Bell Eagle Eye
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
6 marca 1998 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik turbowałowy Pratt & Whitney PW200/55 |
| Moc |
478 kW każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
7,37 m (z wirnikami) |
| Średnica wirnika |
2 x 3,05 m |
| Długość |
5,56 m |
| Wysokość |
1,88 m |
| Masa | |
| Własna |
590 kg |
| Użyteczna |
90 kg |
| Startowa |
1020 kg |
| Paliwa |
340 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
360 km/h |
| Pułap |
6100 m |
| Długotrwałość lotu |
6 h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
Bell Eagle Eye – amerykański bezzałogowy śmigłowiec rozpoznawczy (ang. Unmanned Aerial Vehicle – UAV) z obracanym układem wirników, wyprodukowany przez firmę Bell Helicopter Textron, który bierze udział w programie finansowanym przez US Navy na bezzałogowy aparat latający pionowego startu i lądowania VT-UAV (Vertical Takeoff - UAV).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Program budowy Eagle Eye rozpoczął się w 1993 roku od zbudowania dwóch pomniejszonych prototypów oznaczonych jako TR911X. W środkowej części kadłuba zamontowano silnik Allison Model 250-C20, układ przeniesienia napędu, poprzez skrzydła obracał wirnikami umieszczonymi na końcach skrzydeł. Podczas prób zniszczeniu uległ jeden z prototypów, drugi ukończył fazę testów. W 2002 roku wybudowano pełnowymiarowy egzemplarz Eagle Eye oznaczony jako TR918 już z docelowym silnikiem Pratt & Whitney PW200/55[1].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Aparat jest konstrukcją kompozytową, z silnikiem umieszczonym centralnie w kadłubie, który poprzez układ przeniesienia mocy obraca dwoma, trzyłopatowymi śmigłami umieszczonymi w pylonach na końcach skrzydeł, pylony mogą się obracać względem osi poprzecznej samolotu o 90°. Podczas startu i lądowania pracują one jak wirniki śmigłowca a po obrocie w przód - jak śmigła samolotu. Do lądowania używane jest czterogoleniowe podwozie: główne, umieszczone w kadłubie, składające się z dwóch osi z przodu i z tyłu kadłuba, chowane podczas lotu i pomocnicze składające się również z dwóch, stałych osi na końcach pylonów z wirnikami. Podczas postoju samolotu na pokładzie okrętu, wysuwany jest hak, zamontowany w centralnej części kadłuba pomiędzy podwoziem głównym, służący do przymocowania aparatu do pokładu. Z racji tego, że aparat ma być używany przez jednostki pływające, aby zmniejszyć jego rozmiary, przód i tył kadłuba może być odchylany na boki zmniejszając rozmiary Eagle Eye. Aparat posiada system obserwacji przedniej półsfery w podczerwieni Star SAFIRE III oraz wielozadaniowy radar (MMR - Multi Mode Radar) RDR-1700, w zależności od wykonywanych zadań aparatura rozpoznawcza może być wymieniana[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Eagle Eye brał udział w testach mających sprawdzić jego przydatność do służby w US Navy, US Marine Corps oraz amerykańskiej straży wybrzeża. Bell nawiązał również współpracę z francuską firmą SAGEM oraz niemiecką Rheinmetall AG w celu wejścia na europejski rynek samolotów bezpilotowych. W 2006 roku jeden z dwóch wybudowanych prototypów uległ rozbiciu. Po katastrofie oraz w obliczu braku zainteresowania konstrukcją potencjalnych odbiorców, cały projekt został przez Bella zarzucony[2].