Explorer 17
| |
| Inne nazwy |
S-55B, Atmosphere Explorer-A, AE-A, S-6, S00564 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1963-009A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
255 km[1] |
| Apogeum |
916 km |
| Okres obiegu |
96,39 min[1] |
| Nachylenie |
57,6°[1] |
| Mimośród |
0,047428 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
3 kwietnia 1963[1] 02:00:02 UTC |
| Powrót do atmosfery |
24 listopada 1966[1] |
| Wymiary | |
| Kształt |
kulisty |
| Wymiary |
śr. 0,95 m |
| Masa całkowita |
185 kg |
Explorer 17 – amerykański satelita programu Explorer, z serii Atmosphere Explorer, do której należały również satelity: Explorer 32, Explorer 51, Explorer 54, Explorer 55.
Satelita miał kształt kulisty. Był stabilizowany obrotowo. Wnętrze statku było hermetyczne; wypełnione własną atmosferą. Na wyposażenie naukowe satelity składały się cztery mierniki ciśnienia i gęstości cząstek neutralnych, dwa spektrometry masowe (do pomiaru koncentracji wybranych cząstek) i dwa próbniki elektrostatyczne, mierzące koncentrację jonów oraz temperaturę elektronów.
10 lipca 1963 roku nastąpiła awaria akumulatorów zasilających. Trzy z czterech mierników ciśnienia i oba próbniki elektrostatyczne pracowały normalnie. Jeden ze spektrometrów przestał działać, a drugi działał z przerwami.
Ładunek[edytuj | edytuj kod]
- Próbniki elektrostatyczne (sondy Langmuira)
- Explorer 17 posiadał dwie niezależne sondy Langmuira. Jedna z nich mierzyła gęstość jonów dodatnich, a druga temperaturę elektronów. Działanie każdej opierało się o dwuelementowy miernik składający się z zewnętrznej elektrody cylindrycznej o długości 10 cm, z umieszczoną koncentrycznie wewnętrzną elektrodą kolektora, o wymiarach 0,056 × 23 cm. Potencjał elektrod był zmienny względem korpusu satelity. Próbnik temperatury elektronów przemiatał potencjał 10 razy na sekundę w dwóch przedziałach napięć (0-7,5 i 0-1,5 V). Próbnik gęstości jonów przemiatał napięcia od -3 do +2 V w ciągu 2 sekund. Jako dane przesyłane były wartości natężeń prądów elektrod kolektora.
- Czujniki ciśnienia (masa 7,7 kg; zużycie energii 38 W)
- Do pomiarów ciśnienia cząstek neutralnych i ciśnienia w górnych warstwach atmosfery (na wys. od 260 do 900 km) używano czterech próżniomierzy: dwóch z zimną katodą (typu Redhead) i dwóch z żarzeniem (typu Bayard-Alpert). Czujniki te działały w czasie 4 minutowych okresów, gdy satelita znajdował się w zasięgu naziemnych stacji śledzenia. Pomiar cząstek neutralnych odbywał się poprzez bombardowanie ich elektronami. Powstały prąd był mierzony, a jego wartość przesyłana na Ziemię. Oba czujniki były zdolne do mierzenia ciśnienia z zakresu od 10-4(tj. 1012 molekuł/cm³) do 10-11 tora. Po awarii akumulatorów przestał działać jeden z próżniomierzy typu Bayarda-Alperta.
- Spektrometry masowe (masa 13,6 kg; zużycie energii 52 W)
- Do pomiaru cząstek neutralnych (tlenu cząsteczkowego i molekularnego, azotu cząsteczkowego i molekularnego, helu, pary wodnej) używano dwóch magnetycznych spektrometrów masowych z podwójnym ogniskowaniem. Trwająca 64 sekundy sekwencja pomiarowa poprzedzana była jonizacją elektronami. Mierzono sześć prądów jonowych i prąd całkowity. Z powodu usterki jeden ze spektrometrów przestał działać, a drugi, z powodu złej orientacji statku, przegrzewał się. Tylko część napływających danych była użyteczna.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)