Bell UH-1 Iroquois
| UH-1 Iroquois | |
 UH-1N |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | Bell Helicopter Textron |
| Typ | Śmigłowiec |
| Konstrukcja | półskorupowa, wirnik dwupłatowy, podwozie płozowe |
| Załoga | 2 do 4 |
| Historia | |
| Data oblotu | 20 października 1956 |
| Lata produkcji | 1957-1986 |
| Egzemplarze | 16 000 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | T53-L-13 |
| Moc | 1.044 kW |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika | 14,63 m |
| Długość | 17,4 m |
| Szerokość kadłuba | 2,6 m |
| Wysokość | 4,4 m |
| Masa | |
| Własna | 2363 kg |
| Startowa | 4309 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 204 km/h |
| Pułap praktyczny | 4300 m |
| Zasięg | 512 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 11 do 14 | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone i 74 inne kraje | |
| Rzuty | |
 |
|
 Multimedia w Wikimedia Commons |
|
Bell UH-1 Iroquois – wielozadaniowy, amerykański śmigłowiec. Popularnie znany jako "Huey".
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Skonstruowany przez biuro Bell Helicopter Textron. Prace nad śmigłowcem rozpoczęto w 1955 – rok zaakceptowania przez armię amerykańską nowego modelu – 204. Pierwszego oblotu prototypu dokonano 22 października 1956 roku, był to prototyp o nazwie XH-40. Po udanym locie zbudowano kilka maszyn serii próbnej, nazwanej potem YH-40. Po serii badań i testów został przyjęty na wyposażenie armii USA. Śmigłowce pierwszej serii – wersja UH-1A (model 204) miały silnik o mocy 860KM i mieściły 6 pasażerów. Do jednostek US Army trafiały od 30 czerwca 1959 do marca 1961.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
Powszechnie znany z wojny w Wietnamie, gdzie służył jako śmigłowiec transportowy, wsparcia powietrznego i medycznego. Zyskał w tym czasie różne przydomki: Slick – wersja transportowa, Hog – wersja uzbrojona, Iroquois – wersja wielozadaniowa, Dustoff – wersja MEDEVAC. Wersja UH-1B miała mocniejszy silnik i mogła zabrać więcej pasażerów lub ładunku. Kolejna wersja – UH-1C miała większy zbiornik paliwa, szersze łopaty wirnika nośnego i śmigło wirnika ogonowego o odwróconym profilu – armii przekazano około 767 egzemplarzy śmigłowca tego typu. W międzyczasie powstał kolejny model śmigłowca Bell – 205 – który od poprzedników różnił się mocniejszym silnikiem (1100KM), wydłużony został kadłub, by móc zabrać na pokład więcej żołnierzy (maksymalnie 12). 2201 egzemplarzy Bell 205 w wersji UH-1D dostarczono armii USA. Na helikopterze montowano wiele typów uzbrojenia, w tym na burtach transportowych UH-1D karabin maszynowy M-60D, a w wersji wsparcia UH-1C zasobniki niekierowanych pocisków 70mm i karabiny M134 Minigun.
Powstało wiele różnych wersji modelu 205:
- UH-1E – wersja umożliwiająca start z okrętu desantowego
- UH-1F – wersja transportowa dla USAF, wyposażona w silnik o mocy 1272 KM
- UH-1H – wersja transportowa dla US Army, wyposażona w silnik o mocy 1400 KM
Ponadto po wojnie zmieniono nomenklaturę wersji, ale nie ma to większego znaczenia przy ogólnym opisie śmigłowca.
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Stany Zjednoczone
- United States Army – dostarczono 9784 UH-1 różnych wersji, głównie UH-1D i UH-1H. Ogłółem 7013 UH-1 brało udział w wojnie wietnamskiej, z których 3305 utracono (3090 z nich należało do US Army).[1][2] Między 1978 i 1989 dla ich zastąpienia dostarczono 1048 UH-60A Black Hawk,[3] ostatnie egzemplarze Huey w US Army zastąpi 345 UH-72A Lakota.
Przypisy
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
