51°08′N 14°11′E/51,133333 14,183333Bischofswerda
| |||
| |||
| |||
| Państwo |  Niemcy
| ||
| Kraj związkowy |  Saksonia
| ||
| Powiat | Budziszyn | ||
| Powierzchnia | 46,26 km² | ||
| Wysokość | 304 m n.p.m. | ||
| Populacja (31.12.2013) • liczba ludności • gęstość |
11 605 251 os./km² | ||
| Nr kierunkowy | 03594 | ||
| Kod pocztowy | 01877 | ||
| Tablice rejestracyjne | BZ | ||
| |||
Położenie na mapie Saksonii  | |||
Położenie na mapie Niemiec  | |||
| 51°08′N 14°11′E/51,133333 14,183333
| |||
| Strona internetowa | |||
Portal  Niemcy
| |||
Bischofswerda (górnołuż. Biskopicy; pol. hist. Biskupice[1][2]) – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia, w okręgu administracyjnym Drezno, w powiecie Budziszyn na Górnych Łużycach nad rzeką Wesenitz (górnołuż. Wjazońca), położone ok. 33 km na wschód od Drezna i ok. 18 km na zachód od Budziszyna. Siedziba wspólnoty administracyjnej Bischofswerda. W 2013 r. miało 11 605 mieszkańców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Biskupice powstały w końcu XI wieku i swój początek zawdzięczają biskupowi Benonowi z Miśni i prowadzonej przez niego akcji misyjnej. Stąd też wywodzi się i sama nazwa miejscowości. Miastem Biskupice były już w 1227 r. W Biskupicach zachowały się fragmenty średniowiecznych murów obronnych z basztami. W latach 1429, 1469, 1528 miasto ucierpiało z powodu pożarów. W 1559 Biskupice przeszły z rąk diecezji miśnieńskiej pod panowanie Elektoratu Saksonii. Tędy przebiegała jedna z tras przejazdów króla Augusta II Mocnego z Drezna do Warszawy[3]. Pamiątką z tego okresu jest słup dystansowy poczty polsko-saskiej z herbami Polski i Saksonii oraz monogramem króla z 1724 roku. Od 1806 część Królestwa Saksonii, połączonego w latach 1807–1815 unią z Księstwem Warszawskim. W 1813 r. wielki pożar, wywołany podczas bitwy wojsk rosyjsko-pruskich z Napoleonem, strawił niemal całe miasteczko wraz z jego cennymi archiwami. Obecna zabudowa pochodzi z XIX i XX wieku. W 1871 miasto znalazło się w granicach Niemiec. W kwietniu 1945 r. miasto zostało opanowane przez 2 Armię Wojska Polskiego. W latach 1949–1990 część NRD. Od 1990 w granicach odtworzonego Wolnego Kraju Saksonia Republiki Federalnej Niemiec.
Wśród bardziej interesujących budynków są kościół i ratusz zbudowane wg projektu Gottloba Friedricha Thormeyera.
Dzielnice miasta[edytuj | edytuj kod]
- Belmsdorf (górnołuż. Baldrijanecy)
- Bischofswerda (Biskopicy) z Pikau (Špikawy)
- Geißmannsdorf (Dźibrachćicy)
- Goldbach (Kadłobja)
- Großdrebnitz (Drjewnica) z Kleindrebnitz (Mała Drjewnica) oraz Neudrebnitz (Nowa Drjewnica)
- Schönbrunn (Šumborn) z Kynitzsch (Kinič) oraz Neu-Schönbrunn (Nowy Šumborn)
- Weickersdorf (Wukranćicy)
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Słup poczty polsko-saskiej z 1724 roku
- Pomnik księcia warszawskiego i króla saskiego Fryderyka Augusta na Starym Rynku
- Ratusz
- Dom biskupi
- Kościół katolicki pw. św. Benona z lat 20. XX wieku
- Gmach poczty
- Dworzec kolejowy
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
W mieście rozwinął się przemysł szklarski, maszynowy oraz ceramiczny[4].
Współpraca[edytuj | edytuj kod]
Miejscowości partnerskie:
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Stary Rynek z ratuszem
Nowy Rynek
Ulica Dworcowa (Bahnhofstraße)
Szkoła
Dom biskupi
Gmach poczty
Słup dystansowy poczty polsko-saskiej
Pomnik Fryderyka Augusta
Kościół św. Benona
Dworzec kolejowy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof R. Mazurski, Andrzej Zieliński: Łużyce, Warszawa 1984, s. 39.
- ↑ Mapa Polski 1:500 000 Wojskowy Instytut Geograficzny Sztabu Generalnego W.P., Warszawa 1947 [1].
- ↑ » Informacja historycznaDresden-Warszawa, www.dresden-warszawa.eu [dostęp 2017-11-22] (pol.).
- ↑ Bischofswerda, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-06-06].
![[1]](https://web.archive.org/web/20160304091731/http://www.mapywig.org/m/WIG_maps/series/500K_post-WW2/MAPA_POLSKI_1_500_000_LEGNICA_5.jpg){kind=link}
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Radosław Mazurski, Andrzej Zieliński, Łużyce, Warszawa: KAW, 1984, ISBN 83-03-00772-6, OCLC 76329792.
- Statistisches Landesamt des Freistaates Sachsen, Kamenz, 2009
- Siedziba powiatu: Budziszyn (Bautzen, Budyšin)
