Przejdź do zawartości

Feliks Pstrokoński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Władysław Pstrokoński
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 września 1895
Dębina pow. wieluński

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty
29 Pułk Strzelców Kaniowskich
70 Pułk Piechoty
7 Pułk Piechoty Legionów

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Feliks Władysław Pstrokoński[1] (ur. 2 września 1895 w Dębinie, w pow. wieluńskim, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Władysława i Marii z Mitkowskich[2]. Absolwent szkoły handlowej w Kaliszu, szkoły technicznej Warszawie i Akademii Handlowej w Hamburgu (1914). Wstąpił do Legionów Polskich z przydziałem do 5 pułku piechoty. Na froncie do kryzysu przysięgowego. W 1918 mianowany podporucznikiem. Internowany w Szczypiornie. Działał w POW. Po wyjściu z niewoli ukraińskiej wstąpił do Wojska Polskiego. W 1919 został mianowany na stopień porucznika. Walczył na wojnie z bolszewikami, jako dowódca 6. kompanii 29 pułku piechoty.

Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w 29 pp w Kaliszu[3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1407. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Później został przeniesiony do 70 pułku piechoty w Pleszewie[7]. Ukończył kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku batalionu[9]. W marcu 1931 został przeniesiony z 70 pp do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko dowódcy batalionu[10][11]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[12]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku i przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II[13].

We wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany 30 kwietnia 1940 w lesie katyńskim[14]. Figuruje na liście wywózkowej 052/4 z 27 kwietnia 1940, poz. 97[15].

Feliks Władysław Pstrokoński był żonaty, miał córki: Annę, Marię i Danutę[2].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Spis oficerów 1921 ↓, s. 106, 833, tu „Feliks Skarbimir Pstrokoński”.
  2. a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 508.
  3. Spis oficerów 1921 ↓, s. 106, 833.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 209, 417.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 194, 360.
  6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 61.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 84, 193.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 188.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 97.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 537.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  13. Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 408.
  14. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 612.
  15. Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 234.
  16. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. Bełdowski 1928 ↓, s. 31.
  18. M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255.
  19. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 84.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]