Przejdź do zawartości

Hubert Parry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hubert Parry
Ilustracja
Imię i nazwisko

Charles Hubert Hastings Parry

Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1848
Bournemouth

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

7 października 1918
Rustington

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pedagog

Odznaczenia
Komandor Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (CVO)
Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Charles Hubert Hastings Parry[1][2][3] (ur. 27 lutego 1848 w Bournemouth, zm. 7 października 1918 w Rustington[1][2]) – brytyjski kompozytor i pedagog muzyczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z zamożnej i wpływowej rodziny[1]. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Twyford, jednocześnie pobierał lekcje gry na fortepianie i organach[2]. Następnie uczył się gry na fortepianie oraz harmonii i kontrapunktu u Edwarda Brinda, organisty kościoła w Highnam[2]. Uczęszczał do Eton College (1860–1867), po czym ukończył studia prawnicze i historyczne w Exeter College na Uniwersytecie Oksfordzkim (1867–1870)[1][2]. Jednocześnie dokształcał się muzycznie pod kierunkiem Henry’ego Hugh Piersona w Stuttgarcie oraz Williama Sterndale Bennetta, George’a Macfarrena i Edwarda Dannreuthera w Londynie[1][2][3]. Po ukończeniu studiów początkowo pracował w towarzystwie ubezpieczeniowym w Londynie, w 1877 roku zrezygnował jednak z kariery urzędniczej i poświęcił się działalności muzycznej[1][2]. Został zaangażowany przez George’a Grove’a jako zastępca redaktora naczelnego Dictionary of Music and Musicians, do którego pisał również hasła[1][2][3]. Od 1883 roku wykładał w londyńskim Royal College of Music, w 1894 roku został wybrany na stanowisko rektora tej uczelni[1][2]. W latach 1900–1908 wykładał również na Uniwersytecie Oksfordzkim[2].

Od 1883 roku był kierownikiem chóru uczelnianego na Uniwersytecie Oksfordzkim[1][3]. Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetów w Cambridge (1883), Oksfordzie (1884), Dublinie (1891) i Durham (1894)[1][2]. W 1898 roku otrzymał tytuł szlachecki[2][3], a w 1902 roku tytuł baroneta[3]. W 1905 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego (1905)[2].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Jako artysta pozostawał pod wpływem idiomu romantycznego, nawiązywał do twórczości Felixa Mendelssohna, Roberta Schumanna i Johannesa Brahmsa[1][2], podziwiał Richarda Wagnera[1]. Wiele ze swoich utworów tworzył na zamówienia społeczne i państwowe[1]. W swoich kompozycjach wokalnych czerpał z tradycji dawnej muzyki angielskiej, sięgał też do rodzimej poezji (William Shakespeare, Percy Bysshe Shelley, William Blake)[1]. Posiadał szerokie zainteresowania pozamuzyczne, inspirował się koncepcjami artystycznymi Johna Ruskina, darwinizmem i teoriami Herberta Spencera, głosił poglądy liberalne[1].

Anthem Parry’ego Jerusalem, napisany do słów wiersza Williama Blake’a w 1916 roku, stał się popularną angielską pieśnią patriotyczną[1][2][3].

Prace

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • Studies of the Great Composers (Londyn 1887)
  • The Art of Music (Londyn 1893; wyd. poszerz. pt. The Evolution of the Art of Music 1896)
  • Summary of the History and Development of Medieval and Modern European Music (Londyn 1893; 2. wyd. 1904)
  • Johann Sebastian Bach (Londyn 1910)
  • Style in Musical Art (Londyn 1911)

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Allegretto scherzando (1867)
  • Intermezzo religioso (1868)
  • uwertura Vivien (1873)
  • Konzertstück (1877)
  • Koncert fortepianowy (1878–1880)
  • uwertura Guillem de Cabestanh (1879)
  • 5 symfonii (I G-dur 1880–1882, II F-dur „Cambridge” 1883 zrewid. 1887 i 1895, III C-dur „English” 1889 zrewid. 1895, IV e-moll 1889 zrewid. 1910, V „Symphonic Fantasia 1912” 1912)
  • Suite moderne (1886, zrewid. 1892)
  • An English Suite na smyczki (1890–1918)
  • Overture to an Unwritten Tragedy (1893, zrewid. 1897 i 1905)
  • Lady Radnor Suite na smyczki (1894)
  • Elegy for Brahms (1897)
  • Symphonic Variations (1897)
  • poemat symfoniczny From Death to Life (1914)

