Przejdź do zawartości

BioShock Infinite

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
BioShock Infinite
Producent

Irrational Games

Wydawca

2K Games

Seria gier

BioShock

Projektant

Ken Levine

Kompozytor

Garry Schyman[1]

Silnik

zmodyfikowany Unreal Engine 3

Data wydania

Microsoft Windows, PlayStation 3, Xbox 360:
26 marca 2013[2]
PlayStation 4 i Xbox One:
USA: 13 września 2016[3]
AUS: 15 września 2016[3]
EUR: 16 września 2016[3]

Gatunek

strzelanka pierwszoosobowa

Tryby gry

gra jednoosobowa

Wymagania sprzętowe
Platforma

Microsoft Windows, Linux, OS X, PlayStation 3, Xbox 360, Xbox One, PlayStation 4

Kontrolery

klawiatura, mysz

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

BioShock Infinite – gra komputerowa z gatunku first-person shooter, trzecia część serii BioShock. Początkowo znana jako Project Icarus. Została wyprodukowana przez studio Irrational Games i wydana przez 2K Games 26 marca 2013 roku na platformy Microsoft Windows, PlayStation 3 i Xbox 360[2]. We wrześniu 2016 roku gra pojawiła się na konsolach PlayStation 4 i Xbox One w ramach zestawu BioShock: The Collection. BioShock Infinite nie jest bezpośrednim sequelem ani prequelem poprzednich części, akcja rozgrywa się w innej lokalizacji i innym przedziale czasowym, chociaż tematyka i rozgrywka jest podobna. Gracz wciela się w byłego detektywa z Agencji Pinkertona, Bookera DeWitta, który usiłuje spłacić swój dług. Aby to zrobić, musi przywieźć kobietę z powietrznego miasta Columbia. Całość rozgrywa się w 1912 roku. W lipcu 2013 roku podano, że sprzedano ponad 4 mln kopii tytułu[4].

Redakcja magazynu PC Gamer UK w 2015 roku przyznała grze 38. miejsce na liście najlepszych gier na PC[5].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Lokalizacja i frakcje

[edytuj | edytuj kod]

Miejscem akcji gry BioShock Infinite jest miasto znajdujące się w przestworzach przy pomocy gigantycznych sterowców i balonów o nazwie Columbia, nazwane tak w hołdzie żeńskiej personifikacji Stanów Zjednoczonych. W przeciwieństwie do budowanego w tajemnicy Rapture (miejsca akcji poprzednich części gry), Columbia została zbudowana przez rząd Stanów Zjednoczonych i otwarta w 1900 roku z wielką pompą i przy udziale publiczności. Miasto miało symbolizować amerykańską wyjątkowość[6][7]; jeden z trailerów nawiązuje do wystawy światowej z 1893 roku, kiedy narodziła się koncepcja amerykańskiej wyjątkowości[8]. Z wyglądu miasto przypomina latającą wystawę światową, mogącą podróżować w dowolne miejsce na świecie. Mimo to wydało się, że miasto już po otwarciu (ale przed wydarzeniami z gry) spełniało rolę ciężko uzbrojonego okrętu wojennego i brało udział w "międzynarodowym incydencie" strzelając do grupy chińskich cywilów w trakcie powstania bokserów[9][10]. Rząd wkrótce wyparł się miasta, które po pewnym czasie zaginęło[9][11]. Columbia stała się, jak ją opisał Nick Cowen w The Guardian, „rodzajem wędrującego demona przenoszącego się z miejsca na miejsce i narzucającego swoją wolę ludziom mieszkającym na ziemi” („a kind of roaming boogie man moving from place to place and imposing its will on people below”)[10].

Na skutek izolacji miasta między różnymi frakcjami i mieszkańcami chcącymi przejąć władzę wybuchła wojna domowa[12]. W czasie rozpoczęcia akcji gry pozostały już tylko dwie walczące ze sobą frakcje. Jedna grupa to Założyciele (oryg. Founders) – pozostałości z frakcji zachowującej kontrolę nad miastem, pod przywództwem Zachary'ego Hale Comstocka. Frakcja ma na celu zachowanie Columbii jako miasta przeznaczonego wyłącznie dla białych Amerykanów, odmawiając praw obcokrajowcom i czarnoskórym. Drugą grupą jest Vox Populi pod dowództwem Daisy Fitzroy. Stanowi całkowite przeciwieństwo Założycieli. Grupa złożona jest z różnych frakcji o podobnych poglądach dążących do przywrócenia pełnych praw wszystkim mieszkańcom. Jednak lata walki spowodowały, iż Vox Populi zaślepione nienawiścią zaczęło stosować niezwykle brutalne metody prowadzące do wewnętrznych podziałów[12].

