Historia Wigier Suwałki

Wiek XX

Lata 40. i 50.

Sezony 1946-1949

W 1946 roku przy 57. Pułku Piechoty powstał klub WKS Suwałki (Wojskowy Klub Sportowy Suwałki). Drużyna ta, zajęła trzecie miejsce w finale mistrzostw okręgu białostockiego (drugi stopień rozgrywek ligowych w Polsce). Rok później, zespół przyjął nazwę WKS Wigry Suwałki – tę datę dzisiaj przyjmuje się za oficjalne utworzenie klubu. Drużyna pod nowym szyldem wywalczyła drugie miejsce w A Klasie mistrzostw okręgu białostockiego (drugi stopień rozgrywek ligowych). Rok później zajęła miejsce czwarte i nie wywalczyła awansu ani do I ligi ani do startującej od przyszłego sezonu II ligi. Tym samym w kolejnym sezonie (1949) zespół grał dalej w A Klasie mistrzostw okręgu białostockiego ale która stanowiła już trzeci stopień rozgrywek ligowych. Zespół zajął w tamtym sezonie czwarte miejsce.

Sezon 1949/1950

W następnym sezonie, aby mistrz okręgu mógł się odpowiednio przygotować do letnich eliminacji o awans do II ligi, podjęto decyzję o rozgrywaniu ligi na tym stopniu systemem jesień-wiosna. Stąd rozgrywki toczyły się na przełomie roku 1949 i 1950. WKS Wigry Suwałki zajęły w nich trzecie miejsce i podczas rozgrywek zanotowały jedno z najwyższych zwycięstw w lidze – 7:0 z Kolejarzem Starosielce w meczu rozgrywanym w Suwałkach.

Sezon 1951

W kolejnym sezonie powrócono do rozgrywania ligi systemem wiosna-jesień i całe rozgrywki odbyły się w roku kalendarzowym 1951. Był to również rok zmian organizacyjnych w piłce nożnej w całym kraju. W lutym 1951 roku rozwiązano Polski Związek Piłki Nożnej i zastąpiono go przez Sekcję Piłki Nożnej przy Głównym Komitecie Kultury Fizycznej. Analogicznie postąpiono z okręgowymi związkami i tak 4 marca 1951 został rozwiązany Białostocki Okręgowy Związek Piłki Nożnej (jak się później okazało – na sześć lat) i został zastąpiony przez Sekcję Piłki Nożnej przy Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej. Wiązała się z tym również zmiana obowiązującego na dotychczasowych szczeblach okręgowych nazewnictwa ligowego w całej Polsce. I tak zlikwidowano obowiązujące klasy A, B i C. Najwyższy szczebel zmagań w owym sezonie na tym poziomie nosił miano klasy wojewódzkiej (odpowiadający dawnej klasie A). Występujące w niej dziewięć zespołów podzielono na dwie terytorialne grupy. Zdobywcy pierwszych miejsc w obu grupach spotkali się następnie w dwumeczu o tytuł mistrza okręgu i możliwość w eliminacjach o awans do II ligi. Stąd WKS Wigry Suwałki występujące w drugiej czterozespołowej grupie klasy wojewódzkiej zajęły ostatnie miejsce – w ostatecznej klasyfikacji klasy wojewódzkiej było to miejsce siódme bądź ósme ex-aequo z Unią Hajnówka (dokładne skorygowanie wyniku nie jest możliwe z powodu, iż w ostatecznej klasyfikacji drużyny, które w swych grupach zajęły równorzędne miejsca, zostały sklasyfikowane ex-aequo). Podczas rozgrywek Wigry doznały m.in. wysokiej porażki 2:8 na własnym terenie w derbach miasta ze zwycięzcą swojej grupy – Budowlanymi Suwałki. Z kolei Budowlani Suwałki w finałowym dwumeczu o tytuł mistrza okręgu doznali dwóch porażek z Budowlanymi Białystok 1:3 (dom) i 1:4 (wyjazd).

