Ulica Karowa w Warszawie
| ||
| Powiśle | ||
 Ulica Karowa przy ul. Krakowskie Przedmieście | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
Położenie na mapie Warszawy   ulica Karowa | ||
Położenie na mapie Polski  ulica Karowa | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  ulica Karowa | ||
 52°14′38,6″N 21°01′16,1″E/52,244056 21,021139
| ||
Ulica Karowa – ulica biegnąca od Wybrzeża Kościuszkowskiego do Krakowskiego Przedmieścia w Warszawie.
Spis treści
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa ulicy pochodzi od taboru miejskiego, zwanego Magazynem Karowym, utworzonego przez marszałka wielkiego koronnego Franciszka Bielińskiego[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec XIX wieku ulica stanowiła jedno z niewielu połączeń pomiędzy górną częścią Warszawy a Powiślem. Była to wąska droga, którą z miasta zwożono odpadki do Magazynu Karowego.
Na łamach grudniowego wydania „Tygodnika Ilustrowanego” z 1885 ukazał się ambitny projekt zagospodarowania Karowej. Zaczęto od wyburzenia bramy Marconiego, poszerzenia i skanalizowania Karowej. Potem wykupiono teren od klasztoru Wizytek. W 1900 ruszyła budowa spiralnego zjazdu. Po czterech latach żelbetowy wiadukt połączył skarpę ze specjalnym nasypem[1].
Budynek wielorodzinny pod numerem 18a zaprojektował zespół architektów w składzie: Jerzy Kuźmienko, Janusz Nowak, Piotr Sembrat, Adam Snopek i Henryk Dąbrowski[2].
W lutym 1945 saperzy Armii Czerwonej oddali do eksploatacji most wysokowodny na Wiśle znajdujący się u wylotu ulicy[3]
Na osi ulicy Karowej i Stefana Okrzei ma powstać kładka na Wiśle[4].
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
- Szpital Kliniczny im. ks. Anny Mazowieckiej (nr 2)
- Biuro Bezpieczeństwa Narodowego (nr 10)
- Wiadukt im. Stanisława Markiewicza
- Instytut Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego (nr 18)
- Gmach Banku Cukrownictwa, siedziba Domu Spotkań z Historią (nr 20)
- Gmach Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego (nr 31)
- Hotel Bristol
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ulica Karowa. Dzielnica Śródmieście m. st. Warszawy. [dostęp 16 października 2015].
- ↑ Arch. Jerzy Kuźmienko (pol.). architektsarp.pl. [dostęp 2017-04-19].
- ↑ Jan Górski: Drugie narodziny miasta. Warszawa 1945. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1976, s. 49–50.
- ↑ Krzysztof Śmietana. Pod Łazienkowskim podwieszą dwie kładki. „Gazeta Stołeczna”, s. 4, 13 kwietnia 2016.
