Przejdź do zawartości

Explorer 7

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Explorer 7
Ilustracja
Inne nazwy

S-1A, 1959 Jota

Indeks COSPAR

1959-009A

Państwo

 Stany Zjednoczone

Zaangażowani

NASA,

Rakieta nośna

Juno II

Miejsce startu

Cape Canaveral Space Force Station

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

560 km

Apogeum

1087 km

Okres obiegu

101,37 min

Nachylenie

50,27°

Mimośród

0,034693

Czas trwania
Początek misji

13 października 1959 15:30:04 UTC

Koniec misji

24 sierpnia 1961

Wymiary
Kształt

dwa ścięte stożki połączone pierścieniem

Wymiary

dł. 75 cm; śr. 75 cm

Masa całkowita

41,5 kg

Explorer 7 – mały amerykański satelita naukowy z serii Explorer. Prowadził badania geofizyczne.

Opis misji

[edytuj | edytuj kod]

Explorer 7 miał za zadanie badać:

Użyteczne dane otrzymywano od satelity od startu do lutego 1961 i przerywanie do 24 sierpnia 1961.

Budowa i działanie

[edytuj | edytuj kod]

Stabilizowany obrotowo statek miał kształt podwójnego stożka (dwa stożki połączone cylindryczną sekcją). Statek był zasilany przez około 3000 małych ogniw słonecznych i 15 akumulatorów NiCd. Telemetria była prowadzona przez dwa dipole (1 W; 20 MHz). Na spodzie umieszczona była antena 108 MHz używana do śledzenia statku.

Ładunek

[edytuj | edytuj kod]
Na przyrząd składały się dwa detektory rentgenowskie (wypełnione argonem, okienko wejściowe z berylu), o czułości w zakresie 0,2 – 0,8 nm, i dwie kuliste komory jonizacyjne (o śr. 1,9 cm) do pomiaru promieniowania Lymana. Wypełnione były azotem, a otwory rejestrujące wykonano z fluorku litu. Ich czułość przypadała na zakres od 105 do 135 nm. Uzyskane dane były niemożliwe do zinterpretowania w wyniku promieniowania pasów Van Allena i problemów elektronicznych w jednym ze wzmacniaczy.
Prowadził wielokierunkowe pomiary zmian pierwotnych ciężkich promieni kosmicznych (o energiach 1-15,5 GeV). Cząstki o liczbach atomowych Z > 5, Z > 8 i Z > 15 były zliczane oddzielnie przez komorę jonizacyjną. Amplituda impulsu wysyłanego przy zarejestrowaniu danej cząstki była niezależna od energii cząstki, ale proporcjonalna do kwadratu liczby atomowej.
  • Eksperyment promieniowania uwięzionego i protonów słonecznych
W jego skład wchodziły dwa wielokierunkowe liczniki Geigera (Anton 302 i Anton 112). Używane były do czasowego i przestrzennego monitorowania intensywności promieniowania kosmicznego i korpuskularnego promieniowania uwięzionego przez ziemskie pole magnetyczne oraz protonów pochodzących ze Słońca. Detektor był czuły na protony (o energiach > 20 MeV) i elektrony (o energiach > 30 keV).
  • Detektor mikrometeoroidów
Składał się z trzech fotoprzewodzących komórek (18 mm² każda) z siarczku kadmu. Eksperyment był zaplanowany na 38 dni.
W pełni tranzystorowy nadajnik telemetrii pracował na częstotliwości podstawowej równej 19,9915 MHz. Był zasilany z baterii i akumulatorów. Miał moc 660 mW, na częstotliwości podstawowej. Promieniował także na drugiej i trzeciej harmonicznej (15 mW każda): 39,983 i 59,9745 MHz. Odbiorniki sygnału nadajnika znajdowały się w Waszyngtonie, Chicago i Illinois.

Ciekawostka

[edytuj | edytuj kod]

W dniu 13 października 1959 roku z pokładu samolotu Boeing B-47 Stratojet wystrzelono w kierunku Explorera, znajdującego się w perygeum rakietę Bold-Orion. Minęła satelitę w odległości czterech mil (6,4 km)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Drobne wiadomości. „Astronautyka”. 3 (8), s. 27, wrzesień 1960. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]