Sezon 1952

W 1952 roku nazwę klubu WKS Wigry Suwałki przemianowano na WKS Suwałki. W tym sezonie decyzją działaczy z Sekcji Piłki Nożnej przy Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej doszło do znacznego powiększenia liczby klubów w klasie wojewódzkiej – z 9 do 24. Zostały one podzielone na cztery grupy terytorialne, których zwycięzcy spotkali się w półfinałach, a następnie w finale o tytuł mistrza klasy wojewódzkiej i awans do startującej od przyszłego sezonu III ligi. Stąd WKS Wigry znalazły się w jednej grupie z dwoma innymi lokalnymi rywalami: Budowlanymi Suwałki i Spójnią Suwałki. Podczas rozgrywek klub WKS Suwałki prezentował słabą formę i zajął ostatnie miejsce w swojej grupie, której zwycięzcą okazał się zespół Budowlanych Suwałki. Budowlani w dwumeczu półfinałowym ulegli ostatecznemu mistrzowi klasy wojewódzkiej – GWKS Ełk. W ostatecznej klasyfikacji klasy wojewódzkiej zespół WKS Suwałki zajął 20/22. miejsce (dokładne skorygowanie wyniku nie jest możliwe z powodu, iż w ostatecznej klasyfikacji drużyny, które w swych grupach zajęły równorzędne miejsca, zostały sklasyfikowane ex-aequo) plasując się za Budowlanymi Suwałki (miejsce 3/4) i Spójnią Suwałki (miejsce 9/12). Niska pozycja w ligowej tabeli spowodowała rozwiązanie zespołu WKS Suwałki. Po zakończeniu rozgrywek klasy wojewódzkiej, zarządzono od następnego sezonu powrót w całym kraju do poprzedniej, tradycyjnej formy rywalizacji – z podziałem na klasy A, B i C. W związku z tym działacze Sekcji Piłki Nożnej przy Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej w Białymstoku podjęli decyzję, iż w nowej reaktywowanej klasie A będzie uczestniczyło osiem zespołów przy czym kryterium wyboru zespołów nie były wyłącznie wyniki sportowe. Końcowo w klasie A na sezon 1953 znalazły się dwa suwalskie kluby: Budowlani Suwałki i Spójnia Suwałki.

Sezon 1953

Reorganizacja rozgrywek w sezonie 1953: utworzenie III ligi i powrót do klas A,B,C, spowodowały, że Klasa A stała się de facto czwartym stopniem rozgrywek w Polsce. Dwa pierwsze zespoły w Klasie A na koniec sezonu uzyskiwały prawo do gry w eliminacjach o awans do III ligi. Na półmetku ligi stało się jasne, że równorzędną walkę o eliminacje do wyższej klasy rozgrywkowej stoczą cztery zespoły: Kolejarz Ełk, Gwardia II Białystok, Budowlani Sokółka i Spójnia Suwałki. Ostatecznie Spójnia zajęła czwarte miejsce, mimo tego, że miała identyczny dobytek punktowy jak Budowlani Sokółka i Gwardia Białystok – posiadała gorszy bilans bramkowy od obu tych drużyn. Zwycięzcą rozgrywek okazał się Kolejarz Ełk. Za Spójnią, na piątym miejscu w ligowej tabeli uplasowała się drużyna Budowlanych Suwałki – ale posiadała zdecydowanie gorszą zdobycz punktową (osiem punktów straty). Mimo tego, osiągnęli oni jedno z najwyższych zwycięstw w lidze – wyjazdowe 8:0 z KS II Ełk (dawniej GWKS II Ełk).

Sezon 1954

W sezonie 1954 niekwestionowanym liderem była drużyna Kolejarza Ełk, która po raz drugi z rzędu wygrała mistrzostwo okręgu białostockiego. Jedyną drużyną z którą ełczanie przegrali był zespół Budowlanych Suwałki. W Suwałkach padł remis 3:3, z kolei w rundzie rewanżowej Budowlani zdołali zwyciężyć 1:0. Ostatecznie Budowlani Suwałki zajęli czwartą pozycję w ligowej tabeli z takim samym dorobkiem punktowym jak trzecia Gwardia II Białystok i piąty zespół Budowlanych Białystok. Druga z suwalskich drużyn – Spójnia Suwałki, wyprzedziła trzy wymienione jednym punktem i uplasowała się na drugiej pozycji. Uczyniła to w ostatniej nadarzającej się sytuacji, bowiem wygrali oni dwa zaległe mecze rozegrane już po ostatniej serii gier. Zwyciężyli w jednostronnych derbach Suwałk 4:0 z Budowlanymi i 2:0 z Budowlanymi Sokółka. Grę Spójni charakteryzowała ścisła gra defensywna, zajęli oni drugie miejsce pomimo posiadania jednej z najgorszych ofensyw w lidze (zaledwie 21 zdobytych bramek), natomiast stracili tylko 13 bramek (zaledwie o 1 więcej od prowadzącego Kolejarza).

