Charles Bond (pilot)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Rankin Bond Jr.
9,5 zwycięstw
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1915
Dallas

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 2009
Dallas

Przebieg służby
Lata służby

1932–1968

Siły zbrojne

United States Army Air Corps
United States Army Air Forces

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:
• kampania birmańska
• teatr działań wojennych w Chinach-Birmie-Indiach

Późniejsza praca

konsultant dla Texas Instruments;
pracownik firmy budowlanej produkującej okna w dachach;
współautor pamiętnika Latających Tygrysów

Odznaczenia
Air Force Distinguished Service Medal Legion of Merit Legion of Merit Distinguished Flying Cross Purple Heart
Oznaka Latających Tygrysów zaprojektowana przez The Walt Disney Company, namalowana na boku jednego z samolotów tej jednostki[1]

Charles Rankin Bond Jr. (ur. 22 kwietnia 1915 w Dallas w stanie Teksas, zm. 18 sierpnia 2009 tamże) – amerykański pilot i oficer lotnictwa. Służył w Latających Tygrysach w Birmie i w Chinach podczas II wojny światowej. Zestrzelony dwukrotnie. Na swoim koncie miał 9,5 zestrzelonych japońskich samolotów. Następnie służył w Związku Radzieckim jako asystent i pilot osobisty Averella Harrimana. Doszedł do stopnia generała brygady i w czasie wojny wietnamskiej był zastępcą dowódcy 2. Dywizjonu Powietrznego w Wietnamie oraz Thirteenth Air Force na Filipinach. Odszedł ze służby w 1968 roku, będąc dowódcą Twelfth Air Force. W 1984 roku opublikował on swój pamiętnik ze służby w Latających Tygrysach, który stał się bestsellerem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Lata młodości[edytuj | edytuj kod]

Bond urodził się w Dallas w stanie Teksas jako syn Charlesa R. Bonda Sr. i Magnolii Turner Bond. Jego ojciec posiadał małą firmę zajmującą się sprzedażą farb i tapet[2]. Bond był wzorowym uczniem w liceum i uczestniczył w szkoleniu oficerów rezerwy[3]. Wstąpił do Gwardii Narodowej Teksasu jeszcze podczas liceum. Jednak jego rodzina nie była w stanie z powodów finansowych wysłać go na studia. W 1935 roku zaciągnął się do armii amerykańskiej i zapisał się na kurs przygotowawczy na West Point mając nadzieje na bycie przyjętym na studia w tej Akademii Wojskowej[3]. Nie został jednak ostatecznie przyjęty na Akademię i wrócił wtedy do domu, aby pracować u ojca w sklepie z farbami[3].

W 1938 roku Bond dowiedział się o istnieniu programu dzięki któremu absolwenci liceum mogli podejść do egzaminu tożsamego z akademickim egzaminem, po zdaniu którego mogli zostać przyjęci na pilota w United States Army Air Corps. Bond zdał ten egzamin i zgłosił się do Randolph Air Force Base jako uczeń pilotażu[4]. Otrzymał on licencję pilota w styczniu 1939 roku[4][5]. W lutym 1939 roku został przeniesiony do 2. Grupy Bombowej w Langley w stanie Wirginia, gdzie służył pod dowództwem Curtisa E. LeMaya[6]. W marcu 1941 roku został przeniesiony do nowo utworzonego dowództwa United States Army Air Corps w Long Beach w stanie Kalifornia[7].

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1941 roku Bond dowiedział się o formowaniu amerykańskiej grupy ochotniczej pod dowództwem Claira Chennaulta. Bond natychmiast zgłosił się na ochotnika i we wrześniu 1941 roku wyjechał, aby służyć na Pacyfiku[8]. Po zatrzymaniu się na Hawajach, Jawie i w Singapurze dotarł ostatecznie do Birmy 12 listopada 1941 roku[9]. Oddział mieszczący się w Birmie i w Chinach miał za zadanie ochronę szlaków zaopatrzenia między Chinami a Birmą oraz zaopatrywanie wojsk chińskich walczących z Japończykami[5]. Grupa wsławiła się zestrzeleniem 299 japońskich samolotów. Nazwano ich Latającymi Tygrysami[1]. Podglądnawszy samoloty RAF-u w Afryce Północnej, grupa malowała szczęki rekinów na dziobach swoich samolotów[10]. Bond był pierwszym, który przemalował tak swojego P-40[11]. Wsławił się on zestrzeleniem 9,5 samolotów[12], w tym trzech w czasie jednej misji w 1942 roku. Bond był także dwa razy zestrzelony w czasie służby w Latających Tygrysach. W maju 1942 roku zestrzelono go nad Paoshanem w Chinach. Wyskoczył ze spadochronem i lądował na cmentarzu. Został poparzony i hospitalizowany. Powrócił jednak do służby i już w czerwcu 1942 roku został ponownie zestrzelony. W czasie zestrzelenia doznał urazów głowy, ale już po tygodniu powrócił do służby[5].

