarodowej prasy.

• 19 grudnia 1947 żydowscy napastnicy ostrzelali arabską wioskę Quazaza. Zginęło 5 Arabów.

24 grudnia arabscy snajperzy zastrzelili 4 Żydów na ulicach Hajfy. W odwecie rozwścieczeni żydowscy przechodnie zabili 4 Arabów.

26 grudnia żydowski konwój jadący do Jerozolimy wpadł w zasadzkę, w wyniku której zginęło 7 jego członków. Dwa dni później kolejny konwój wpadł w zasadzkę w Szaar HaGai. Od ognia snajperów zginęło wówczas 5 Żydów. Podczas wymiany ognia zginęło także 5 Arabów.

29 grudnia arabscy snajperzy zabili na ulicach Tel Awiwu 4 Żydów. Ogień był prowadzony z sąsiedniej Jafy.

29 grudnia członkowie Irgunu podłożyli bombę w kawiarni położonej przy Bramie Damasceńskiej w Dzielnicy Muzułmańskiej na Starym Mieście Jerozolimy. W wybuchu zginęło 12 Arabów i 2 Brytyjczyków, a 43 osoby zostały ranione.

30 grudnia członkowie Irgunu rzucili z przejeżdżającego samochodu bombę w tłum Arabów stojących przed wejściem do rafinerii ropy naftowej w Hajfie. W wybuchu zginęło 6 osób, a 42 zostały ranione. W odwecie arabski tłum rzucił się na żydowskich robotników rafinerii, zabijając 41 osób i raniąc 49 kolejnych. Uspokojenie zajść zajęło brytyjskim żołnierzom i policjantom godzinę czasu. Dzień później oddział Palmach przeprowadził odwetowy atak, napadając na arabskie wioski Balad al-Szeik i Hawsza. Według różnych historyków liczba ofiar wyniosła 21 lub 70 zabitych.

31 grudnia Dzielnica Żydowska na Starym Mieście Jerozolimy znalazła się w stanie oblężenia.

Ogółem w okresie od 30 listopada do 31 grudnia 1947 w starciach w Palestynie zginęło 450 osób, w tym: 204 Żydów, 208 Arabów, 6 innych cywili, 12 brytyjskich żołnierzy, 5 brytyjskich policjantów, 14 żydowskich policjantów i 1 arabski policjant. Rannych zostało 379 Żydów, 512 Arabów, 4 innych cywili, 34 brytyjskich żołnierzy, 26 brytyjskich policjantów, 27 żydowskich policjantów, 5 żydowskich więźniów i 13 arabskich policjantów.

W styczniu Agencja Żydowska podjęła usilne starania o zakup uzbrojenia za granicą. Udało się zawrzeć kontrakt zbrojeniowy z Czechosłowacją, jednak większość zakupionej broni zaczęła docierać do kraju dopiero w czerwcu, gdy ustało brytyjskie zwierzchnictwo mandatowe. W Wielkiej Brytanii udało się zakupić 20 lekkich samolotów obserwacyjno-łącznikowych British Taylorcraft Auster, które zostały przeznaczone przez Brytyjczyków na złomowanie. Po przeprowadzeniu niezbędnych remontów przewieziono je do Palestyny. W między czasie ONZ i społeczność międzynarodowa nałożyła embargo na dostawy uzbrojenia w rejon konfliktu. Embargo nie miało zastosowania do państw arabskich, które jako niepodległe kraje mogły swobodnie zakupywać uzbrojenie na rynkach światowych. Co najmniej do maja 1948 jordański Legion Arabski otrzymywał dostawy brytyjskiej broni, która docierała do Transjordanii poprzez Kanał Sueski. Dostawy obejmowały między innymi dużą ilość haubicoarmat 25-funtowych.

W styczniu 1948 Brytyjczycy zezwolili pierwszym oddziałom Arabskiej Armii Wyzwoleńczej wkroczyć na terytorium Palestyny, podobno po otrzymaniu obietnicy, że siły te nie będą atakować żydowskich osiedli. Ich dowódca, Fawzi al-Qawuqji mógł przedostać się do Palestyny dopiero w marcu.

