Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Zachód Formuły 1
Long Beach Circuit | |
Pełna nazwa |
Toyota Grand Prix of Long Beach (1983) |
---|---|
Lokalizacja | |
Szczegóły | |
Organizowany | |
Długość okrążenia |
3,275 km |
Liczba okrążeń |
75 |
Dystans |
245,625 km |
Ostatnie wyniki (sezon 1983) | |
Pole position |
Patrick Tambay |
Podium |
John Watson |
Najszybsze okrążenie |
Niki Lauda |
Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Zachód – wyścig rozgrywany w ramach mistrzostw Formuły 1 w latach 1976–1983 na ulicznym torze w Long Beach; po 1983 wyścig serii CART jako Grand Prix Long Beach
Stany Zjednoczone były drugim krajem (po Włochach), który posiadał dwa wyścigi F1 w jednym sezonie. Uliczny tor okazał się sporym sukcesem. Śródmiejski odcinek trasy zmieniał się trzy razy w ciągu ośmiu lat, ale zawsze ścigano się po Shoreline Drive – prawym, długim i bardzo szybkim zakręcie prowadzącym wzdłuż zatoki. W latach 1978-1982 start znajdował się na Shoreline Drive, a meta na Ocean Boulevard.
W 1980 na końcu długiej prostej poważnemu wypadkowi uległ Clay Regazzoni, który został sparaliżowany od pasa w dół. Zawiodły hamulce i bolid Szwajcara uderzył w bariery przy ok. 280 km/h.
W ostatnim rozgrywanym tu wyścigu Formuły 1 w 1983 wygrał John Watson, który startował z 22. miejsca. W nowoczesnych wyścigach Grand Prix jest to zwycięstwo osiągnięte z najdalszej pozycji startowej.
Zwycięzcy Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Zachód
[edytuj | edytuj kod]Sezon | Kierowca | Konstruktor | Tor | |
---|---|---|---|---|
1976 | Clay Regazzoni | Ferrari | Long Beach | Wyniki |
1977 | Mario Andretti | Lotus-Ford | Long Beach | Wyniki |
1978 | Carlos Reutemann | Ferrari | Long Beach | Wyniki |
1979 | Gilles Villeneuve | Ferrari | Long Beach | Wyniki |
1980 | Nelson Piquet | Brabham-Ford | Long Beach | Wyniki |
1981 | Alan Jones | Williams-Ford | Long Beach | Wyniki |
1982 | Niki Lauda | McLaren-Ford | Long Beach | Wyniki |
1983 | John Watson | McLaren-Ford | Long Beach | Wyniki |
Sezon | Kierowca | Konstruktor | Tor |