Gary Cahill
| ||||||||
| ||||||||
| Imię i nazwisko | Gary James Cahill | |||||||
| Data i miejsce urodzenia |
19 grudnia 1985 Dronfield, Anglia | |||||||
| Pozycja | środkowy obrońca | |||||||
| Wzrost | 193 cm[1] | |||||||
| Masa ciała | 86 kg[1] | |||||||
| Informacje klubowe | ||||||||
| Obecny klub | Chelsea | |||||||
| Numer | 24 | |||||||
| Kariera juniorska | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2000–2004 | Aston Villa | |||||||
| Kariera seniorska[a] | ||||||||
| ||||||||
| Kariera reprezentacyjna[b] | ||||||||
| ||||||||
Gary James Cahill (ur. 19 grudnia 1985 w Dronfield) – angielski piłkarz grający na pozycji środkowego obrońcy w Chelsea.
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Początkowo zawodnik Aston Villi (od 2000 roku)[2]. W listopadzie 2004 został wypożyczony do Burnley[3]. Regularnie występował w pierwszym zespole, dzięki czemu został uznany najlepszym graczem swojej drużyny[4]. Latem 2005 roku powrócił do klubu z Birmingham. 1 kwietnia 2006 roku zadebiutował w jego barwach w Premier League w przegranym 0:5 meczu z Arsenalem[5]. Pierwszego gola strzelił 16 kwietnia w derbowym spotkaniu z Birmingham City, przyczyniając się do zwycięstwa 3:1[6]. W sezonie 2006/2007 rozegrał w angielskiej ekstraklasie 20 meczów. We wrześniu 2007 roku został wypożyczony do Sheffield United, w którym był podstawowym graczem.
30 stycznia 2008 roku przeszedł na zasadzie transferu definitywnego do Boltonu Wanderers, z którym podpisał trzyipółletni kontrakt[7]. W sezonie 2007/2008 wraz z nim uczestniczył w rozgrywkach Pucharu UEFA – zagrał m.in. w dwóch ćwierćfinałowych meczach ze Sportingiem[8]. Od momentu przejścia do Boltonu, Cahill był jego podstawowym zawodnikiem i stanowił ważny punkt zespołu[4]. Łącznie rozegrał w nim 147 meczów i strzelił 15 goli, w tym jednego w wygranym 2:1 spotkaniu z Evertonem – swoim ostatnim występie w barwach klubu z Horwich (4 stycznia 2012)[9].
16 stycznia 2012 roku przeszedł do Chelsea. Media poinformowały, że cena transferu wyniosła ok. 7 milionów funtów[10]. W londyńskim zespole zadebiutował 5 lutego w zremisowanym 3:3 meczu z Manchesterem United[11]. Pierwszego gola strzelił 18 marca w spotkaniu z Leicester City, przyczyniając się do zwycięstwa 5:2[12]. W sezonie 2011/2012 zdobył wraz z Chelsea puchar Anglii (w finałowym pojedynku z Liverpoolem nie zagrał z powodu kontuzji), wygrał również rozgrywki Ligi Mistrzów – w meczu finałowym z Bayernem Monachium wystąpił w podstawowym składzie[13]. Rok później wraz z klubem wygrał Ligę Europejską. 1 marca 2015r. wygrał z Chelsea Puchar Ligi Angielskiej. 3 maja zdobył mistrzostwo Anglii, wyczyn ten powtórzył dwa lata później[14]. Po odejściu Johna Terry'ego z Chelsea, Cahill został wybrany nowym kapitanem drużyny.
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
Cahill był uprawniony do występów w reprezentacji Irlandii (jego dziadek jest Irlandczykiem), jednak wybrał grę dla Anglii[15].
Występował w młodzieżowych reprezentacjach Anglii. W 2007 roku uczestniczył w mistrzostwach Europy do lat 21. W turnieju rozegranym w Holandii Anglicy dotarli do półfinału, zaś Cahill zagrał jedynie w zremisowanym bezbramkowo meczu z Czechami w fazie grupowej[16].
W kadrze seniorskiej zadebiutował 3 września 2010 roku w spotkaniu z Bułgarią, zmieniając w drugiej połowie Michaela Dawsona (pierwsze powołanie otrzymał już w 2009 na pojedynek z Kazachstanem[2])[17]. Pierwszego gola w barwach narodowych strzelił 2 września 2011 również w pojedynku z Bułgarią, przyczyniając się do zwycięstwa 3:0[18].
W maju 2012 roku został powołany przez selekcjonera Roya Hodgsona do kadry na mistrzostwa Europy w Polsce i na Ukrainie. 2 czerwca w towarzyskim meczu z Belgią został popchnięty przez napastnika rywali Driesa Mertensa, w wyniku czego wpadł w angielskiego bramkarza Joe Harta i złamał szczękę. Kontuzja wykluczyła go z udziału w turnieju, jego miejsce w kadrze zajął Martin Kelly[19].
Sukcesy[edytuj | edytuj kod]
Klubowe[edytuj | edytuj kod]
Chelsea
- Liga Mistrzów UEFA (1x): 2012
- Liga Europy UEFA (1x): 2013
- Mistrzostwo Anglii (2x): 2014/2015 2016/2017
- Puchar Anglii (1x): 2012
- Puchar Ligi Angielskiej (1x): 2014/15
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Gary Cahill (ang.). chelseafc.com. [dostęp 2012-08-17].
- ↑ a b Gary Cahill (ang.). thefa.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Villa defender loaned to Clarets (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ a b Gary Cahill (ang.). soccernet.espn.go.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Arsenal 5-0 Aston Villa (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Aston Villa 3-1 Birmingham (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Bolton complete £5m Cahill switch (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ UEFA Champions League, UEFA Cup 2007/08 Details (ang.). rsssf.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Everton 1 - 2 Bolton (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 16 stycznia 2011].
- ↑ Gary Cahill's move from Bolton to Chelsea completed (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 16 stycznia 2011].
- ↑ Chelsea 3-3 Manchester United (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 20 maja 2012].
- ↑ Chelsea 5-2 Leicester (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 20 maja 2012].
- ↑ Chelsea 1-1 Bayern Munich (aet, 4-3 pens) (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 20 maja 2012].
- ↑ Chelsea mistrzem Anglii! Niespodziewany bohater - Polsat Sport, www.polsatsport.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).
- ↑ Republic of Ireland boss Giovanni Trapattoni swoops for England's Gary Cahill (ang.). [dostęp 16 stycznia 2012].
- ↑ European U-21 Championship 2007 - Final Tournament Details (ang.). rsssf.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ England 4-0 Bulgaria (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Bulgaria 0-3 England (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
- ↑ Euro 2012: Gary Cahill ruled out but Rio Ferdinand overlooked (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 4 czerwca 2012].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil w bazie Soccerbase (ang.)
- Profil w bazie National Football Teams (ang.)
- Statystyki w bazie Englandstats (ang.)
| ||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
