Przejdź do zawartości

Bogumił Hummel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogumił Hummel
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1875
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 października 1956
Gdańsk

profesor nauk technicznych
Specjalność: budowa dróg i mostów, komunikacja
Alma Mater

Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu

Doktorat

23 stycznia 1954

Profesura

1946

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Warszawska
Politechnika Łódzka
Politechnika Gdańska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi

Bogumił Hummel (ur. 13 sierpnia 1875 w Warszawie, zm. 28 października 1956 w Gdańsku) – inżynier kolejowy, doktor nauk technicznych, profesor Politechniki Gdańskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem był powstaniec 1863 roku Bogumił Hummel, matką zaś Jadwiga z Ładnowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie rozpoczął studia w petersburskim Instytucie Inżynierów Komunikacji, a po ich ukończeniu w roku 1900 zamieszkał w Warszawie. Od 1901 zajmował się projektowaniem mostów i wiaduktów na linii kolejowej Łódź-Kalisz, a następnie w 1903 objął stanowisko w wydziale inwestycji Wydziału Drogowego Kolei Nadwiślańskich. Od 1904 roku pracował w firmach prywatnych, zaprojektował wtedy m.in. most przez Wisłę pod Modlinem, projektował też budynki stacyjne i bocznice. Pracując w zarządzie warszawskich kolei podmiejskich (od 1905) przygotował plany nowych linii dojazdowych; wskutek wybuchu I wojny światowej nie doszło jednak do ich realizacji. W 1916 zajął się odbudową zniszczonej w pierwszych dwóch latach wojny sieci warszawskich kolei dojazdowych, a od października 1918 objął stanowisko naczelnika wydziału nawierzchni w Ministerstwie Komunikacji.

Oprócz zagadnień związanych z kolejnictwem, Bogumił Hummel swoją wiedzę inżynierską wykorzystywał także i przy innych zadaniach: zaprojektował (wraz z prof. Łukasiewiczem) między innymi scenę obrotową i żelazną kurtynę w Teatrze Narodowym w Warszawie, a także nową więźbę dachową nad Teatrem Rozmaitości po zniszczeniach wywołanych pożarem w 1921. Doświadczenie w zakresie projektowania mostów znalazło natomiast zastosowanie przy wykonanym przezeń projekcie składanego mostu żelaznego dla wojska, który uzyskał w 1928 nagrodę. W 1929 Hummel wykonał nowy projekt mostu pod Modlinem.

Od 1918 do 1936 pracował też, będąc wciąż pracownikiem Ministerstwa Komunikacji, jako wykładowca na Politechnice Warszawskiej, zajmując tam stanowisko docenta. W 1937 zakończył swą pracę w Ministerstwie i zajął się opracowywaniem projektów przez ten urząd zlecanych, m.in. mostu przez Wisłę przy ul. Karowej.

Podczas II wojny światowej więziony był – w latach 1942–1943 na Pawiaku. Pracownik Departamentu Komunikacji Delegatury Rządu na Kraj[1]. Po wojnie zapisał się ponownie do PPS[2], a potem do PZPR.

Swoją powojenną działalność naukową rozpoczął najpierw na Politechnice Łódzkiej, a od 1946 związał się z Politechniką Gdańską, gdzie objął stanowisko profesora i kierownika katedry mostów mniejszych. Był tam też prodziekanem (Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej; 1948/1949) i dziekanem (Wydziału inżynierii Lądowej; 1954/1955). Stopień doktora nauk technicznych otrzymał 23 stycznia 1954.

Zmarł w Gdańsku. Został pochowany 31 października 1956 na Cmentarzu Centralnym-Srebrzysko (nr grobu 978)[3].

Żonaty z Wandą z Morawskich, miał z nią dwie córki: Krystynę (zginęła w powstaniu warszawskim) i Halinę oraz syna Jerzego Bogumiła.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Źródło

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Waldemar Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940–1945, Warszawa 2003, s. 265.
  2. Wcześniej był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej jeszcze w latach studenckich, od 1898; po studiach natomiast – w latach 1905–1906 – przechowywał u siebie wydawnictwa podziemne dla okręgu radomskiego i kieleckiego, wykładał też na tajnym uniwersytecie PPS.
  3. Wyszukiwarka Cmentarze w Gdańsku [online], cmentarze-gdanskie.pl [dostęp 2020-08-03].
  4. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w dziedzinie odbudowy zniszczonej przez działania wojenne nawierzchni na Polskich Kolejach Państwowych”.
  5. M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007 „za wybitną działalność naukową”.

[[]]