1 stycznia 1948 członkowie Irgunu ostrzelali kawiarnię w Jafie, zabijając 2 Arabów i raniąc 9 osób. 5 stycznia członkowie Irgunu zdetonowali ciężarówkę wyładowaną materiałami wybuchowymi przy hotelu "Serrani" w Jafie. W zamachu zginęło 14 Arabów, a 19 było rannych. 7 stycznia wybuch bomby w Bramie Jafy w Jerozolimie, zabił 20 Arabów.

3 stycznia w starciach w Hajfie zginęło 4 Żydów, a w Jerozolimie 3 Żydów i 1 Brytyjczyk.

Od 10 stycznia 1948 do Palestyny zaczęły wkraczać zagraniczne oddziały arabskich ochotników. Jako pierwszy wkroczył do Galilei w nocy z 11 stycznia na 12 stycznia 1948 Drugi Regiment Yarmouk Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. Przeszedł przez Safed i rozlokował się w wiosce Sasa.

14 stycznia 1948 Abd al-Qadir al-Husayni poprowadził atak 1,000 Arabów z Armii Świętej Wojny na żydowskie osiedla z bloku Kfar Etzion. Atak nie powiódł się i zginęło 200 Arabów, przy stracie zaledwie 35 żydowskich żołnierzy Palmach.

18 stycznia członkowie Irgunu zdetonowali bombę na targowisku w mieście Ramla. Zginęło 12 Arabów, a 43 zostało rannych.

W nocy z 20 stycznia na 21 stycznia 1948 oddział 700 Syryjczyków wkroczył do Palestyny przez Transjordanię. Był to oddział zmechanizowany i dysponował dużą ilością broni.

Równocześnie Pierwszy Regiment Yarmouk Arabskiej Armii Wyzwoleńczej przekroczył rzekę Jordan i rozlokował się w mieście Tubas w Samarii.

25 stycznia 1948 Armii Świętej Wojny wzmocniona mieszkańcami okolicznych arabskich wiosek przeprowadziła duży atak na żydowskie osiedla w rejonie wioski al-Qatsal, na północny wschód od Jerozolimy.

27 stycznia 1948 do Galilei wkroczył z Syrii oddział około 300 arabskich ochotników, którzy rozlokowali się w okolicy Safedu. Byli oni ciężko uzbrojeni, w tym w moździerze.

W nocy z 29 stycznia na 30 stycznia do Samarii wkroczył oddział Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. Batalion liczył 950 dobrze uzbrojonych ludzi, dysponujących 19 pojazdami mechanicznymi. Rozlokowali się oni w rejonie Nablusu, Dżeninu i Tulkarem.

Dodatkowe arabskie oddziały przegrupowywały się w rejon Hajfy, Jaffy i Jerozolimy. Szczególnie ważnym strategicznie miastem była Jaffa, do której dotarł regiment dowodzony przez Hussein ibn Ali.

Brytyjski wywiad wojskowy zdobył informacje, że Arabowie planowali rozpoczęcie dużej ofensywy na 15 lutego, nie osiągnęli jednak gotowości bojowej.

Palestyńscy uchodźcy w 1948 roku

Arabowie posiadali wysokie morale, byli przekonani o swojej przewadze i zwycięstwie. Jednak arabska ludność cywilna w Palestynie znajdowała się w coraz gorszym położeniu. Od grudnia 1947 do stycznia 1948 swoje domy opuściło około 70 tys. Arabów, a do marca 1948 liczba do wzrosła do 100 tys. arabskich uchodźców.

Warto dodać, że w następnych miesiącach wojny, do Palestyny nieustannie napływali kolejni arabscy ochotnicy. 4 marca 1948 dotarł oddział około 400 Bośniaków, którzy rozlokowali się w wiosce Jab'a, w pobliżu Dżeninu. Utworzyli on ośrodek szkoleniowy dla arabskich ochotników.

W marcu 1948 roku do Palestyny wkroczył także oddział z ochotnikami z Afryki Północnej (w większości z Libii i Egiptu).