Podobnie jak Rapture, Columbia jest antyutopią, ale znaki w grze sugerują raczej obecność teokratycznego rządu sprawującego władzę. Poza tym można znaleźć w nim koncepcje czystości rasowej, takie jak nazizm, jingoizm i ksenofobię[7][13][14][15]. Jeden z przedmiotów znajdujący się w paczce dla prasy zawierał kwestionariusz należący rzekomo do jednego z imigrantów, który przybył na Columbię. Według niego, osoby pochodzące z Europy i Irlandii musiały podać bardzo szczegółowe informacje takie jak wyznanie i dane dotyczące eugeniki. Kolejnym ciekawym elementem jest plakat propagandowy głoszący: „wszyscy musimy zadbać o czystość naszego narodu!” („we must all be vigilant to ensure the purity of our people!”)[15]. Columbia została porównana do skrzyżowania steampunku z Miastem w Chmurach na planecie Bespin z Gwiezdnych wojen[14] oraz do statków powietrznych z serii Final Fantasy[13], jednak Ken Levine porównał uzbrojone miasto do Gwiazdy Śmierci[16].

Fabuła gry

[edytuj | edytuj kod]

Akcja gry ma miejsce w 1912 roku. Gracz wciela się w Bookera DeWitt'a, skompromitowanego byłego detektywa Agencji Pinkertona, wyrzuconego z powodu zachowania, którego Agencja nie mogła zaakceptować. Zostaje on zatrudniony przez tajemniczych pracodawców, zaniepokojonych lokalizacją Columbii, którzy zlecają mu infiltrację miasta i odnalezienie młodej kobiety – Elizabeth – która jest przetrzymywana w mieście przez ostatnie 12 lat[9][14]. Znalezienie dziewczyny nie sprawiło Bookerowi wielkich trudności, jednak okazuje się, że każda ze stron stara się ją wykorzystać tak, by odwrócić losy wojny na swoją korzyść. Booker i Elizabeth, by uciec z miasta, muszą sobie nawzajem zaufać[11][12]. Poza tym Elizabeth dąży do poznania mocy, jakie posiada, wierząc Comstockowi, że jest za nie odpowiedzialna. W tym celu odmawia opuszczenia miasta zanim nie pozna prawdy[10]. Co gorsza, para jest ścigana przez Songbirda – potężnego robota, przypominającego z wyglądu ptaka, który był przyjacielem Elizabeth i opiekował się nią, kiedy była uwięziona[17][18]. Maszyna została tak zaprojektowana, by czuć się winną temu, że Elizabeth udało się uciec. Hilary Goldstein z serwisu IGN porównuje go do "obrażalskiego męża", natomiast Elizabeth uważa, że wolałaby zginąć, niż być ponownie przez niego złapana[18].

Poza walkami wewnętrznymi, miasto jest niszczone przez tzw. rozdarcia w materii czasoprzestrzeni[18][19]. Dziwna poświata, widziana przez Bookera, powoduje chwilowe zmiany na zdjęciach, banerach i osobach przebywających w pobliżu rozdarcia[17]. Przez rozdarcia w Columbii pojawiają się przedmioty nienależące do panującej epoki, na przykład odtwarzacz płyt w barze we wczesnej wersji demo gry odtwarzał głos kobiety śpiewającej piosenkę Tears for Fears "Everybody Wants to Rule the World"[20]. Serwis 1UP.com w swojej zapowiedzi gry na targach E3 stwierdził, że Booker i Elizabeth spotkali się w 1983 roku, na co miał wskazywać kadr z filmu Revenge of the Jedi (robocza nazwa filmu Gwiezdne wojny: część VI – Powrót Jedi). Miało być to spowodowane błędem w użyciu mocy przez Elizabeth, gdy próbowała ożywić konia[10][19].

