Bohdan Chojnowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bohdan Chojnowski
podpułkownik dyplomowany saperów podpułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1898
Fetyjów

Data i miejsce śmierci

2 marca 1945
Leysin

Przebieg służby
Lata służby

do 1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

2 Dywizja Strzelców Pieszych

Stanowiska

dowódca saperów dywizyjnych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Bohdan Chojnowski (ur. 15 grudnia 1898 w Fetyjowie, zm. 2 marca 1945 w Leysin) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Bohdan Chojnowski urodził się 15 grudnia 1898 roku w Fetyjowie na Kijowszczyźnie[1]. W 1919 roku pełnił służbę w 2 kompanii I batalionu saperów im. Tadeusza Kościuszki wchodzącego skład 1 pułku inżynieryjnego. 14 września w obronie Olewska odznaczył się szczególnym męstwem i inicjatywą, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari i pochwałą dowódcy grupy pułkownika Lucjana Kopczyńskiego[2].

19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w I batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk saperów[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk saperów[5]. Do 1926 roku pełnił służbę w 3 pułku Saperów Wileńskich w Wilnie, między innymi na stanowisku dowódcy 1 kompanii XXIX batalionu saperów[6][7]. 31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 33. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8]. Z dniem 2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926–1928[9]. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1929 roku, w wyniku przeprowadzonej reorganizacji, trafił do Szefostwa Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko kierownika referatu ogólnego. 31 marca 1930 roku został przydzielony do dowództwa 4 Brygady Saperów w Krakowie na stanowisko II oficera sztabu. 2 grudnia 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku[10]. W następnym roku został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej, w której wykładał taktykę saperów[11][12]. W listopadzie 1932 roku został przeniesiony do Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego w Warszawie na stanowisko oficera transportowego w grupie oficerów transportowych, której pracami kierował major dyplomowany January Ehrlich[13]. Od grudnia 1935 roku (?) odbywał staż liniowy. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów saperów[14]. W 1937 roku został przeniesiony do 2 batalionu mostów kolejowych w Legionowie na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[15], a 10 listopada 1938 roku objął dowództwo tego oddziału[16].

25 lub 26 sierpnia 1939 roku, zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym, przekazał obowiązki dowódcy batalionu i miał objął stanowisko komendanta Załadowczego i Wyładowczego Słotwiny. Na skutek zmiany przydziału objął stanowisko komendanta Załadowczego i Wyładowczego Legionowo-Wieliszew z siedzibą na stacji kolejowej Wieliszew. 10 września, po wykonaniu powierzonego mu zadania, miał się zameldować w Szefostwie Komunikacji Naczelnego Wodza, w poszukiwaniu którego dotarł do Kut. 18 września w godzinach popołudniowych przekroczył granicę z Rumunią. Następnie przez Bukareszt, Belgrad i Ateny przedostał się do Francji[15]. W 1940 roku pełnił służbę na stanowisku dowódcy saperów 2 Dywizji Strzelców Pieszych[13]. Na tym stanowisku walczył w kampanii francuskiej. W trakcie kampanii przekroczył granicę ze Szwajcarią, gdzie został internowany.

Zmarł 2 marca 1945 roku w Leysin, w Szwajcarii[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 14.
  2. ↑ Wejtko 1932 ↓, s. 11.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 204.
  4. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 334, 580.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 234.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 878, 909.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 802, 831.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 176.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 585, 597.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  11. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 29.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 250, 798.
  13. ↑ a b Chojnowski 1940 ↓, s. 37.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 243.
  15. ↑ a b Chojnowski 1939 ↓, s. 35.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 809.
  17. ↑ Wejtko 1932 ↓, s. 24.
  18. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 18 „za ofiarne zasługi, położone przy akcji ratunkowej w czasie powodzi wiosennej w 1924 roku”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bohdan_Chojnowski&oldid=71658648”