Sezon 1955

Na początku roku 1955 Spójnia przeszła fuzję z Budowlanymi i w drugiej rundzie sezonu występowała pod nazwą Sparta Suwałki. W dwunastozespołowej rywalizacji o mistrzostwo okręgu na przestrzeni całego sezonu prym wiodły dwie drużyny: Sparta Suwałki i Pogoń Łapy (dawniej Kolejarz Łapy). Na początku sezonu w walkę o awans włączyła się drużyna Victorii Białystok, dokonała tego za sprawą pięciu zwycięstw i dwóch remisów w pierwszych siedmiu ligowych pojedynkach. Na tym etapie rozgrywek była liderem z przewagą dwóch punktów nad Spartą Suwałki i Pogonią Łapy ale z kolejnymi meczami białostocczanie usuwali się w dół ligowej tabeli ostatecznie zajmując siódme miejsce na koniec sezonu. Walka między dwoma konkurentami do mistrzostwa okręgu była zacięta. Pierwsze spotkanie pomiędzy Spartą a Pogonią Łapy odbyło się w ramach 4. kolejki na stadionie w Suwałkach i miało ono dramatyczny przebieg. W prasie znalazły się żywiołowe opisy przebiegu tego spotkania. Do przerwy suwalczanie prowadzili 1:0 dzięki bramce autorstwa Wierżajtysa. W 50. minucie padło wyrównanie po bramce Bargielskiego. W ostatnich minutach spotkania suwalczanie znowu objęli prowadzenie po samobójczej bramce łapian. Tuż przed zakończeniem spotkania zespół Pogoni miał szansę do wyrównania, ale w sytuacji sam na sam z suwalskim bramkarzem napastnik Pogoni strzelił ponad bramką. Mecz zakończył się wynikiem 2:1. Ostatecznie na półmetku rozgrywek liderem byli suwalczanie z przewagą jednego punktu nad Pogonią Łapy. Suwalczanie w pierwszej serii meczów stracili punkty tylko w dwóch spotkaniach: przegranym 1:2 w Suwałkach w ramach 5. kolejki z Victorią Białystok oraz w 8. kolejce zremisowanym 3:3 na wyjeździe z Budowlanymi Grajewo. Po czterech pierwszych meczach rundy rewanżowej (w czasie których łapczanie odnieśli trzy nietypowe zwycięstwa – walkowery z Budowlanymi Grajewo i Spartą Hajnówka oraz najwyższe w lidze zwycięstwo 15:2 z Jagiellonią Białystok) Sparta Suwałki i Pogoń Łapy zrównały się punktowo i przystępowały do kolejnego meczu, którego stawką było objęcie pozycji lidera. Ten mecz na szczycie ligi również był opisywany w lokalnej prasie. Gospodarzem spotkania była Pogoń, ale przez pierwszy kwadrans wydawało się mecz toczy się na boisku suwałczan – to oni dominowali w tym okresie gry przeprowadzając jeden szybki atak za drugim. Efektem tego były dwie bramki zdobyte przez Wierżajtysa i Dziedziecha w przeciągu pierwszych piętnastu minut. To prowadzenie suwalczanie utrzymywali do 77 minuty, kiedy to bramkę kontaktową dla Pogoni zdobył Wiesław Łapiński (ojciec reprezentanta Polski Tomasza Łapińskiego). W końcówce spotkania łapinianie mieli dogodną sytuację do wyrównania wyniku ale jej nie wykorzystali. Mecz zakończył się wyjazdowym zwycięstwem Sparty Suwałki 2:1. To zwycięstwo dało suwalczanom dwupunktową przewagę nad Pogonią, której do końca sezonu nie strwonili. Zespół z Suwałk do końca rywalizacji nie przegrał już ani jednego meczu, choć zdarzyło im się podzielić punktami z Gwardią II Białystok (wyjazdowe 0:0 w 19. kolejce) i Warmią Grajewo (domowe 1:1 w 20. kolejce). W ostatniej kolejce na stadionie w Suwałkach suwalczanie przypieczętowali swój awans do wyższej klasy rozgrywkowej efektownym zwycięstwem 11:0 z Wissą Szczuczyn. Sparta zakończyła sezon z przewagą trzech punktów nad drugą Pogonią Łapy. Jej grę cechowała stalowa obrona – miała najmniej straconych goli wśród całej ligowej stawki (20) oraz bardzo silną formację ofensywną – 83 zdobyte gole (pięć mniej od liderującej pod tym względem Pogoni Łapy). Podstawową jedenastkę w sezonie stanowili Wacław Rosowski – Romuald Wierzbicki, Wacław Dacz (jednocześnie grający szkoleniowiec), Zygmunt Rucińskim – Aleksander Barancewicz, Jerzy Koncewicz – Zdzisław Wierżajtys, Stanisław Anuszkiewicz, Marian Szczęsnowicz, Stanisław Białowiec, Roman Dziedziech.

