Brodziaki
50°30′17″N 22°47′03″E/50,504722 22,784167| wieś | |
.jpg) Tablica miejscowości | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Sołectwo |
Brodziaki, Edwardów |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
84 |
| Kod pocztowy |
23-400[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LBL |
| SIMC |
0885731[5] |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Biłgoraj  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego  | |
| 50°30′17″N 22°47′03″E/50,504722 22,784167[1]
| |
Brodziaki – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie biłgorajskim, w gminie Biłgoraj[5][6].
Brodziaki położone są na Biłgorajszyczyźnie, otoczone lasami Puszczy Solskiej, nad rzeką Czarną Ładą. Sąsiednimi miejscowościami są Edwardów i Smólsko Małe.
Wieś wchodzi w skład sołectwa: Brodziaki, Edwardów[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 92 mieszkańców i była 27. co do wielkości miejscowością gminy Biłgoraj[8].
We wsi znajdują się liczne chałupy biłgorajskie oraz słupowa kapliczka z 1840 r. z rzeźbionym w drzewie Jezusem Frasobliwym. W miejscowości znajduje się również remiza Ochotniczej Straży Pożarnej oraz gospodarstwo agroturystyczne.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Marii Magdaleny w Biłgoraju[9].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nazwa Brodziaki pojawia się w księgach metrykalnych parafii Puszcza Solska z roku 1760. Wieś pojawia się na mapie de Partheesa z końca XVIII wieku oraz na mapie Królestwa Galicji i Lodomerii, tzw. mapie Miega z lat 1779-1783. Nazwa pochodzi od pobliskich brodów na rzece Ładzie. Ówcześni mieszkańcy tej wsi byli nazywani odmiejscowo „Brodziakami”. W przeszłości w XVI wieku miejsce to było nazywane „u kniehyniego mostu”. Spotykana też była nazwa „Dębowe”[10][11]. Tędy też biegła granica między włością gorajską a Ordynacją Zamojską, a jednocześnie województwa ruskiego z lubelskim[12]. W przeszłości Brodziaki wchodziły w skład Ordynacji Zamojskiej, pierwsze wzmianki o przynależności wsi Brodziaki do Ordynacji pojawiają się w akcie cesarza Józefa II z roku 1786 potwierdzającego Ordynację Zamojską. W akcie tym Brodziaki przynależą do księżpolskiego klucza dóbr Ordynacji[13].
W końcu czerwca 1943 roku były wysiedlone w ramach operacji Wehrwolf. W lesie otaczającym wieś w jesieni 1943 roku utworzony został oddział partyzancki grupujący żołnierzy AK z rejonu biłgorajskiego i żołnierzy Szarych Szeregów. Oddziałem dowodził por. Józef Stegliński „Cord”[14].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zamojskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 10178
- ↑ Wieś Brodziaki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-09], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 90 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona gminy, sołectwa [dostęp 2023-12-08]
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Zapisy aktów metrykalnych parafii Puszcza Solska z lat 1700-1780
- ↑ Archiwa źródłowe aktów metrykalnych parafii Puszcza Solska z początków XVIII w. [online], www.familysearch.org [dostęp 2023-12-30] (pol.).
- ↑ Gmina Biłgoraj – publikacja Urzędu Gminy, T.Brytan, s. 13.
- ↑ Bronisław Chlebowski, Zamość, ordynacja Zamoyskich i powiat zamojski, Warszawa 1919, Zygmunt Pomarański i Spółka.
- ↑ Gmina Biłgoraj. Przewodnik krajoznawczo-przyrodniczy. Biłgoraj: Lipiec, 2010.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Brodziaki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 275.