Innym przykładem ataku na osadę żydowską był wypad sił pozostających pod zwierzchnictwem klanu al-Hussaini na Gush Etsion. Niewielka miejscowość, a właściwie to 4 różne osady (Kfar Etsion, Messuot Yitzhak, Revadim, Ein Tsurim) położone na trasie Jerozolima-Hebron, 10 km od Jerozolimy i 18 km od Hebronu. Kompleks Gush Etsion był poważnym problemem dla dowództwa syjonistycznego. Niewielkie skupisko osadników żydowskich położone w morzu arabskim, dodatkowo odcięte od regularnych dostaw skazane było na klęskę. Jednakże zgodnie z decyzją naczelnego dowództwa o obronie wszelkich osiedli z Gush Etsion nie ewakuowano wszystkich osób. Kiedy znajdujący się w nim członkowie Hagany zaatakowali 14. stycznia 1948 roku konwój arabski wywiązała się walka, w czasie której z pomocą nadeszło około 600

fr.: Główny artykuł: Wydarzenia w ośrodkach miejskich Mandatu Palestyny ​​w 1948 roku .

Rue Ben Yehuda après l'attentat du 22 février 1948 Ben Yehuda Street, po ataku z 22 lutego 1948 Dans toutes les zones mixtes où vivent les deux communautés, à Jérusalem et Haïfa en particulier, attaques, représailles et contre-représailles de plus en plus violentes se succèdent. Zmieszany we wszystkich dziedzinach, gdzie obie społeczności żyją w Jerozolimie i Hajfie w szczególności ataków, represji i przeciw-odwecie coraz bardziej gwałtownym spadku. Les tirs isolés évoluent en batailles rangées ; les attaques contre le trafic se transforment en embuscades. Strzelania ewoluować w zaciętych bataliach i ataki na handel stają się zasadzki. Des attentats de plus en plus sanglants se produisent, auxquels répondent à leur tour des émeutes, des représailles et d'autres attentats. Ataki coraz bardziej krwawe wystąpienia, które z kolei odpowiedzieć na zamieszek, odwetu i atakami innych. 

Le 22 février , à Jérusalem , les hommes d' Hadj Amin al-Husseini organisent à l'aide de déserteurs britanniques un triple attentat à la voiture piégée qui vise les bureaux du journal The Palestine Post , le marché de la rue Ben Yehuda et l'arrière-cour des bureaux de l'Agence juive, faisant respectivement 22, 53 et 13 morts juifs ainsi que des centaines de blessés [ 11 ] , [ 12 ] . Na 22 lutego , na Jeruzalem , ludzie Haj Amin al-Husseini zorganizowany z brytyjskimi dezerterów potrójnego zamachu bombowym samobójstwo mające na papierze Palestine Post , rynku i ulicy Ben Yehuda urzędy podwórku Agencji Żydowskiej, które odpowiednio 22, 53 i 13 Żydów zabitych i setki rannych [11] , [12] r. Le 29 février , en représailles, le Lehi mine la voie de chemin de fer Le Caire - Haïfa au nord de Rehovot , provoquant la mort de 28 soldats britanniques et en blessant 35 [ 13 ] . Na 29 lutego , w odwecie, Lehi moja linia kolejowa Kair - Haifa północ od Rehovot , zabijając 28 brytyjskich żołnierzy i raniąc 35 [13] . Il réitère l'opération le 31 mars près de Césarée , provoquant la mort de 40 personnes et en blessant 60, pour la plupart des civils arabes [ 14 ] . Powtarza operację na 31 marca w pobliżu Cezarei , zabijając 40 osób i raniąc 60, w większości arabskich cywilów [14] .

Sur la période de décembre 1947 et janvier 1948 , on compte près de 1000 morts et 2000 blessés [ 15 ] . W okresie grudnia 1947 i stycznia 1948 roku , było prawie 1.000 zabitych i 2.000 rannych [15] . Fin mars, un rapport fait état de plus de 2000 morts et 4000 blessés [ 16 ] . Pod koniec marca jeden raport z ponad 2000 zabitych i 4000 rannych [16] . Ces chiffres correspondent à une moyenne supérieure à 100 morts et 200 blessés chaque semaine. Liczby te są średnio o ponad 100 zabitych i 200 rannych w każdym tygodniu. Et ce, sur un total de 2 000 000 d'habitants. A to, ze w sumie 2.000.000 mieszkańców.

• [1] List_of_Irgun_attacks
• [2] List_of_massacres_committed_prior_to_the_1948_Arab-Israeli_war_in_Mandate_Palestine

3

[3]