Przejdź do zawartości

International Ultraviolet Explorer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
International Ultraviolet Explorer
Ilustracja
Inne nazwy

Explorer 57, SAS-D

Indeks COSPAR

1978-012A[1]

Indeks NORAD

S010637[2]

Państwo

 Stany Zjednoczone

Zaangażowani

NASA, ESA

Rakieta nośna

Delta II 2914[1]

Miejsce startu

Cape Canaveral Space Force Station

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

30 285 km[1]

Apogeum

41 296 km[1]

Okres obiegu

1436,3 min[2]

Nachylenie

34,3°[1]

Czas trwania
Początek misji

26 stycznia 1978 17:36:00[3] UTC

Koniec misji

30 września 1996

Wymiary
Kształt

cylindryczny

Masa całkowita

672 kg[1]

International Ultraviolet Explorer (również: SAS-D, dosł. Międzynarodowy Badacz Ultrafioletu) – satelita do obserwacji astronomicznych w zakresie ultrafioletu, zbudowany i użytkowany od 1978 wspólnie przez NASA, ESA (wówczas ESRO) i brytyjską Science and Engineering Research Council[1][3].

Satelita został ostatecznie wyłączony 30 września 1996 o godzinie 18:42 GMT. Oczekiwany czas pracy wynosił 3 lata, a przepracował 18 lat i 9 miesięcy[1][4].

Dzięki satelicie wykonano wiele unikatowych obserwacji, m.in.[4]:

Budowa i działanie

[edytuj | edytuj kod]

Za budowę satelity i teleskopu odpowiadało Centrum Lotów Kosmicznych imienia Roberta H. Goddarda. Detektory (kamery telewizyjne Vidicon) dostarczył SERC. ESRO dostarczyło panele ogniw słonecznych i centrum kontroli misji (VILSPA, koło Madrytu). Amerykanie dysponowali 2/3 czasu obserwacyjnego, a ESRO pozostałą częścią[1].

Satelita miał masę startową 672 kg[1]. Pracował na orbicie geosynchronicznej[4].

Głównym instrumentem obserwacyjnym był 45-centymetrowy teleskop w układzie Ritcheya-Chrétiena (światłosiła f/15) dostarczający światła do zespołu spektrograficznego, pracującego w zakresie 115–325 nm. Rozdzielczość spektralna wynosiła 0,01 (do magnitudo 12) lub 0,6 nm (do magnitudo 17). Kamery umożliwiały wielogodzinną, nawet 14-godzinną, integrację obrazu[1].

Satelita był wykorzystywany również do testów technologii łącznościowych i związanych z obserwacjami meteorologicznymi[2].

Często prowadził jednoczesne obserwacje z innymi obserwatoriami, jak Kosmiczny Teleskop Hubble’a, ROSAT, Teleskop kosmiczny Comptona czy sondami Voyager[4].

Od 26 stycznia 1978 do 30 września 1996 zebrał ponad 104 000 widm w ultrafiolecie, które wykorzystano w ponad 2500 prac naukowych[5][6].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Gunter Krebs: Explorer: IUE. Gunter’s Space Page. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
  2. a b c Mark Wade: IUE. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
  3. a b Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan’s Space Home Page. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
  4. a b c d IUE. NASA. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
  5. International Ultraviolet Explorer. Barbara A. Mikulski Archive For Space Telescopes. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
  6. International Ultraviolet Explorer, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-02-17] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • IUE. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]