Przejdź do zawartości

Gołoszyce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gołoszyce
wieś
Ilustracja
Pomnik na cmentarzu wojennym w Gołoszycach
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

opatowski

Gmina

Baćkowice

Liczba ludności (2020)

236[2]

Strefa numeracyjna

15

Kod pocztowy

27-552[3]

Tablice rejestracyjne

TOP

SIMC

0786667[4]

Położenie na mapie gminy Baćkowice
Mapa konturowa gminy Baćkowice, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Gołoszyce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Gołoszyce”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Gołoszyce”
Położenie na mapie powiatu opatowskiego
Mapa konturowa powiatu opatowskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Gołoszyce”
Ziemia50°47′57″N 21°17′31″E/50,799167 21,291944[1]

Gołoszycewieś sołecka[5] w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Baćkowice[6][4].

Po II wojnie siedziba gminy Modliborzyce.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Gołoszyce[6][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0786673 Gołoszyce Niższe część wsi
0786680 Gołoszyce Wyższe część wsi

Gołoszyce są punktem początkowym szlak turystyczny czerwony Głównego Szlaku Świętokrzyskiego im. Edmunda Massalskiego, prowadzącego do Kuźniaków, szlak turystyczny czerwony czerwonego szlaku turystycznego prowadzącego do Piotrowic oraz szlak turystyczny niebieski niebieskiego szlaku turystycznego, prowadzącego do Dwikoz.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wieś wspomniana przez Długosza – 1470-80 (Długosz L.B. t.II s.329).

W wieku XIX odrębne wsie – Gołoszyce Niższe, wieś i folwark i Gołoszyce Wyższe także wieś i folwark w powiecie opatowskim, gminie i parafii Modliborzyce. W 1827 r. Gołoszyce Niższe liczyły 12 domów, 71 mieszkańców a Gołoszyce Wyższe 17 domów 114 mieszkańców. W roku 1882 Gołoszyce Niższe lub „Sabina”, posiadały 12 domów, 89 mieszkańców, 106 mórg ziemi, natomiast folwark 2 domy, 8 mieszkańców i 355 mórg. Gołoszyce Wyższe, wieś, posiadały 10 domów, 98 mieszkańców i 90 mórg ziemi, natomiast folwark 5 domów., 48 mieszkańców i 452 mórg obszaru[7].

Według spisu powszechnego z roku 1921 we wsi Gołoszyce Niższe było 15 domów i 78 mieszkańców, natomiast Gołoszyce Wyższe posiadały 16 domów i 103 mieszkańców[8].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

W Gołoszycach znajduje się dwór z połowy XIX w. i park z XVIII w. ze wspaniałymi drzewami, które są pomnikami przyrody. Park dworski został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.507 z 12.12.1957 i z 25.10.1991)[9]. Znajduje się tu również cmentarz z I wojny światowej (nr rej.: A.506 z 13.06.1988)[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 34802
  2. Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 11 [dostęp 2022-03-16]
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 320 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-11].
  5. Jednostki organizacyjne gminy Baćkowice. Urząd Gminy Baćkowice. [dostęp 2015-04-14].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-03-20]. 
  7. Gołoszyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 678.
  8. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. Województwo kieleckie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2015-04-14].
  9. a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 36 [dostęp 2015-11-23].