Przejdź do zawartości

Czartoryski (herb książęcy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czartoryski
Ilustracja
Herb Czartoryski
Typ herbu

książęcy

Alternatywne nazwy

Czartoryski I, Czartoryski Książę

Czartoryski (Czartoryski I, Czartoryski Książę[1]) – polski herb książęcy, odmiana herbu Pogoń Litewska. Herb własny rodziny Czartoryskich[1].

Opis herbu

[edytuj | edytuj kod]

Opis historyczny

[edytuj | edytuj kod]

Juliusz Ostrowski blazonuje herb następująco[1]:

W polu czerwonem na białym koniu pędzi rycerz w zbroi z wzniesionym mieczem w prawej, a błękitną tarczą z krzyżem podwójnym złotym na lewym ręku, u dołu na prawo – wierzchołki trzech baszt. Tarczę osłania płaszcz czerwony podbity gronostajami i mitra.

Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich

Opis współczesny

[edytuj | edytuj kod]

Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:

Na tarczy o polu czerwonym rycerz na koniu wspiętym, z mieczem i tarczą owalną, błękitną, na której krzyż podwójny złoty, a pod nim, z prawej, trzy baszty.

Całość otacza płaszcz heraldyczny, podbity gronostajem.

Płaszcz zwieńcza mitra książęca.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Czartoryskim herb książęcy ma przysługiwać na podstawie rodowodu książąt litewskich[2]. Wywodzą się bowiem od wielkiego księcia Giedymina, prawdopodobnie ze szczepu jego syna, Koriata Giedyminowicza, co potwierdzają ostatnie badania genetyczne. Przebadani przedstawiciele rosyjskiej linii Czartoryskich, znanej z przekazów od XVII w., posiadają taką samą haplogrupę y-dna (N1c1a2b1) co przedstawiciele innych rosyjskich rodów (Trubeccy, Chowańscy, Golicynowie), wywodzących się według genealogów od Gedymina[3][b].

W historii Rzeczypospolitej istniało kilkanaście rodów, które posiadały oficjalnie uznane tytuły książęce. W II połowie XVIII w. do rodów, które książęcy status uzyskały jeszcze przed unią lubelską (tzw. starych rodów książęcych) zaliczali się m.in. Czartoryscy[4], którzy należeli również do tradycyjnych książęcych dynastii w Wielkim Księstwie Litewskim[5]. W spisie sygnatariuszy aktu owej unii lubelskiej z lipca 1569 roku, występuje jeden z przedstawicieli rodu CzartoryskichAleksander Czartoryski, wspomniany z tytułem książęcym[6].

W 1785 roku Czartoryskim została nadana rozszerzona wersja tego herbu[7].

 Osobny artykuł: Czartoryski II.

Herbowni

[edytuj | edytuj kod]

Informacje na temat herbownych w artykule sporządzone zostały na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.

Pełne listy herbownych nie są dziś możliwe do odtworzenia, także ze względu na zniszczenie i zaginięcie wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (m.in. w czasie powstania warszawskiego w 1944 spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego w Warszawie, gdzie przechowywana była większość dokumentów staropolskich)[8]. Nazwisko znajdujące się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego, Tadeusza Gajla[9]. Występowanie danego nazwiska w artykule nie musi oznaczać, że konkretna rodzina pieczętowała się herbem Czartoryski. Często te same nazwiska są własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę. Herb Czartoryski jest herbem własnym, więc do jego używania uprawniona jest zaledwie jedna rodzina: Czartoryscy[10].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie.
  2. Genealodzy: (Rudakov, 1903; Häkkinen 2010; Rurikid Dynasty DNA Project).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Ostrowski 1906 ↓, s. 49.
  2. Wolff 1895 ↓, s. 18.
  3. Kowalski 2013 ↓, s. 151.
  4. Kowalski 2013 ↓, s. 146.
  5. Kowalski 2013 ↓, s. 149.
  6. Kowalski 2013 ↓, s. 87.
  7. Górzyński 2009 ↓, s. 122–125.
  8. Dzieje zasobu ↓, Linki zewnętrzne.
  9. Gajl 2007 ↓, Bibliografia.
  10. Gajl ↓, Linki zewnętrzne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]