Chłoniak Burkitta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Guz (chłoniak) Burkitta
Ilustracja
Obraz histologiczny komórek chłoniaka Burkitta, barwienie Wrighta
Klasyfikacje
ICD-10

C83.7
Guz Burkitta

ICDO

M9687/3

DiseasesDB

1783

MedlinePlus

001308

MeSH

D002051

Nigeryjski chłopiec z chłoniakiem Burkitta

Chłoniak Burkitta (BL, z ang. Burkitt lymphoma) – nowotwór złośliwy należący do chłoniaków nieziarniczych (NHL), wywodzący się z komórek B centrum folikularnego węzła chłonnego. Translokacje z udziałem genu MYC są stałą cechą tych komórek. Do powierzchniowych markerów należą łańcuchy ciężkie immunoglobulin (Igµ) i antygeny pan-B (CD19, CD20, CD79a), a także CD10 i BCL6. Ekspresja łańcuchów lekkich jest ograniczona[1].

Chłoniak Burkitta występuje przede wszystkim u dzieci i młodzieży w Afryce Równikowej (typ endemiczny) i jest związany z zakażeniem wirusem Epsteina-Barr (chociaż dokładny patomechanizm nie jest znany). Zakażenie EBV może mieć również związek z przypadkami sporadycznego chłoniaka Burkitta, jednak związek jest mniejszy niż w przypadku typu endemicznego[2].

Wyróżnia się trzy typy chłoniaka Burkitta: sporadyczny, endemiczny i związany z niedoborem odporności. Sporadyczny i związany z niedoborem odporności może wystąpić wszędzie, a endemiczny występuje w Afryce. Rozwija się często w kościach szczęki (gł. w typie endemicznym)[2], ale może dotyczyć też jelita, układu nerwowego, nerki, jajnika czy innych narządów.

Nowotwór został nazwany od Denisa Parsonsa Burkitta, brytyjskiego chirurga, który jako pierwszy opisał chorobę w 1956 w czasie jego pracy w Afryce.

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Efekt chemioterapii zależy od stadium, w którym zostanie postawione rozpoznanie chłoniaka Burkitta.

Leki stosowane w chemioterapii:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. E. J. Gudgin, W. N. Erber, 2005.[potrzebny przypis]
  2. a b Chłoniak Burkitta [online], Instytut Hematologii i Transfuzjologii, grudzień 2011 [dostęp 2021-02-16].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie. Andrzej Szczeklik (red.). T. II. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1526. ISBN 83-7430-031-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]