Drużyna ta, jako pierwszy suwalski klub, wywalczyła awans do III ligi.

Sezon 1955 – ogólny skład drużyny

bramkarze: Wacław Rosowski, Ryszard Ciborowski, Jan Łapiński obrońcy: Romuald Wierzbicki, Wacław Dacz, Zygmunt Ruciński, Tadeusz Krejczman, Czesław Wierzbicki, Edward Dobryłko, Ryszard Konopko, Michał Sokołowski pomocnicy: Aleksander Barancewicz, Jerzy Koncewicz, Józef Milda napastnicy: Zdzisław Wierżajtys, Stanisław Anuszkiewicz, Marian Szczęsnowicz, Stanisław Białowiec, Roman Dziedziech, Stanisław Chudy, Czesław Zdaniuk trener: Wacław Dacz (grający)

Sezon 1956

Przed pierwszym sezonem w III lidze w 1956 r., działacze postanowili że koniecznie potrzebne są wzmocnienia i uznali że najlepszym wyjściem z tej sytuacji będzie kolejna fuzja suwalskich klubów. I tak na przełomie roku 1955 i 1956 z połączenia wszystkich miastowych zespołów powstał jeden SKS Wigry (Suwalski Klub Sportowy Wigry). Ustalono też, iż nowo powstały klub będzie kontynuatorem tradycji WKS Suwałki, Spójni, Budowlanych, Związkowca, Zrywu i innych pomniejszych klubów rozwiązanych po powstaniu SKS Wigry. Jako stowarzyszenie SKS Wigry Suwałki został zarejestrowany w roku 1957. Trzecioligowy debiut suwalskich piłkarzy miał miejsce 8 kwietnia 1956 roku w Warszawie. W pojedynku z tamtejszą Stalą Okęcie Wigry odniosły zwycięstwo 2:1 po golach Jacynowicza i Szczęsnowicza. Wigry wybiegły na boisko w składzie: Wacław Rosowski – Wacław Dacz, Zygmunt Ruciński, Czesław Wierzbicki – Mieczysław Kowalewski – Zenon Kucharczyk, Stanisław Białowiec, Stanisław Anuszkiewicz, Zdzisław Wierżajtys, Józef Jacynowicz, Marian Szczęsnowicz. Trenerem suwalczan był sprowadzony z Gorzowa Wielkopolskiego Tadeusz Skóra. Jak się później okazało, było to pierwsze i ostatnie zwycięstwo Wigier podczas tych rozgrywek. Podopieczni Tadeusza Skóry okazali się za słabi na trzecioligowe rozgrywki. Sytuację Wigier skomplikował również fakt, iż kilku kluczowych zawodników w trakcie sezonu musiało odejść ze względu na służbę wojskową. W prasie z tamtego czasu odnotowano nietypowe zdarzenie – podczas rozgrywek na wszystkie mecze wyjazdowe Wigier jeździła wierna grupa suwalskich kibiców, którzy zawsze zabierali ze sobą gołębie w dwóch kolorach: czarne i białe. Po zakończeniu spotkania wypuszczali oni swoje ptaki: czarne – jeśli Wigry przegrały, białe – gdy Wigry wygrały bądź zremisowały. Gołębie leciały w gromadzie prosto do domu i to one, jako pierwsze przynosiły do Suwałk nowinę o wyniku spotkania. W przeważającej części były to informacje smutne, gdyż poza debiutanckim zwycięstwem Wigry zdołały zremisować tylko dwa mecze. Reszta spotkań kończyła się porażką suwalczan. I tak z dobytkiem 5 pkt. Wigry zajęły ostatnie dwunaste miejsce w III lidze i spadły do klasy A mistrzostw okręgu białostockiego.

