Fort XII Twierdzy Toruń
 nr rej. A/303 z 5 października 1971
| |
 Kaponiera fortu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Okólna / Inowrocławska |
| Typ budynku | |
| Rozpoczęcie budowy |
1890 |
| Ukończenie budowy |
1893 |
Położenie na mapie Torunia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 52°59′06,48″N 18°35′38,00″E/52,985133 18,593889
| |
Fort XII Twierdzy Toruń - fort piechoty, zbudowany pod nazwą Fort Va Ulrich von Jungingen.
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Fort znajduje się w lewobrzeżnej części miasta, w dzielnicy Podgórz, na terenie poligonu toruńskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Został zbudowany w latach 1890-1893 jako standardowy fort pośredni (bardzo podobny konstrukcyjnie do fortu VI) z cegły i betonu, na planie trapezu. Miał wzmacniać południową linię obronną miasta, jego ogień artyleryjski (z sześciu otwartych stanowisk) sięgał do miejscowości Popioły. Obiekt otaczała sucha fosa i wały ziemne, zaś jego załogę stanowiła 1 kompania piechoty zakwaterowana w 10 pomieszczeniach mieszkalnych.
Wkrótce po zakończeniu prac budowlanych przeszedł modernizację - wzmocnione zostało sklepienie poprzez położenie metrowej warstwy betonu, podwyższono wały ziemne. Ze względu na korzystne umiejscowienie w terenie fort był znakomicie zamaskowany; ostrzał z jego stoków, zamaskowanych dodatkową warstwą roślinności, sięgał do 800 m. W 1897 roku w lewym narożniku czołowym obiektu umieszczono stanowisko armaty kalibru 10 cm. Fort posiadał również dwa tradytory na 4 działa, zachowane do dnia dzisiejszego w ruinie. Od 1908 roku fort został eksperymentalnie otoczony drutem kolczastym pod napięciem, a na jego terenie wzniesiono niestosowaną w innych toruńskich warowniach betonową przeciwskarpę. Wnętrze fortu oświetlano przy pomocy motora ropnego. Podobnie areną eksperymentu fort stał się w 1911 roku, kiedy dokonano ćwiczebnego podminowania części murów opasowych zewnętrznych i wysadzono je w powietrze, by częściowo je w roku następnym odbudować. Obiekt stale służył jako koszary.
W 1920 roku wojska niemieckie zniszczyły umieszczone w forcie instalacje telefoniczną i telegraficzną oraz zabrały mechaniczne elementy wyposażenia. W latach 1920-1922 fort stał pusty, następnie regularnie kwaterowano tutaj żołnierzy artylerii uczestniczących w ćwiczeniach na poligonie. W 1941 był czasowym miejscem przetrzymywania jeńców radzieckich skierowanych następnie do obozu na toruński Glinkach[1][2][3].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
Fort jest w stanie średnim, koszary, schrony, magazyny oraz stanowiska dowódcze są czytelne, Zniszczone fosy obu barków. Oba kojce przeciwskarpowe w ruinie (częściowo czytelne). Obiekt jest dostępny i opuszczony co sprawia że zarasta i popada w ruinę.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Twierdza Toruń | www.torun.pl, www.torun.pl [dostęp 2016-11-09].
- ↑ Michał P. Kadlec, PO TORUNIU: Fort I im. Jana III Sobieskiego, PO TORUNIU [dostęp 2016-11-09].
- ↑ JW Web Development, Twierdza Toruń i Forty toruńskie, www.turystyka.torun.pl [dostęp 2016-11-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Twierdza Toruń, Zbigniew Karpus, Waldemar Rezmer, Mirosław Giętkowski, Toruń: Duet, 2004, ISBN 83-89706-12-1, OCLC 749632639.
- Strona poświęcona Twierdzy Toruń
