Bell X-14
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot eksperymentalny |
| Konstrukcja |
półskorupowa, metalowa z otwartą kabiną |
| Załoga |
1 pilot |
| Historia | |
| Lata produkcji |
19 lutego 1957 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
X-14: 2 × Armstrong Siddeley Viper 8 |
| Ciąg |
X-14: 794 kG każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,36 m |
| Długość |
7,62 m |
| Wysokość |
2,40 m |
| Masa | |
| Własna |
1406 kg |
| Startowa |
1936 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
277 km/h |
| Pułap |
6096 m |
| Zasięg |
482 km |
| Dane operacyjne | |
Bell X-14 (inne oznaczenie Bell Type 68) – eksperymentalny samolot amerykański o własnościach pionowego startu i lądowania VTOL zbudowany w latach 50. XX wieku przez firmę Bell Aircraft Corporation w celu zademonstrowania możliwości pionowego startu, pionowego lądowania, zawisu w powietrzu i przejścia z zawisu do lotu poziomego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wytwórnia Bell Aircraft skonstruowała X-14 jako całkowicie metalowy dolnopłat w otwartą kabiną pilota. Napęd stanowiły dwa turboodrzutowe silniki wyposażone w odwracacze ciągu. Silniki maszyny nie poruszały się, a przejście z zawisu do lotu poziomego osiągnięto poprzez zastosowanie ruchomych przesłon, które zmieniały kierunek ciągu silników. X-14 był w stanie osiągnąć prędkość maksymalną 277 km/h na pułapie 6096 metrów. Samolot został zbudowany w oparciu o podzespoły dwóch ówcześnie produkowanych samolotów wytwórni Beech Aircraft Corporation. Skrzydła wraz z lotkami i podwoziem głównym zapożyczono od maszyny Beechcraft Bonanza, a sekcję ogonową od Beechcraft T-34 Mentor.
X-14 został oblatany 14 lutego 1957 roku. Podczas pierwszego lotu zaprezentował możliwość pionowego startu, zawisu i pionowego lądowania, a pierwszego przejścia z zawisu do lotu poziomego dokonano 24 maja 1958 roku. W następnym roku wymieniono silniki maszyny na mocniejsze General Electric J85 i dostarczono ją jako X-14A do centrum badawczego NASA Ames Research Center w Kalifornii. Maszyna ta służyła jako platforma testowa do 1981 roku.
Samolot X-14 dostarczył wiele cennych informacji na temat technologii VTOL, a użytkowana przez NASA maszyna w wersji X-14A, pozwoliła opracować sposób manewrowania lądownikami księżycowymi. System sterowania X-14A był podobny do zaproponowanego systemu dla modułu księżycowego misji Apollo 11, a Neil Armstrong odbył jeden lot treningowy tą maszyną w ramach treningu lądowania na Księżycu.
W 1971 roku w X-14A po raz kolejny wymieniono silniki na GE J85-GE-19 i przemianowano go na X-14B. Dodatkowo zaimplementowano w maszynie system sterowania fly by wire, aby umożliwić zbadanie charakterystyk lądowania samolotu VTOL.
X-14B był używany w roli platformy testowej do dnia 29 maja 1981 roku, w którym uległ on uszkodzeniu podczas lądowania. W tym samym czasie planowano zbudowanie wersji rozwojowej maszyny oznaczonej jako X-14C i posiadającej zamkniętą kabinę. Drugą planowaną wersją była maszyna treningowa X-14T, ale żaden z projektów nie został zrealizowany.
Podczas całego wieloletniego programu badawczego X-14 był pilotowany przez 25 pilotów i przez ten czas nie uległ żadnym poważniejszym uszkodzeniom. Był to jedyny z samolotów serii X z otwartą kabiną.
Numery seryjne samolotów X-14[edytuj | edytuj kod]
Chociaż zbudowano tylko jeden płatowiec X-14 to ze względu na poważne modyfikacje, zmieniano także numery seryjne maszyny.
- X-14 – USAF 56-4022
- X-14A – NASA 234 (N234NA)
- X-14B – NASA 704 (N704NA)