UR-100NUTTH
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
produkcja: Zakłady Chruniczewa |
| Inne nazwy |
15A35, RS-18B, SS-19 Mod 3, Stiletto |
| Typ | |
| Przeznaczenie |
pocisk strategiczny |
| Wyrzutnia | |
| Status |
aktywny |
| Lata służby | |
| Długość |
24,3 m |
| Średnica |
2,5 m |
| Masa startowa |
105,6 t |
| Napęd |
dwustopniowy na paliwo ciekłe |
| Zasięg |
10 000 km |
| Udźwig |
6 MIRV, 4350 kg |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe |
| Celność |
CEP: 920 m |
| Głowica | |
UR-100NUTTH (RS-18B, NATO: SS-19 Mod 3, Stiletto) – radziecki (aktualnie rosyjski) rakietowy pocisk balistyczny dalekiego zasięgu klasy ICBM, z dwustopniowym napędem na paliwo ciekłe, przystosowany do przenoszenia sześciu głowic jądrowych MIRV o mocy 550–750 kt. Pociski RS-18B stanowią zmodernizowaną wersję wcześniejszego pocisku UR-100N (RS-18). Ulepszenia obejmowały polepszenie parametrów systemu naprowadzania oraz napędowego, a także nowe oprzyrządowanie pocisku, w tym system zarządzania nim.
Rozwój[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze testy nowego pocisku nazwanego UR-100NUTTH i o oznaczeniu kodowym 15A35, przeprowadzono pomiędzy 26 października 1977 a 26 czerwca 1979 roku, nowy system został zaś wcielony do służby 5 listopada 1979 roku. Pierwszy pułk zaopatrzony w UR-100NUTTH (SS-19 Mod 3) został postawiony do stanu gotowości bojowej 6 listopada 1979 roku, wszystkie natomiast pociski UR-100N z pojedynczą głowicą zostały przez niego zastąpione w latach 1980–1982, zaś wymiana pozostałych pocisków (wyposażonych w głowice MIRV) została ukończona w 1983[1] Do 1984 roku, liczba pocisków RS-18B wzrosła do 360, zaś w roku 1987 rozpoczęto proces wymiany niektórych z nich na nowy system pocisków.
Służba[edytuj | edytuj kod]
Gdy w 1991 roku podpisano układ START I, Związek Radziecki posiadał na wyposażeniu sił zbrojnych 300 pocisków UR-100NUTTH: 130 rozlokowanych na terytorium Ukraińskiej SRR, reszta zaś w Rosyjskiej FSRR. Po rozpadzie Związku Radzieckiego, wolna Ukraina uznała znajdujące się na jej terytorium pociski za swoją własność, w konsekwencji czego stała się odpowiedzialna za wykonanie w tym zakresie postanowień traktatu START I, zwłaszcza za eliminację wyrzutni tych pocisków. Wszystkie głowice nuklearne pocisków ukraińskich zostały przekazane Rosji, która zakupiła też od niej 32 pociski, magazynowane następnie i nigdy nie napełnione paliwem.
Aktualnie (2008), w Rosji znajduje się 140 aktywnych wyrzutni pocisków RS-18B. W związku z przedłużeniem w 1995 ich standardowego konstrukcyjnego czasu użycia do 21 lat, pociski te miały pozostać na służbie co najmniej do 2005 roku, przy czym pociski rozmieszczone w 1980 roku mogą pozostać na służbie dłużej, z uwagi na przedłużenie ich konstrukcyjnego czasu użycia do 25 lat.
Odmowa ratyfikacji przez rosyjską Dumę traktatu START II spowodowała, iż pociski te w dalszym ciągu pozostają na służbie, mimo iż ten podpisany w 1993 roku traktat zakazuje Stanom Zjednoczonym oraz Rosji posiadania uzbrojonych w głowice MIRV pocisków ICBM.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.