Białogórze
51°09′13″N 15°07′33″E/51,153611 15,125833| wieś | |
 Kościół filialny pw. św. Andrzeja Boboli | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
230-250[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
222[3] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-900[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZG |
| SIMC |
0193200 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Zgorzelec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  | |
| 51°09′13″N 15°07′33″E/51,153611 15,125833[1]
| |
Białogórze (dawniej niem. Lichtenberg) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Zgorzelec.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Białogóra to wieś o długości około 1,1 km leżąca na granicy Równiny Zgorzeleckiej i Wzgórz Siekierczyńskich, na wysokości 230-250 m n.p.m.[2]
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Najstarsze ślady osadnictwa w tym rejonie pochodzą z VII wieku[2]. Nie wiadomo dokładnie kiedy powstała sama wieś, wzmianki informują o tym, że w 1346 roku istniał tu kościół[2]. W 1825 roku były tu 64 budynki, w tym: kościół i szkoła ewangelicka oraz 2 młyny wodne[2]. W 1840 oprócz kościoła i szkoły była też pastorówka, folwark z owczarnią i 2 młyny wodne, wieś liczyła wtedy 76 budynków[2]. W drugiej połowie XIX wieku zbudowano szosę ze Zgorzelca do Jeleniej Góry, co przyniosło pewne ożywienie gospodarcze[2]. Po 1945 roku Białogórze zachowało charakter wsi rolniczej, w 1978 roku było tu 29 gospodarstw rolnych[2].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:
- kościół filialny pw. św. Andrzeja Boboli, otoczony murem, wzniesiony na początku XVI wieku i przebudowany w roku 1675. Zachowane jest kilka epitafiów szlacheckich z XVIII w. oraz murowana bramka ze śladami sgraffito[6]
- budynek mieszkalno-gospodarczy, nr 41, murowano-szachulcowy, z 1870 r.
Inne zabytki:
- dwa wczesnosłowiańskie grodziska oraz cmentarzysko kurhanowe, datowane na VIII-XI wiek, znaleziono na nim około 200 mogił, znajdują się w pobliżu wsi. Kurhany pod Białogórzem odkrył latem 1929 r. dr Otto F. Gandert ze Zgorzelca (Görlitz). Grodziska te zamieszkiwali Bieżuńczanie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 4830
- ↑ a b c d e f g h Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 102-105. ISBN 83-85773-60-6.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 26 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 258. [dostęp 2012-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Krzysztof R. Mazurski, Między Nysą Łużycką a Kwisą, Krajowa Oficyna Wydawnicza, Wrocław, 1980, s.26
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-60-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia z Białogórza. chwila.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-23)].
