Byrd (stacja antarktyczna)
80°01′S 119°32′W/-80,016667 -119,533333 Pierwsza stacja Byrd, około roku 1960 | |
| Przynależność państwowa | |
|---|---|
| Data założenia | |
| Liczba personelu |
maks.: 50 |
| Wysokość |
1553 m n.p.m. |
Położenie na mapie Antarktyki  | |
| 80°01′S 119°32′W/-80,016667 -119,533333
| |
Byrd – nieczynna stacja polarna należąca do Stanów Zjednoczonych, położona na Ziemi Marii Byrd na Antarktydzie. Obecnie w jej miejscu funkcjonuje mniejszy obóz, pełniący funkcję logistyczną.
Położenie i warunki[edytuj | edytuj kod]
Stacja znajduje się w głębi lądu, 1100 km od bieguna południowego i 1400 km od głównej amerykańskiej bazy McMurdo. Średnia temperatura powietrza to -28,2 °C. Rekordowe zanotowane temperatury to -0,8 °C w styczniu 1961 i -63,8 °C w lipcu 1958. Najsilniejszy poryw wiatru osiągnął prędkość 76 węzłów, czyli ok. 140 km/h[1]. Nazwa stacji upamiętnia Richarda Byrda, jednego z pionierów badań Antarktydy.
Historia i działalność[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza stacja Byrd została zbudowana w antarktycznym lecie 1956-57, w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego i oficjalnie oddana do użytku 1 stycznia 1957. Pięć nadziemnych budynków było połączonych tunelem pod powierzchnią, stacja umożliwiała badania przez cały rok. Konstrukcja była częściowo prowizoryczna; stacja działała przez cztery lata, zanim gromadzący się śnieg nie zaczął grozić zmiażdżeniem konstrukcji. Nowa stacja Byrd została otwarta 13 lutego 1961 około 10 km od pierwotnej lokalizacji; była ona konstrukcją podziemną, tylko niewielka część znajdowała się ponad powierzchnią śniegu. W tym czasie operował w niej największy program badawczy na kontynencie[1].
Nowa stacja funkcjonowała do 1972 roku, jednak wskutek działalności wewnątrz pomieszczeń gromadził się szron i elementy konstrukcji ulegały stopniowemu wypaczeniu. Działalność została przeniesiona na powierzchnię i ograniczona do sezonu letniego. W latach 70. i 80. obóz służył głównie wsparciu logistycznemu stacji Siple, uzupełniano tu paliwo w trakcie długich lotów nad kontynentem. W lecie 1981-82 obóz tworzyły moduły umieszczone na saniach, które można było przemieszczać po lodzie; obóz był używany do lata 2004-05[1].
W lecie 2009-10 został zbudowany nowy obóz Byrd, łącznie z nowym lądowiskiem. Głównym zadaniem pozostało wsparcie długodystansowych lotów, a także badań lodowca Pine Island, którego spływ do oceanu przyspieszył na początku XXI wieku[2].
Pomiary ze stacji Byrd wykazują, że od 1958 do 2010 temperatura stopniowo wzrastała, łącznie o 2,4 ± 1,2 °C. Centralna część Antarktydy Zachodniej jest jednym z najszybciej ocieplających się regionów na Ziemi[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Byrd history. Antarctic Sun, 2009-06-12. [dostęp 2015-05-04].
- ↑ Byrd Camp resurfaces. Antarctic Sun, 2009-06-12. [dostęp 2015-05-04].
- ↑ David H. Bromwich i inni, Central West Antarctica among the most rapidly warming regions on Earth, „Nature Geoscience”, 6, 2013, s. 139–145, DOI: 10.1038/ngeo1671.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Byrd Surface Camp. French Polar Team. [dostęp 2015-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-14)]. (ang.).