Przejdź do zawartości

Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu
Ilustracja
Data założenia

2007

Terytorium

Maghreb

Działalność przestępcza

terroryzm islamski

Sprzymierzeńcy

Al-Ka’ida

Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu (arab. ‏القاعدة في بلاد المغرب الإسلامي‎) – filia terrorystycznej organizacji Al-Ka’ida w afrykańskim Maghrebie i Sahelu, wywodząca się z Salafickiej Grupy Modlitwy i Walki (GSPC).

Dzieje

[edytuj | edytuj kod]

Po dziesięciu latach wojny domowej w Algierii (1991–2000), która rozpoczęła się po obaleniu Islamskiego Frontu Ocalenia, doszło wówczas do rozłamu wśród fundamentalistów islamskich. Wydzieliła się wówczas Salaficka Grupa Modlitwy i Walki, która wypowiedziała wojnę rządowi i dawnym towarzyszom, którzy poszli na ugodę. Jednak rebelianci nie mogący stawić czoła przeciwnikowi, w 2003 wycofali się w głąb Sahary do takich krajów jak Mali, Niger i Czad. Po zamach na pociągi kolejki podmiejskiej na stacji Madryt Atocha z 2004, Amerykanie wspierali krajowe armie, państw, które musiały uporać się z terroryzmem.

Od tego momentu terroryści ukrywali się w górskich kryjówkach, skąd prowadzili rajdy na konwoje wojsk oraz porywali dla okupu cudzoziemców. W związku z trudną sytuacją islamskich radykałów na terenach pustynnych w 2007 Salaficka Grupa Modlitwy i Walki dołączyła do międzynarodowej siatki Al-Ka’idy, stając się jej filią w Afryce Północnej, zmieniając jednocześnie nazwę na Al-Ka’idę Islamskiego Maghrebu. Zapewniło to bojownikom z Maghrebu polityczne, logistyczne i finansowe wsparcie z centrali. Z kolei zmiana „dżihadu” z lokalnego na globalny, ułatwiło werbowanie bojowników. Liderem ugrupowania został Abu Musab Abdel Wadoud.

Zasięg działań partyzanckich Al-Ka’idy Islamskiego Maghrebu

Z powodu masowych porwań dla okupu, w 2008 zaprzestano w Afryce rozgrywać słynny rajd Paryż-Dakar, wiodący przez pustynne tereny Sahary. W październiku 2011 doszło do rozłamu w Al-Ka’idzie Islamskiego Maghrebu. Przeciwko dominacji Algierczyków w organizacji wystąpili Mauretańczycy, którzy założyli Ruch na rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce Zachodniej (MUJAO). Odnosili się oni do ideologii Usamy ibn Ladina, współtwórcy Al-Ka’idy, zabitego w maju 2011. Mimo iż pod innymi nazwami ugrupowania te nadal współpracowały ze sobą[1].

Terroryści pozyskiwali broń, nie tylko kupując ją za pieniądze pochodzące z okupu, ale także rabowali magazyny wojskowe. W czasie wojny w Libii w 2011, Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu pozyskiwała broń i przerzucała je do swojego bastionu w Afryce, czyli do Mali. Konwoje ze wschodniej Libii wywoziły granatniki przeciwpancerne RPG-7, kałasznikowy, amunicję i granaty do Mali przez Czad i Niger. Ponadto w ręce terrorystów wpadły wyrzutnie pocisków rakietowych ziemia-powietrze Strieła. Broń pochodziła ze splądrowanych składów broni. Przerzutem broni zajmowali się przemytnicy, współpracujący z organizacją terrorystyczną[2].

Uzbrojeni terroryści wsparli w 2012 Tuaregów, którzy wzniecili powstanie w Mali. Po trzymiesięcznej kampanii wojennej, 6 kwietnia 2012, Tuaregowie proklamowali niepodległość Azawadu, północnego obszaru Mali, kontrolowanego przez tuareski Narodowy Ruch Wyzwolenia Azawadu i islamistyczne ugrupowania powiązane z Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu, takie jak Ruch na rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce Zachodniej i Ansar ad-Din. Radykałowie sprzeciwiali się niepodległości Azawadu, jednak podpisali porozumienie z Tuaregami. Pod koniec czerwca 2012, islamiści zaczęli burzyć zabytkowe obiekty w Timbuktu wpisane na światową listę UNESCO oraz po kilkudniowych walkach wyparli tuareskich rebeliantów z głównych miast Azawadu, przejmując nad nim pełną kontrolę[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tuareg-jihadists alliance: Qaeda conquers more than half of Mali. middle-east-online.com. [dostęp 2012-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-22)]. (ang.).
  2. Al-Ka’ida żeruje na wojnie w Libii – zdobywa tam broń. konflikty.wp.pl. (pol.).
  3. Francja i UNESCO potępiają talibów za wandalizm w Timbuktu. wp.pl, 2012-06-30. [dostęp 2012-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-22)]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]