Andrzej Bieńkowski (satyryk)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Wiesław Bieńkowski
Andrzej Rumian
Ilustracja
Andrzej Rumian w latach 60.
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1925
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 2017
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

Satyryk, tłumacz, pisarz

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Wydział

socjologia

Rodzice

Stefan i Romana Drozdowska

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941)
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Wiesław Bieńkowski, ps. Andrzej Rumian[1] (ur. 15 czerwca 1925[2] w Warszawie, zm. 28 kwietnia 2017 tamże[3]) – polski satyryk[4], poeta[5] i dziennikarz[6], uczestnik powstania warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W powstaniu walczył jako kapral w kompanii „Aniela” baonu „Gustaw”[7], używał pseudonimów „Andrzej” oraz „Wit”. 5 września 1944 r. został ranny na ul. Traugutta. Przebywał w szpitalu przy ul. Koszykowej 45[8]. Od 15 września 1944 r. w batalionie „Ruczaj”. Odznaczony Krzyżem Walecznych[2]. Po powstaniu przebywał w niewoli niemieckiej w Stalagu VI J S.A. w Dorsten (numer jeniecki 140329)[9].

Andrzej Rumian (1941)

Po wojnie mieszkał w Szkocji, gdzie przez rok uczęszczał w Dundee na Wydział Ekonomiczny college'u Uniwersytetu St. Andrews. Po powrocie do Polski studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1947 roku podjął pracę w Wydawnictwie „Czytelnik”. Jest autorem przekładów literackich (m.in. utworów scenicznych) z języka angielskiego[2], które publikował w miesięcznikach[10] i antologiach[11].

Współzałożyciel powojennego Podwieczorku przy mikrofonie[12] i popularny autor oraz wykonawca tej audycji. Był również członkiem zespołu cyklicznej radiowej audycji satyryczno-rozrywkowej Tu dziewiątka[13]. Współpracował z tygodnikami Szpilki[14] i Stolica[15] oraz z kabaretem Dudek[16]. Był członkiem Koła Dziennikarzy Samodzielnych Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[17].

Wydał w serii satyrycznych książek Biblioteka Stańczyka tomik Nić porozumienia[18] zawierający „wiadomości z kraju i ze świata” wygłaszane wcześniej ze sceny Podwieczorków[19]. Od 1953 roku był członkiem Sekcji D – Autorów Utworów Literackich Małych Form Stowarzyszenia Autorów ZAiKS[11]. Był stałym gościem warszawskiego Klubu Aktora SPATiF[20][21].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (Kwatera: A 18; rząd: 6, grób: 4)[22].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dobrosława Świerczyńska, Polski pseudonim literacki, Państwowe Wydawn. PWN, 1999, s. 138, ISBN 978-83-01-12871-5.
  2. ↑ a b c Andrzej Wiesław Bieńkowski. 1944.pl. [dostęp 2017-05-06].
  3. ↑ Andrzej Bieńkowski, Warszawa, 04.05.2017 – nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2017-05-05].
  4. ↑ Andrzej Rumian, Sprawa Zaufania, [w:] Henryk Jasiczek, Tadeusz Siwek (red.), Kalendarz Zwrotu na Rok 1961, Ostrawa: Okręgowe Wydawnictwo w Ostrawie, 1960, s. 182.
  5. ↑ Andrzej Rumian, Nikt cię tu nie wzywał [online], LIRYKA, LIRYKA... [dostęp 2017-05-19].
  6. ↑ Oddział Warszawski Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich [online], www.sdpwarszawa.pl [dostęp 2017-04-30].
  7. ↑ Historia powstania Batalionu – Gustaw Harnaś [online], gustaw-harnas.pl [dostęp 2017-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-08].
  8. ↑ Robert Bielecki, Żołnierze Powstania Warszawskiego, Warszawa: Neriton, 1995, s. 154, ISBN 978-83-902407-9-4.
  9. ↑ Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu, [w:] szukaj w bazie, www.straty.pl [dostęp 2017-05-19].
  10. ↑ Norman Frederick Simpson, Wahadło jednokierunkowe, Andrzej Rumian (tłum.), „Dialog” (4), kwiecień 1961, ISSN 0012-2041.
  11. ↑ a b Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Odszedł Andrzej Bieńkowski [online], www.zaiks.org.pl [dostęp 2017-05-12].
  12. ↑ Podwieczorek przy mikrofonie, „PolskieRadio.pl” [dostęp 2017-04-30].
  13. ↑ Kabaretowe numery i klimaty: "Dziewiątka", „PolskieRadio.pl” [dostęp 2017-04-30].
  14. ↑ Eryk Lipiński, Drzewo Szpilkowe, Czytelnik, 1989, s. 63, ISBN 978-83-07-01400-5.
  15. ↑ Andrzej Bieńkowski-Rumian, Historia jednego zdjęcia, „Stolica: warszawski tygodnik ilustrowany”, nr. 34, r. 39, Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 19 sierpnia 1984, s. 24 [dostęp 2017-05-02].
  16. ↑ a b Andrzej Rumian [online], Discogs [dostęp 2017-04-30].
  17. ↑ Jerzy Waglewski, Z historii PRL: Wspomnienia niekontrolowane, Wydawn. Iskry, 2006, s. 263, ISBN 978-83-7453-628-8.
  18. ↑ Andrzej Rumian, Nić porozumienia, Warszawa: Iskry, 1964.
  19. ↑ Nowe książki, wyd. 356-366, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1965, s. 44.
  20. ↑ Marek Nowakowski, Szpot w Spatifie, „Rzeczpospolita dodatek Plus Minus”, 14 maja 2005, ISSN 0208-9130 [dostęp 2017-05-19].
  21. ↑ Ida Świerkocka, „Czy to prawda, że w SPATiF-ie...?”. Warszawski SPATiF w literaturze i wspomnieniach, Warszawa: Prace magisterska, Wydział Polonistyki UW, Instytut Kultury Polskiej, 2016, s. 95 [dostęp 2019-11-05].
  22. ↑ Andrzej Wiesław Bieńkowski. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2017-05-06].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Bieńkowski_(satyryk)&oldid=72389162”