Piloci Latających Tygrysów otrzymywali po 500 $ za każdy zestrzelony samolot, a Bond zużył te pieniądze pomagając kupić rodzicom dom[5]. Odznaczony chińskim Orderem Chmury i Sztandaru (piątego stopnia) oraz Medalem Skrzydła z Siedmioma Gwiazdami[13]. Oprócz tych chińskich orderów został także odznaczony Air Force Distinguished Service Medal, Legion of Merit z jednym wieńcem dębowym, Army Commendation Medal, Distinguished Flying Cross i Purple Heart oraz jeszcze kilkoma innymi medalami za służbę i inne kampanie[13].

Bond wrócił do Stanów Zjednoczonych w 1942 roku i został uhonorowany przez Izbę Handlu w Dallas jako jeden z najbardziej zasłużonych młodych obywateli stanu Teksas[13]. W październiku 1942 roku powrócił do służby w Korpusie Powietrznym Armii i pozostałą część działań wojennych spędził jako asystent i pilot osobisty Averella Harrimana, słynnego amerykańskiego ambasadora w Związku Radzieckim. W tym czasie Bond spotkał się z radzieckim premierem Stalinem i z wieloma innymi radzieckim urzędnikami. Bond był raz zmuszony dokonać także przymusowego lądowania w Stalingradzie, już po słynnej bitwie o to miasto[14].

Służba po wojnie[edytuj | edytuj kod]

W momencie przejścia na emeryturę, Bond był dowódcą Twelfth Air Force (insygnia na zdjęciu)

W 1949 roku Bond otrzymał tytuł inżyniera na Texas A&M University[13]. Służył krótko jako pilot cywilny, ale po kilku miesiącach powrócił do służby w armii[5].

W 1957 roku jako generał brygady objął dowództwo nad 25. Obronnym Dywizjonem Powietrznym z siedzibą w McChord Air Force Base[15].

Podczas konfliktu w Wietnamie służył jako zastępca dowódcy 2. Dywizjonu Powietrznego (w Wietnamie) i Thirteenth Air Force na Filipinach[5]. W 1967 i 1968 roku był dowódcą Twelfth Air Force w Waco w Teksasie[12]. W styczniu 1968 roku prezydent Lyndon Johnson wręczył Bondowi Flagę Minutemanu podczas uroczystości w Bergstrom Air Force Base w Teksasie. Bond przyjął flagę w imieniu całej Twelfth Air Force[16]. Przeszedł w stan spoczynku w tym samym roku[17].

Późniejsze lata[edytuj | edytuj kod]

Po przejściu w stan spoczynku Bond pracował jako konsultant dla Texas Instruments przez kolejne dziesięć lat[12]. Pracował też do 1983 roku dla firmy budowlanej produkującej okna w dachach. W 1983 roku definitywnie przeszedł na emeryturę w wieku 68 lat.

W 1984 roku Bond został współautorem pamiętnika Latających Tygrysów wraz z Terrym H. Andersonem – historykiem na Texas A&M University[18]. Książka stała się bestsellerem, a Bond opisywał w niej wydarzenia dzień po dniu w latach 1941–1942, kiedy służył w Latających Tygrysach[19].

Bond zmarł w Dallas z powodu powikłań zaawansowanej demencji starczej[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b J.R. Rossi: History: The Flying Tigers – American Volunteer Group – Chinese Air Force. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  2. ↑ Terry H. Anderson, Charles R. Bond: A Flying Tiger's Diary, s. 12. Texas A&M University, 1984. ISBN 978-0-89096-408-8.
  3. ↑ a b c Bond i Anderson, s. 13.
  4. ↑ a b Bond i Anderson, s. 14.
  5. ↑ a b c d e f g Joe Holley: Charles R. Bond Jr. dies at 94; retired Air Force general, former Flying Tiger. [w:] Los Angeles Times [on-line]. 2009-09-09. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  6. ↑ Bond i Anderson, s. 15.
  7. ↑ Bond i Anderson, s. 16.
  8. ↑ Bond i Anderson, s. 19-21.
  9. ↑ Bond i Anderson, s. 30-37.
  10. ↑ Dick Rossi: A Flying Tigers Story. [w:] The Flying Tigers – American Volunteer Group – Chinese Air Force [on-line]. lata 80. XX w.. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  11. ↑ J.R. Rossi: Bond biography. [w:] The Flying Tigers – American Volunteer Group – Chinese Air Force [on-line]. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  12. ↑ a b c Joe Simnacher: Charles R. Bond Jr.: Pilot with famed WWII Flying Tigers. [w:] The Dallas Morning News [on-line]. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  13. ↑ a b c d Major General Charles R. Bond Jr.: AVG Flying Tigers Ace. Cavanaugh Flight Museum. [dostęp 2011-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-12)]. (ang.).
  14. ↑ Retired Aggie generals recall war days for A&M. W: Galveston Daily News [on-line]. 1981-10-17.
  15. ↑ TAKES COMMAND MCCHORD AIR FORCE BASE. W: Walla Walla Union-Bulletin [on-line]. 1957-09-09.
  16. ↑ Bonded Tribune. W: The Argus [on-line]. 1968-01-12.
  17. ↑ To Command 12th Air Force: Coolidge General Gets New Job. W: The Mexia Daily News [on-line]. 1968-07-29.
  18. ↑ Charles R. Bond Jr., 1915-2009. Texas A&M University Press, 2009-08-20. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  19. ↑ Bond i Anderson, A Flying Tiger's Diary.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Bond_(pilot)&oldid=71998611”