Gienrich Eiche
 sztabskapitan (armia carska)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 lipca 1968 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1923 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Gienrich Christoforowicz Eiche (ros. Ге́нрих Христофо́рович Э́йхе, łot. Indriķis Eihe; ur. 12 października 1893 w Rydze, zm. 25 lipca 1968 w Jurmale) – Łotysz, dowódca wojskowy Imperium Rosyjskiego i Rosji radzieckiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodzony w łotewskiej rodzinie, był kuzynem radzieckiego działacza partyjnego i państwowego Roberta Eiche. W 1914 ukończył szkołę handlową w Rydze i został powołany do rosyjskiej armii, 1915 skończył szkołę podoficerską, na froncie I wojny światowej był dowódcą roty i sztabskapitanem.
Po rewolucji lutowej został wybrany członkiem komitetu pułkowego, podczas rewolucji październikowej był przewodniczącym Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego pułku piechoty, w listopadzie 1917 został członkiem rady deputatów żołnierskich i Komitetu Wojskowo-rewolucyjnego 10 Armii. Później wstąpił do Czerwonej Gwardii i na początku 1918 brał udział w walkach z Niemcami, po traktacie brzeskim dowodził pułkiem, 1918 brał udział w walkach z polskim korpusem Józefa Dowbora-Muśnickiego. Od 1918 dowodził 1. rewolucyjnym pułkiem piechoty, skierowanym latem 1918 w składzie 5 Armii na Front Wschodni, z którym jesienią 1918 wykonał marsz od Symbirska do Bugulmy, w ramach reorganizacji armii został dowódcą 3 Brygady 26 Dywizji Piechoty Frontu Wschodniego, 31 grudnia 1918 wraz z brygadą uczestniczył w zajmowaniu Ufy. Wiosną 1919 został dowódcą 26 Dywizji Piechoty Frontu Wschodniego, w czerwcu-lipcu 1919 brał udział w walkach pod Birskiem i Złatoustem, potem pod Czelabińskiem i w zajmowaniu Miassu (w ramach kontrofensywy Frontu Wschodniego). Za swój udział w walkach o Złatoust jego 26 dywizja otrzymała honorową nazwę Złatoustowskiej[1].
Od listopada 1919 do marca 1920 dowodził 5 Armią Frontu Wschodniego, pokonując wycofujące się siły adm. Kołczaka pod Nowosybirskiem, 8 stycznia podległe mu dywizje wkroczyły do Krasnojarska[2]. Grupa pięciu dywizji czerwonej 5 Armii pod jego dowództwem prowadziła pościg za ocalałymi oddziałami 2 i 3 Armii białych, odchodzących na Irkuck w tzw. Wielkim Syberyjskim Marszu Lodowym[3][4].
Od marca 1920 do kwietnia 1921 był głównodowodzącym Armii Ludowo-Rewolucyjnej Republiki Dalekiego Wschodu[5]. Od 1921 do 1922 dowodził wojskami rejonu mińskiego Frontu Zachodniego (walki przeciw oddziałom Bułaka-Bałachowicza), a w latach 1922–1923 był dowódcą Fergańskiej Grupy Wojsk Frontu Turkiestańskiego. Następnie został zdemobilizowany. Pracował na kierowniczych stanowiskach w Najwyższej Radzie Gospodarki Narodowej i potem w Ludowym Komisariacie Handlu Zagranicznego ZSRR. Był odznaczony Orderem Lenina i dwoma Orderami Czerwonego Sztandaru.
W kwietniu 1938 został aresztowany, spędził 16 lat w łagrach, więzieniach i na zesłaniu, 1954 zwolniony i zrehabilitowany.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Złatoustowskaja opieracija 1919 g. [w:] Grażdanskaja wojna i wojennaja intierwiencija w SSSR. Encikłopiedija, Sowietskaja Encikłopiedija, Moskwa 1983.
- ↑ Smele J.D., Civil war in Siberia. The anti-Bolshevik government of Admiral Kolchak 1918–1920, Cambridge: Cambridge University Press, 1997, ISBN 978-0-521-57335-1, s. 592.
- ↑ E. Mawdsley: Wojna domowa w Rosji 1917–1920. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11638-2, s. 289–290.
- ↑ Smele J.D., Civil war in Siberia. The anti-Bolshevik government of Admiral Kolchak 1918-1920, Cambridge: Cambridge University Press, 1997, ISBN 978-0-521-57335-1, s. 587.
- ↑ E. Mawdsley: Wojna domowa w Rosji 1917–1920. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11638-2, s. 293.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- https://archive.is/20160520160300/http://www.centrasia.ru/person2.php?st=1069971756 (ros.)
- http://www.book-chel.ru/ind.php?what=card&id=4982 (ros.)
- http://stat.encyclopedia.mil.ru/encyclopedia/dictionary/details.htm?id=11983@morfDictionary (ros.)
- Evan Mawdsley, Wojna domowa w Rosji 1917-1920, Bellona, Warszawa 2010.