Przejdź do zawartości

Explorer 3

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Explorer 3
Ilustracja
Inne nazwy

1958 Gamma

Indeks COSPAR

1958-003A

Państwo

 Stany Zjednoczone

Zaangażowani

Army Ballistic Missile Agency, Jet Propulsion Laboratory

Rakieta nośna

Jupiter C

Miejsce startu

Cape Canaveral Space Force Station

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

195 km

Apogeum

2810 km

Okres obiegu

116,04 min

Nachylenie

33,3°

Mimośród

0,166

Czas trwania
Początek misji

26 marca 1958 17:31 UTC

Koniec misji

27 czerwca 1958

Powrót do atmosfery

28 czerwca 1958

Wymiary
Kształt

cylindryczny

Wymiary

dł. 203,2 cm, śr. 15,24 cm

Masa całkowita

14,1 kg

Explorer 3amerykański satelita naukowy z serii Explorer. Kontynuował badania pasów Van Allena rozpoczęte przez Explorera 1.

Explorer 3 był podobny, pod względem konstrukcji i powierzonych zadań, do Explorera 1. Miał być stabilizowany obrotowo, ale wkrótce po starcie stwierdzono koziołkowanie z okresem siedmiu sekund. Obracał się wzdłuż własnej długiej osi z prędkością 750 obrotów na minutę. Dane były rejestrowane na taśmie magnetycznej. Z rejestratora przesyłano je na Ziemię drogą radiową. Służyły temu dwa nadajniki: 60 mW nadajnik na częstotliwości 108,03 MHz i nadajnik o mocy 10 mW na częstotliwości 108 MHz. Statek posiadał dwie anteny, które rozkładały się, i były utrzymywane w takiej pozycji pod wpływem ruchu obrotowego satelity.

Przedział z instrumentami był pomalowany na przemian białą i ciemnozieloną farbą. Dzięki temu w pasywny sposób utrzymywano odpowiednią temperaturę wewnątrz pojazdu. Proporcje powierzchni pasów jasnych i ciemnych ustalono na podstawie docelowej orbity i panujących tam warunków.

Zasilanie w prąd elektryczny zapewniały baterie niklowo-kadmowe. Stanowiły około 40% masy całego Explorera 3. Zapas energii wystarczyć miał na 31 dni pracy nadajnika dużej mocy i 105 dni nadajnika małej mocy. Ostatecznie przesyłał dane przez 44 dni. Nadajniki zamilkły 17 maja, a misję zakończono 27 czerwca 1958.

Ładunek naukowy stanowił: licznik promieniowania kosmicznego i detektor mikrometeorytów.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]