9K720 Iskander

	Iskander
	Iskander
Państwo	Rosja
Inne nazwy	9K720, SS-26, Stone
Typ	SRBM
Przeznaczenie	taktyczny pocisk balistyczny
Wyrzutnia	mobilny-drogowy
Status	aktywny
Długość	7,3 m
Średnica	0,92 m
Masa startowa	3,75-3,8 t
Napęd	jednostopniowy silnik rakietowy (Iskander-M, E)
Paliwo	paliwo stałe
Prędkość	~2100 m/s
Zasięg	• minimalny: 50 km; • Iskander-M: 380-499 km (zakładając ograniczenie INF); • Iskander-E: 280 km
Udźwig	do 780 kg
Naprowadzanie	bezwładnościowe,; z naprowadzaniem optycznym; w fazie terminalnej
Celność	CEP: 30 m
Głowica	• kasetowa,; • odłamkowo-burząca,; • termobaryczna,; • penetrująca,; • termojądrowa,; • elektromagnetyczna

Zasięg pocisków dla wersji Iskander-E w przypadku rozmieszczenia (dwa miejsca) na terenie Obwodu kaliningradzkiego FR

Iskander (NATO: SS-26 Stone) – lądowy pocisk balistyczny krótkiego zasięgu (SRBM) na mobilnej platformie samochodowej z wyrzutnią typu TEL. Iskander przeznaczony jest do wykonywania uderzeń na ważne cele lądowe, znajdujące się w strefie operacyjno-taktycznej ugrupowania wojsk przeciwnika (środki ogniowe, samoloty i śmigłowce na lotniskach, węzły łączności, stanowiska dowodzenia itp.) oraz obiekty infrastruktury cywilnej.

Geneza[edytuj | edytuj kod]

Na skutek wprowadzenia przez zawarty 8 grudnia 1987 traktat INF zakazu posiadania i używania przez Stany Zjednoczone i Związek Radziecki pocisków balistycznych o zasięgu 500–5500 km (średniego MRBM oraz pośredniego zasięgu IRBM), Związek Radziecki zmuszony został do likwidacji najnowszego typu pocisku balistycznego Oka SS-23 Spider, stanowiącego pierwszą ówcześnie próbę zastąpienia przestarzałych pocisków Scud. Ustami najwyższych przedstawicieli Ministerstwa Obrony i armii, zwłaszcza w świetle narastającej niepewności politycznej i militarnej u południowych granic Rosji i na terenie Bliskiego Wschodu, Rosja wielokrotnie wyrażała opinię, że likwidacja pocisków Oka SS-23 Spider była błędem, zaś wraz ze Stanami Zjednoczonymi są jedynymi państwami na świecie objętymi zakazem posiadania pocisków średniego zasięgu. Spowodowało to z jednej strony aktualne dziś dążenie Rosji do wycofania się z traktatu INF (co spotyka się z niezbyt stanowczym, oficjalnym jedynie, sprzeciwem Stanów Zjednoczonych, a nieoficjalnie natomiast nawet ze zrozumieniem), z drugiej zaś strony spowodowało podjęcie kolejnej próby zastąpienia pocisków Scud, tym razem za pomocą pocisków krótkiego zasięgu Iskander.

Pierwsze próby pojedynczych elementów nowego systemu przeprowadzono w latach 1989-1990 na poligonie nr 4 pod Kapustin Jarem, pierwszy start technologiczny prototypu pocisku wykonano w 1991 r., zaś pierwszy start doświadczalny pocisku systemu Iskander miał miejsce 25 października 1995 roku. Pierwotnie system ten nazywano na Zachodzie SS-21 Scarab mod.C, czyli jako kolejną wersję Toczki, dopiero po pewnym czasie przypisano mu nowe oznaczenie SS-X-26 Stone. Próby państwowe zostały zakończone w 2004 roku i w 2007 Iskander formalnie wszedł na uzbrojenie rosyjskich sił zbrojnych. Do 2015 Rosja planuje wyprodukować 60 seryjnych wyrzutni Iskander.

Charakterystyka systemu Iskander[edytuj | edytuj kod]

Iskander jest pociskiem balistycznym o długości 7,3 m, średnicy 0,92 m i masie startowej od 3800 kg do 4020 kg, w zależności od ładunku. Wysoka prędkość pozwala mu przełamywać obronę antyrakietową. Iskander porusza się po spłaszczonej trajektorii lotu poniżej wysokości 50 km. Potrafi wykonywać manewry z przeciążeniem 30 g w fazie końcowej (terminal phase), utrudniając przechwycenie przez systemy obronne. Iskander może przenosić głowice konwencjonalne o masie od 480 kg do 720 kg. Może też prawdopodobnie przenosić głowice termojądrowe, jawnie nie zostało to potwierdzone. System naprowadzania zapewnia mu celność CEP: 10-30 metrów (wersja Iskander-E)^[2]. Pocisk przewożony jest i wystrzeliwany z samochodowej dwuprowadnicowej wyrzutni typu TEL 9P78, zaprojektowanej przez Centralne Biuro Konstrukcyjne Titan w Wołgogradzie.