Mimo tego, iż akcja gry ma miejsce przed wydarzeniami z poprzednich części gry, Irrational Games nie potwierdziło, czy gra dzieli ten sam świat, co poprzednie tytuły. Ken Levine pozostawił to pytanie bez odpowiedzi w trakcie wywiadu przy ogłoszeniu prac nad BioShock Infinite[21].

 Odbiór gry
Recenzje
Publikacja Ocena
Gry-Online 9,5/10[22]
IGN 9,5/10[23]
Oceny z agregatorów
Agregator Ocena
GameRankings

PS3: 95,94% (z 17 recenzji)[24]
PC: 92,62% (z 39 recenzji)[25]
X360: 91,89% (z 27 recenzji)[26]

Metacritic

PS3: 94/100 (z 27 recenzji)[27]
PC: 94/100 (z 68 recenzji)[28]
X360: 93/100 (z 33 recenzji)[29]

Rozgrywka

[edytuj | edytuj kod]

BioShock Infinite, podobnie jak poprzednie gry z serii, jest grą typu first-person shooter z elementami gry fabularnej. Gracz do przemieszczania się po mieście wykorzystuje przymocowany do ręki hak, system kolei łączących poszczególne części miasta o nazwie Skyline oraz inne środki transportu w celu znalezienia Elizabeth. W celu eliminacji przeciwników, bohater może używać broni na wiele sposobów[30]. Dzięki środkom o nazwie Wigor DeWitt zyskuje nowe moce i umiejętności (są to odpowiedniki plazmidów i toników znanych z poprzednich części gry). Wigor aktywuje nowe moce takie jak telekineza, manipulacja elektrycznością czy kontrolowanie NPCów. W przeciwieństwie do poprzednich części, gracz wybiera umiejętności już na stałe, nie mogą one zostać usunięte ani zmienione, co kładzie nacisk na konsekwencje wyborów, jakich dokona gracz[7][17]. W grze zamiast znanej z poprzednich części substancji EVE znajdziemy sole do "zasilania" naszych mocy.

Gdy gracz odnajdzie już Elizabeth, która też jest wyposażona w pewne moce, musi z nią współpracować w celu ucieczki z Columbii. Na przykład, Elizabeth może przywołać burzę nad wrogami, a DeWitt wywołać wyładowania, które wykończą przeciwników[9]. Gracz nie będzie miał jej pod kontrolą, ale Elizabeth będzie reagowała na zachowanie gracza oraz odpowiednio do sytuacji, podobnie jak sztuczna inteligencja w grze Left 4 Dead, według Levine'a[30]. Poza tym, Elizabeth może oddziaływać na rozdarcia w materii czasoprzestrzeni przywołując różne obiekty[18]. Gracz nie będzie musiał chronić dziewczyny[31]. Levine stwierdził, że współpraca z Elizabeth nie jest w żadnym wypadku rodzajem misji eskortowej, przypominając, że graczom nie podobało się zadanie ochrony Little Sisters pod koniec gry BioShock[32].

Parze bohaterów będzie usiłowało przeszkodzić wielu przeciwników. Poza Songbirdem, który ma za zadanie wydrzeć Elizabeth z rąk gracza, poluje na nich Złota Rączka (pierwotnie nazywany Alpha), golem przypominający androida z ludzkim sercem i głową[17][18][33].

Wydanie odświeżonych wersji

[edytuj | edytuj kod]

