Bobolice (województwo śląskie)
50°36′40″N 19°29′50″E/50,611111 19,497222
| wieś | |
 Zamek w Bobolicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
89[2] |
| Strefa numeracyjna |
34 |
| Kod pocztowy |
42-320[3] |
| Tablice rejestracyjne |
SMY |
| SIMC |
0139146 |
Położenie na mapie gminy Niegowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego  | |
| 50°36′40″N 19°29′50″E/50,611111 19,497222[1]
| |
| Strona internetowa | |
Bobolice – wieś w Polsce, położona w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Niegowa[4][5].
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość ma metrykę średniowieczną i notowana jest od XIV wieku. Wymieniona w 1370 jako Bobolice, 1396 Bobolicz, Bobolin, Bobilicz, Balinlicze, Boboliczicze, Boblicze[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś założona została prawdopodobnie na prawie polskim i początkowo była własnością królewską. Około 1350–1352 obok wsi król polski Kazimierz III Wielki zbudował warowny zamek[6].
W 1370 król polski Ludwik Węgierski z okazji swojej koronacji nadaje Władysławowi Opolczykowi zamek bobolicki wraz z przyległymi wsiami. W 1383 polska szlachta na zjedzie w Sieradzu domaga się aby królowa polska Jadwiga Andegaweńska po objęciu tronu w Polsce przywróciła miejscowości nadane Opolczykowi Królestwu Polskiemu. W 1394 król polski Władysław Jagiełło na prośbę Andrzeja właściciela Bobolic przenosi jego dobra: Zdów, Ogorzelnik, folwark Lgota, Tomiszowice, Niegowę, Wysoką, Tarnowę z prawa polskiego na prawo magdeburskie. Dokument ten nie odnotowuje jednak wsi Bobolice oraz zamku[6].
W 1396 Jagiełło zajmuje zamki znajdujące się we władaniu Władysława Opolskiego, w tym również Bobolice. Od tego momentu miejscowość należy do Korony Królestwa Polskiego. W 1418 dokumenty historyczne wzmiankują sołtysa urzędującego we wsi[6].
W drugiej połowie XVI wieku miejscowość posiadał sekretarz królewski, kanonik krakowski oraz archidiakon warszawski Stanisław Fogelweder. W 1589 w Brańsku zrobił on swoim synom zapis ze swoich dóbr, na które składały się wieś i zamek Bobolice, Zdów, Ogorzelnik, Tomiszowice, Stary Folwark zwany Lgota, Niegowa oraz Niegówka, pustka, należąca do kościoła w Niegowie[7].
Po rozbiorach Polski miejscowość znalazła się w zaborze rosyjskim i leżała w Królestwie Polskim. W XIX-wiecznym Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego wymieniona jest jako wieś leżąca w powiecie będzińskim[7].
Obecnie[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Aktualnie wieś jest ośrodkiem wypoczynkowym. Największą atrakcją turystyczną wsi jest położony na Szlaku Orlich Gniazd zamek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 7138
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 69 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b c d Leszczyńska-Skrętowa 1980 ↓.
- ↑ a b Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. XV cz.1, hasło "Bobolice". nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1880. s. 168. [dostęp 2018-07-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zofia Leszczyńska-Skrętowa: Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Cz. I, zesz. 1 (A – Borek), hasło: "Bobolice". Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 138-140. ISBN 83-04-00129-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bobolice w Słowniku historyczno-geograficznym województwa krakowskiego w średniowieczu (online)
- Bobolice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 168.