Utwory kameralne

  • 3 movements na skrzypce i fortepian (1863)
  • Kwartet smyczkowy g-moll (1867)
  • Kwartet smyczkowy C-dur (1868)
  • 2 Duettinos na wiolonczelę i fortepian (1868)
  • Freundschaftslieder na skrzypce i fortepian (1872)
  • 3 sonaty skrzypcowe (I 1875, II 1878, III 1889 zrewid. 1894)
  • Nonet B-dur na instrumenty dęte (1877)
  • 3 tria fortepianowe (I 1878, II 1884, III 1890)
  • Kwartet fortepianowy As-dur (1879)
  • Kwartet smyczkowy G-dur (1880)
  • Sonata na wiolonczelę i fortepian (1880)
  • Partita na skrzypce i fortepian (1886)
  • 12 Short Pieces na skrzypce i fortepian (1895)
  • Piece na skrzypce i fortepian (1896)
  • Romance na skrzypce i fortepian (1896)
  • 2 suity na skrzypce i fortepian (I 1907, II 1907)

Utwory fortepianowe

  • 4 fugi (1865)
  • Andante con troppo (1865)
  • Overture na duet fortepianowy (1865)
  • Sonata na duet fortepianowy (1865)
  • Andante (1867)
  • Sonnets and Songs Without Words (3 zbiory; I 1868, II 1867–1875, III 1870–1877)
  • 7 Charakterbidler (1872)
  • Variations on an air by Bach (1873–1875)
  • Grosses Duo na 2 fortepiany (1875–1877)
  • 2 sonaty (I 1877, II 1876–1877)
  • Theme and 19 Variations (1878)
  • Shulbrede Tunes (1914)
  • Hands across the Centuries (1918)

Utwory organowe

  • Fugue (1865)
  • Fantasia and Fugue (1877)
  • Chorale Preludes (2 zbiory; I 1912, II 1916)
  • toccata i fuga Wanderer (1912–1918)
  • Elegy (1913)
  • 3 Chorale Fantasias (1915)

Utwory wokalne i wokalno-instrumentalne

  • Te Deum (ok. 1864)
  • Magnificat and Nunc dimittis (1864)
  • kantata O Lord, Thou hast cast us out (1867)
  • Te Deum and Benedictus (1868)
  • Communion, Morning and Evening Services (1869)
  • Te Deum (1873)
  • kantata Scenes from Shelley’s „Prometheus Unbound” (1880, zrewid. 1881 i 1885)
  • Evening Service (1881)
  • oda The Contention of Ajax and Ulysses: The Glories of Our Blood and State (1883, zrewid. 1908 i 1914)
  • oda At a Solemn Music: Blest Pair of Sirens (1887)
  • oratorium Judith or The Regeneration of Manasseh (1888)
  • oda Ode on St. Cecilia’s Day (1889)
  • kantata L’Allegro ed Il Penseroso (1890, zrewid. 1909)
  • oda Eton (1891)
  • De Profundis (1891)
  • pieśń chóralna The Lotos-Eaters (1892)
  • oratorium Job (1892)
  • anthem Hear my words ye people (1894)
  • oratorium King Saul (1894)
  • oda Invocation to Music (1895)
  • Magnificat (1897)
  • A Song of Darkness and Light (1897)
  • Thanksgiving Te Deum (1900)
  • Ode to Music (1901)
  • hymn koronacyjny I was glad (1902, zrewid. 1911)
  • oda symfoniczna War and Peace (1903)
  • motet Voces clamantium (1903)
  • sinfonia sacra The love that casteth our fear (1904)
  • kantata The Pied Piper of Hamelin (1905, zrewid. 1910)
  • sinfonia sacra The Soul’s Ransom: A Psalm of the Poor (1906)
  • poemat symfoniczny The Vision of Life (1907, zrewid. 1914)
  • motet Beyond these voices there is peace (1908)
  • Eton Memorial Ode (1908)
  • Coronation Te Deum (1911)
  • Ode on the Nativity (1912)
  • God is our Hope (1913)
  • oda The Chivalry of the Sea (1916)
  • anthem Jerusalem (1916)
  • 6 motetów Songs of Farewell (1916–1917)

Opera

  • Gunever (1886)

Balet

  • Proserpine (1912)

Muzyka do sztuk scenicznych

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 350. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2724–2726. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b c d e f g Charles Edward McGuire, Steven E. Plank: Historical Dictionary of English Music ca. 1400–1958. Lanham: Scarecrow Press, 2011, s. 231. ISBN 978-0-8108-5750-6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hubert_Parry&oldid=74846513”