13 września 2016 roku w Ameryce Północnej, 15 września 2016 roku w Australii i 16 września 2016 roku w Europie gra miała premierę na konsolach PlayStation 4 i Xbox One w ramach zestawu BioShock: The Collection. Produkcja ma poprawioną oprawą graficzną w stosunku do pierwowzoru – zawiera lepsze tekstury, a wersje na konsole obsługują rozdzielczość 1080p i działają w 60 kl./s[34][35][3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ BioShock: Infinite scored by series composer Garry Schyman. vg247.com. [dostęp 2013-05-13].
  2. ↑ a b Aver: Premiera BioShock: Infinite przełożona na marzec. Gry-Online, 2012-12-07. [dostęp 2012-12-07]. (pol.).
  3. ↑ a b c d Andrew Goldfar: BIOSHOCK: THE COLLECTION OFFICIALLY CONFIRMED, RELEASE DATE AND TRAILER REVEALED. IGN, 2016-06-30. [dostęp 2016-09-24]. (ang.).
  4. ↑ Daniel Kłosiński: BioShock Infinite sprzedało się w nakładzie przekraczającym 4 mln egzemplarzy. Eurogamer, 2013-07-31. [dostęp 2013-07-31]. (pol.).
  5. ↑ Top 100 Greatest Games. „PC Gamer UK”, s. 52-73, 2015-09. Future plc. (ang.). 
  6. ↑ BioShock Infinite Interview: Irrational Boss Ken Levine. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
  7. ↑ a b c First Look: BioShock Infinite Satirizes American Imperialism, in the Sky. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
  8. ↑ BioShock Infinite Trailer: Pretentious Analysis Time!. [dostęp 2017-03-16]. (ang.).
  9. ↑ a b c d Bioshock Infinite: hands-on at Gamescom. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
  10. ↑ a b c d E3 2011: BioShock Infinite preview. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
  11. ↑ a b BioShock Infinite announced. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
  12. ↑ a b c Columbia: A City Divided. [dostęp 2011-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-31)]. (ang.).
  13. ↑ a b Ricardo Torres: BioShock Infinite First Look. GameSpot, 2010-08-12. [dostęp 2016-03-18]. (ang.).
  14. ↑ a b c Irrational Games takes Bioshock to the clouds. [dostęp 2011-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-05)]. (ang.).
  15. ↑ a b BioShock Infinite’s Vision of a Nazified America. [dostęp 2011-07-27]. (ang.).
  16. ↑ 'BioShock Infinite' Developer Avoided 'Repeating' Original Game. [dostęp 2011-07-27]. (ang.).
  17. ↑ a b c d BioShock Infinite Cover Story. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  18. ↑ a b c d e E3 2011: BioShock Infinite -- Beware the Songbird. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  19. ↑ a b BioShock Infinite Jumps From 1912 to 1983 And Back. [dostęp 2017-02-13]. (ang.).
  20. ↑ How Is BioShock Infinite Connected To Tears For Fears?. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  21. ↑ The Bioshock Infinite Ken Levine Interview. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  22. ↑ Przemek Zamęcki: Recenzja gry BioShock: Infinite – warto było czekać!. Gry-Online, 2013-03-25. [dostęp 2013-03-25]. (pol.).
  23. ↑ Ryan McCaffrey: You will believe a city can fly.. IGN, 2013-03-21. [dostęp 2013-03-25]. (ang.).
  24. ↑ BioShock Infinite for PlayStation 3. GameRankings. [dostęp 2013-03-26].
  25. ↑ BioShock Infinite for PC. GameRankings. [dostęp 2013-03-26].
  26. ↑ BioShock Infinite for Xbox 360. GameRankings. [dostęp 2013-03-26].
  27. ↑ BioShock Infinite for PlayStation 3 Reviews. Metacritic. [dostęp 2013-03-26].
  28. ↑ BioShock Infinite for PC Reviews. Metacritic. [dostęp 2013-03-26].
  29. ↑ BioShock Infinite for Xbox 360 Reviews. Metacritic. [dostęp 2013-03-26].
  30. ↑ a b It Would Be Dishonest To Say This Is Not BioShock.. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  31. ↑ BioShock Infinite: 10-minute Gameplay Video, Ken Levine Talks Combat. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  32. ↑ Ask Ars: will Bioshock Infinite be one long escort mission?. [dostęp 2011-07-28]. (ang.).
  33. ↑ Irrational Games' Project Icarus Is Finally Revealed: It's BioShock Infinite. [dostęp 2017-02-13]. (ang.).
  34. ↑ Entelarmer: Premiera BioShock: The Collection w Europie i pierwsze recenzje. Gry-Online, 2016-09-16. [dostęp 2016-09-24]. (pol.).
  35. ↑ 2K Staff: BioShock: The Collection PC Upgrades. 2K Games, 2016-09-24. [dostęp 2016-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-27)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Seria gier BioShock
Gry
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=BioShock_Infinite&oldid=72901235”