Rozszerzenie możliwości systemu o pociski manewrujące, dalekiego zasięgu[edytuj | edytuj kod]

Federacja głosi, że nazwa Iskander jest wiele szersza niż dawniej przyjmowano i odnosi się bardziej do systemu kierowania i wskazywania celów oraz ruchomych wyrzutni, niż zastosowanych na nich rakiet. W szczególności, system można wykorzystać także dla pocisków manewrujących rodziny Kalibr, o zasięgu 2000 km^[3].

Wersje[edytuj | edytuj kod]

Iskander-M – wersja dla rosyjskich sił zbrojnych z pociskami m.in. 9M723 o zasięgu co najmniej 500 km
Iskander-E – wersja eksportowa z pociskiem 9M720-E o zasięgu 280 km.
Iskander-K – wersja z pociskiem manewrującym 9M729 o zasięgu co najmniej 500 km, która jest na uzbrojeniu Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. USA twierdzi, że ten pocisk łamie postanowienia traktatu INF, gdyż w 2014 roku został przetestowany w locie o długości 2500 kilometrów, co jest zakazane traktatem.

Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]

Rosja^[4]

Potencjalni nabywcy[edytuj | edytuj kod]

Białoruś^[5]^[6]^[7]^[8]
Syria^[9]
Indie, Malezja, Zjednoczone Emiraty Arabskie^[10]
Algieria, Korea Południowa, Kuwejt, Singapur, Wietnam^[11]

Iskandery w kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]

Użycie bojowe Iskanderów w wojnie rosyjsko-gruzińskiej w zbeletryzowanej formie zawarte zostało w technothrillerze Kaukaskie epicentrum (M. Gawęda, wyd. Ender – WarBook, 2010).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Russia’s Iskander-E missile systems see strong foreign demand, RIA Novosti 1 października 2008, [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Mikhail Barabanov, Iskander the Great, Moscow Defense Brief 4 (14), 2008 [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Kalibry odpalane z wyrzutni Iskanderów? Rosja złamała traktat INF. [zarchiwizowane z tego adresu].
↑ 9K720 Iskander-M (SS-26 Stone) – Program GlobalSecurity [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Belarus buys missile systems Iskander [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Russia to deliver Iskander missile systems to Belarus [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Belarus Not Planning to Deploy Russian Missiles to Counter U.S. Bloomberg [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Belarus puts Russian missiles on shopping list (ang.). Russia Today. [dostęp 2013-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-27)].
↑ Kremlin balks at missiles for Syria Financial Times [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).
↑ Russia May Deliver Missiles to India, Syria, Interfax Reports (ang.). Bloomberg. [dostęp 2009-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-01)]..
↑ Iskander-E (SS-26 Stone) GlobalSecurity [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Weapons of Mass Destruction (WMD): Iskander / SS-26 (ang.)
Aleksandr Karpenko. Operacyjno-taktyczny system rakietowy Iskander. „Nowa Technika Wojskowa”. Październik 2007. 10/2007.
http://mdb.cast.ru/mdb/4-2008/item1/article1/

[1] Russia’s Iskander-E missile systems see strong foreign demand, RIA Novosti 1 października 2008, [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[2] Mikhail Barabanov, Iskander the Great, Moscow Defense Brief 4 (14), 2008 [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[3] Kalibry odpalane z wyrzutni Iskanderów? Rosja złamała traktat INF. [zarchiwizowane z tego adresu].

[4] 9K720 Iskander-M (SS-26 Stone) – Program GlobalSecurity [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[5] Belarus buys missile systems Iskander [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[6] Russia to deliver Iskander missile systems to Belarus [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[7] Belarus Not Planning to Deploy Russian Missiles to Counter U.S. Bloomberg [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[8] Belarus puts Russian missiles on shopping list (ang.). Russia Today. [dostęp 2013-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-27)].

[9] Kremlin balks at missiles for Syria Financial Times [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[10] Russia May Deliver Missiles to India, Syria, Interfax Reports (ang.). Bloomberg. [dostęp 2009-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-01)]..

[11] Iskander-E (SS-26 Stone) GlobalSecurity [dostęp 22 lutego 2009] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]