Sezon 1956 – ogólny skład drużyny

bramkarze: Wacław Rosowski, Lech Ziółek obrońcy: Romuald Wierzbicki, Wacław Dacz, Zygmunt Ruciński, Czesław Wierzbicki, Edward Dobryłko pomocnicy: Mieczysław Kowalewski, Zbigniew Tomaszewski, Aleksander Barancewicz, napastnicy: Zdzisław Wierżajtys, Stanisław Anuszkiewicz, Marian Szczęsnowicz, Stanisław Białowiec, Józef Jacynowicz, Waldemar Gajda, Zenon Kucharczyk, Ryszard Sawicki trener: Władysław Sieja

Sezon 1957

W sezonie 1957 Wigry miały być jedną z drużyn rywalizujących o awans do III ligi. I faktycznie tak było: całą rundę wiosenną spędzili w grupie drużyn bijących się o pozycję lidera w ligowej tabeli. Na półmetku sezonu suwalczanie znajdowali się za drużyną Ogniska Białystok i ŁKS-u Łomża. Już w pierwszym meczu rundy rewanżowej Wigry spotkały się z łomżyńskim rywalem do awansu. Wyjazdowy mecz okazał się wysoką porażką Wigier – 2:9. Ten pogrom podłamał suwalski zespół i już po kilku następnych kolejkach odpadł z rywalizacji o mistrzostwo okręgu. Ostatecznie Wigry zajęły siódmą lokatę. Niewątpliwą przeszkodą w skutecznej walce o pierwszą lokatę była słaba formacja defensywna – suwalczanie stracili w całym sezonie 54 gole (był to trzeci wynik pod tym względem w całej lidze).

Sezon 1958

W sezonie 1958 Wigry nie znajdowały się już w grupie walczącej o mistrzostwo okręgu. Na koniec sezonu zajęły piąte miejsce w lidze ze zdobyczą 25 pkt. (tyle samo co czwarta Pogoń Łapy). To miejsce dało suwalczanom awans do ligi okręgowej, będącej od kolejnego sezonu trzecim stopniem rozgrywek w kraju. Tym samym dotychczasowa Klasa A stała się drugim stopniem rozgrywek o mistrzostwo okręgu białostockiego. Było to związane z reorganizacją rozgrywek i likwidacją III ligi.

Sezon 1959

W sezonie 1959 Wigry znowu były w grupie drużyn walczących o mistrzostwo okręgu, które po reorganizacji systemu rozgrywek dawało prawo występu w eliminacjach o awans do II ligi. Na półmetku Wigry zajmowały trzecią lokatę ze stratą trzech punktów do drugiej Gwardii Białystok i czterech do liderującego Mazura Ełk. Pomimo niewielkiego dystansu pomiędzy suwalczanami a tymi dwoma zespołami, Wigry w bezpośrednich starciach odniosły z nimi wysokie porażki. Z gwardią wyjazd zakończył się przegraną 0:4, z kolei w Suwałkach potyczka z Mazurem – klęską 0:5. W rundzie rewanżowej z walki o mistrzostwo Wigry odpadły po kilku rozegranych spotkaniach. Mimo tego miały wpływ na wyłonienie zwycięzcy rozgrywek – po zwycięstwie 3:0 suwalczan na własnym terenie z Gwardią Białystok w ramach meczów 11. kolejki, Mazur Ełk uzyskał nad białostocczanami przewagę trzech punktów w ligowej tabeli. Ełczanie nie oddali przewagi do końca sezonu i to oni zostali mistrzem okręgu. Ze względu na liczbę strzelonych goli warto odnotować jesienny mecz pomiędzy liderującym Mazurem a trzecimi Wigrami. Zwycięstwo 5:4 odnieśli grający na własnym terenie ełczanie. Dwa gole z rzutów karnych dla Mazura strzelił Załęski, zaś po jednym Białowiec, Stefański i Karpowicz, natomiast dla gości: dwa Jacynowicz i po jednym Anuszkiewicz i Kucharczak. Wigry ostatecznie uplasowały się na trzeciej pozycji w ligowej tabeli ze stratą czterech punktów do drugiej Gwardii i ośmiu do liderującego Mazura.

Po zakończeniu rywalizacji sezonu 1959, władze Białostockiego OZPN podjęły decyzję o zdegradowaniu do A klasy trzecich w tabeli ligi okręgowej Wigier Suwałki do A klasy przy utrzymaniu ich pozycji w klasyfikacji. Powodem tej decyzji był fakt, iż suwalscy juniorzy oddali w 1959 roku w rozgrywkach wojewódzkich zbyt wiele meczów walkowerem.

Lata 60.

Wigry po rozegraniu jednej rundy w A Klasie w 1960 r., powróciły do „okręgówki”. