Gary Cahill

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Gary Cahill
Ilustracja
Imię i nazwisko Gary James Cahill
Data i miejsce urodzenia 19 grudnia 1985
Dronfield, Anglia
Pozycja środkowy obrońca
Wzrost 193 cm[1]
Informacje klubowe
Obecny klub Chelsea
Numer 24
Kariera juniorska
2000–2004 Aston Villa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub M (G)
2004–2008
2004–2005
2007–2008
2008–2012
2012–		 Aston Villa
→ Burnley (wyp.)
→ Sheffield United (wyp.)
Bolton Wanderers
Chelsea		 28 (1)
27 (1)
16 (2)
130 (13)
134 (8)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja M (G)
2004–2005
2007
2010–		  Anglia U-20
 Anglia U-21
 Anglia		 3 (0)
3 (0)
52 (4)
  1. ↑ Mecze i gole w lidze akt. 27 października 2016.
  2. ↑ Mecze i gole w reprez. akt. 27 października 2016.
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Gary James Cahill (ur. 19 grudnia 1985 w Dronfield) – angielski piłkarz grający na pozycji środkowego obrońcy w Chelsea.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Początkowo zawodnik Aston Villi (od 2000 roku)[2]. W listopadzie 2004 został wypożyczony do Burnley[3]. Regularnie występował w pierwszym zespole, dzięki czemu został uznany najlepszym graczem swojej drużyny[4]. Latem 2005 roku powrócił do klubu z Birmingham. 1 kwietnia 2006 roku zadebiutował w jego barwach w Premier League w przegranym 0:5 meczu z Arsenalem[5]. Pierwszego gola strzelił 16 kwietnia w derbowym spotkaniu z Birmingham City, przyczyniając się do zwycięstwa 3:1[6]. W sezonie 2006/2007 rozegrał w angielskiej ekstraklasie 20 meczów. We wrześniu 2007 roku został wypożyczony do Sheffield United, w którym był podstawowym graczem.

30 stycznia 2008 roku przeszedł na zasadzie transferu definitywnego do Boltonu Wanderers, z którym podpisał trzyipółletni kontrakt[7]. W sezonie 2007/2008 wraz z nim uczestniczył w rozgrywkach Pucharu UEFA – zagrał m.in. w dwóch ćwierćfinałowych meczach ze Sportingiem[8]. Od momentu przejścia do Boltonu, Cahill był jego podstawowym zawodnikiem i stanowił ważny punkt zespołu[4]. Łącznie rozegrał w nim 147 meczów i strzelił 15 goli, w tym jednego w wygranym 2:1 spotkaniu z Evertonem – swoim ostatnim występie w barwach klubu z Horwich (4 stycznia 2012)[9].

16 stycznia 2012 roku przeszedł do Chelsea. Media poinformowały, że cena transferu wyniosła ok. 7 milionów funtów[10]. W londyńskim zespole zadebiutował 5 lutego w zremisowanym 3:3 meczu z Manchesterem United[11]. Pierwszego gola strzelił 18 marca w spotkaniu z Leicester City, przyczyniając się do zwycięstwa 5:2[12]. W sezonie 2011/2012 zdobył wraz z Chelsea puchar Anglii (w finałowym pojedynku z Liverpoolem nie zagrał z powodu kontuzji), wygrał również rozgrywki Ligi Mistrzów – w meczu finałowym z Bayernem Monachium wystąpił w podstawowym składzie[13]. Rok później wraz z klubem wygrał Ligę Europejską. 1 marca 2015r. wygrał z Chelsea Puchar Ligi Angielskiej. 3 maja zdobył mistrzostwo Anglii, wyczyn ten powtórzył dwa lata później[14]. Po odejściu Johna Terry'ego z Chelsea, Cahill został wybrany nowym kapitanem drużyny.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Cahill był uprawniony do występów w reprezentacji Irlandii (jego dziadek jest Irlandczykiem), jednak wybrał grę dla Anglii[15].

Występował w młodzieżowych reprezentacjach Anglii. W 2007 roku uczestniczył w mistrzostwach Europy do lat 21. W turnieju rozegranym w Holandii Anglicy dotarli do półfinału, zaś Cahill zagrał jedynie w zremisowanym bezbramkowo meczu z Czechami w fazie grupowej[16].

W kadrze seniorskiej zadebiutował 3 września 2010 roku w spotkaniu z Bułgarią, zmieniając w drugiej połowie Michaela Dawsona (pierwsze powołanie otrzymał już w 2009 na pojedynek z Kazachstanem[2])[17]. Pierwszego gola w barwach narodowych strzelił 2 września 2011 również w pojedynku z Bułgarią, przyczyniając się do zwycięstwa 3:0[18].

W maju 2012 roku został powołany przez selekcjonera Roya Hodgsona do kadry na mistrzostwa Europy w Polsce i na Ukrainie. 2 czerwca w towarzyskim meczu z Belgią został popchnięty przez napastnika rywali Driesa Mertensa, w wyniku czego wpadł w angielskiego bramkarza Joe Harta i złamał szczękę. Kontuzja wykluczyła go z udziału w turnieju, jego miejsce w kadrze zajął Martin Kelly[19].

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Chelsea

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gary Cahill (ang.). chelseafc.com. [dostęp 2012-08-17].
  2. ↑ a b Gary Cahill (ang.). thefa.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
  3. ↑ Villa defender loaned to Clarets (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
  4. ↑ a b Gary Cahill (ang.). soccernet.espn.go.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
  5. ↑ Arsenal 5-0 Aston Villa (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
  6. ↑ Aston Villa 3-1 Birmingham (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
  7. ↑ Bolton complete £5m Cahill switch (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
  8. ↑ UEFA Champions League, UEFA Cup 2007/08 Details (ang.). rsssf.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
  9. ↑ Everton 1 - 2 Bolton (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 16 stycznia 2011].
  10. ↑ Gary Cahill's move from Bolton to Chelsea completed (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 16 stycznia 2011].
  11. ↑ Chelsea 3-3 Manchester United (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 20 maja 2012].
  12. ↑ Chelsea 5-2 Leicester (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 20 maja 2012].
  13. ↑ Chelsea 1-1 Bayern Munich (aet, 4-3 pens) (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 20 maja 2012].
  14. ↑ Chelsea mistrzem Anglii! Niespodziewany bohater - Polsat Sport, www.polsatsport.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).
  15. ↑ Republic of Ireland boss Giovanni Trapattoni swoops for England's Gary Cahill (ang.). [dostęp 16 stycznia 2012].
  16. ↑ European U-21 Championship 2007 - Final Tournament Details (ang.). rsssf.com. [dostęp 6 grudnia 2011].
  17. ↑ England 4-0 Bulgaria (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
  18. ↑ Bulgaria 0-3 England (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 6 grudnia 2011].
  19. ↑ Euro 2012: Gary Cahill ruled out but Rio Ferdinand overlooked (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 4 czerwca 2012].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Chelsea F.C. – obecny skład

1 Caballero • 2 Rüdiger • 3 Alonso • 4 Fàbregas • 6 Drinkwater • 7 Kanté • 8 Barkley • 9 Morata • 10 Hazard • 11 Pedro • 13 Courtois • 14 Bakayoko • 15 Moses • 18 Giroud • 21 Zappacosta • 22 Willian • 24 Cahill (c) • 27 Christensen • 28 Azpilicueta • 30 David Luiz • 33 Emerson • 36 Scott • 37 Eduardo • 44 Ampadu • trener: Conte
Aktualny na dzień 30 stycznia 2018
Składy reprezentacji Anglii
p • d • e
Skład reprezentacji Anglii na Mistrzostwa Europy do lat 21 2007

1 Carson • 2 Hoyte • 3 Baines • 4 Taylor • 5 Ferdinand • 6 Cahill • 7 Reo-Coker • 8 Bentley • 9 Richardson • 10 Nugent • 11 Young • 12 Routledge • 13 Hart • 14 Rosenior • 15 Milner • 16 Lita • 17 Huddlestone • 18 Noble • 19 Derbyshire • 20 Onuoha • 21 Vaughan • 22 Alnwick • 23 Whittingham • trener: Pearce

 Anglia
p • d • e
Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2014

1 Hart • 2 Johnson • 3 Baines • 4 Gerrard (c) • 5 Cahill • 6 Jagielka • 7 Wilshere • 8 Lampard • 9 Sturridge • 10 Rooney • 11 Welbeck • 12 Smalling • 13 Foster • 14 Henderson • 15 Oxlade-Chamberlain • 16 Jones • 17 Milner • 18 Lambert • 19 Sterling • 20 Lallana • 21 Barkley • 22 Forster • 23 Shaw • trener: Hodgson

 Anglia
p • d • e
Skład reprezentacji Anglii na Euro 2016

1 Hart • 2 Walker • 3 Rose • 4 Milner • 5 Cahill • 6 Smalling • 7 Sterling • 8 Lallana • 9 Kane • 10 Rooney (c) • 11 Vardy • 12 Clyne • 13 Forster • 14 Henderson • 15 Sturridge • 16 Stones • 17 Dier • 18 Wilshere • 19 Barkley • 20 Alli • 21 Bertrand • 22 Rashford • 23 Heaton • trener: Hodgson

 Anglia
p • d • e
Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2018

1 Pickford • 2 Walker • 3 Rose • 4 Dier • 5 Stones • 6 Maguire • 7 Lingard • 8 Henderson • 9 Kane (c) • 10 Sterling • 11 Vardy • 12 Trippier • 13 Butland • 14 Welbeck • 15 Cahill • 16 Jones • 17 Delph • 18 Young • 19 Rashford • 20 Alli • 21 Loftus-Cheek • 22 Alexander-Arnold • 23 Pope • trener: Southgate

 Anglia
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gary_Cahill&oldid=53739445”