Fiodor Kamkow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fiodor Kamkow
Фёдор Васильевич Камков
generał lejtnant generał lejtnant
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1898
Sankt Petersburg

Data i miejsce śmierci

15 czerwca 1951
Rostów nad Donem

Przebieg służby
Lata służby

1916–1917, 1918–1951

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca: 2 i 5 Korpusu Kawalerii, 18 i 47 Armii, 4 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
wojna polsko-bolszewicka,
agresja ZSRR na Polskę,
wojna radziecko-fińska,
front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
Mogiła gen. Kamkowa na cmentarzu bogosłowskim w Petersburgu

Fiodor Wasiljewicz Kamkow (ros.  Фёдор Васильевич Камков) (ur. 13 lutego?/25 lutego 1898 w Sankt Petersburgu, zam. 24 października 1975 w Rostowie nad Donem) – radziecki wojskowy, generał lejtnant.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1916 roku został powołany do armii rosyjskiej. Służył jako szeregowiec i brał udział w walkach na Front Południowo-Zachodni.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej, będąc żołnierzem w 14 Dywizji Kawalerii wchodzącej w skład 1 Armii Konnej. Uczestniczył w walkach przeciwko wojską gen. Judenicza i Wrangla. Następie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był w tym czasie pomocnikiem dowódcy i dowódca szwadronu kawalerii oraz pomocnikiem dowódcy 79 pułku kawalerii. W 1920 roku ukończył 1 Piotrogrodzki Kurs Kawalerii.

Po zakończeniu wojny domowej nadal służył w 14 Dywizji Kawalerii (Moskiewski Okręg Wojskowy), a w 1924 roku ukończył Wyższą Szkołę Kawalerii w Leningradzie. Był dowódcą 58 pułku kawalerii, następnie pomocnikiem ds. oddziałów bojowych 57 pułku kawalerii, a potem pomocnikiem dowódcy tego pułku ds. gospodarczych. W lipcu 1931 roku został dowódcą i komisarzem wojskowym 34 pułku kawalerii 6 Dywizji Kawalerii wchodzącej w skład Białoruskiego OW. W 1934 roku ukończył wyższy kurs doskonalący kawalerii. W lipcu 1937 roku został dowódcą 7 Dywizji Kawalerii z Białoruskiego OW. Jako dowódca tej dywizji wziął udział w agresja ZSRR na Polskę i w wojnie radziecko-fińskiej. W czerwcu 1940 roku został dowódcą 29 Dywizji Zmechanizowanej, a w lipcu 1940 roku dowódcą 2 Korpusu Kawalerii w Kijowskim Specjalnym OW. Natomiast w czerwcu 1941 roku dowódcą 5 Korpusu Kawalerii w tym samym okręgu.

Po agresji niemieckiej na ZSRR nadal dowodził 5 KKaw. i brał udział w walkach granicznych w składzie 6 Armii Frontu Południowo-Zachodniego[1], a następnie w składzie 26 Armii w walkach obronnych na kierunku kijowskim i obronie Donbasu. W dniu 28 listopada 1941 roku został dowódcą 18 Armii, którą dowodził do lutego 1942 roku i ponownie od kwietnia 1942 roku. W tym czasie armia ta wzięła udział w kontrofensywie pod Rostowem, a następnie w obronnych działaniach na Północnym Kaukazie w składzie Frontu Północno-Kaukaskiego. W listopadzie 1942 roku został dowódcą 47 Armii Frontu Zakaukaskiego, która prowadziła działania obronne w rejonie miasta Tuapse. Dowodził ta armią do stycznia 1943 roku, zwolniony ze stanowiska pozostała początkowo w dyspozycji Rady Wojskowej Frontu Zakaukaskiego, a potem Naczelnego Dowództwa. Skierowany został wtedy na kurs doskonalący do Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, który ukończył w 1944 roku. Po ukończeniu kursu mianowany w lutym 1944 roku został mianowany zastępca dowódcy grupy konno-zmechanizowanej 1, a potem 2 Frontu Ukraińskiego i wraz z nią uczestniczył w operacji korsuńsko-szewczenkowskiej, umańsko-batoszańskiej i debreczyńskiej. W kwietniu 1945 roku został mianowany dowódcą 4 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Na czele tego korpusu wziął udział w operacji bratysławsko-brnowskiej i praskiej. Po zakończeniu wojny w Europie pozostał dowódcą korpusu, a w październiku 1946 roku został skierowany do Akademii Wojskowej im. Frunzego jako wykładowca. Od grudnia 1946 roku początkowo był dowódcą 3 Samodzielnej Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii, a następnie od maja 1948 roku 4 Samodzielnej Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii. W listopadzie 1949 roku został pomocnikiem dowódcy Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego i funkcję te pełnił do śmierci.

Zmarł w Rostowie nad Donem, a pochowany został w Leningradzie na cmentarzu Bogosłowskim.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Fiszer i Gruszczyński 2009 ↓, s. 48.
  2. ↑ Фронтовой приказ nr 2/Н z 06.11.1941
  3. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 30.04.1945
  4. ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 219/139 z 03.11.1944
  5. ↑ Spis odznaczeń
  6. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 13.06.1944
  7. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 28.04.1945
  8. ↑ Акт nr 5 z 12.02.1945

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
  • Praca zbiorowa: Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 88-89. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fiodor_Kamkow&oldid=72875779”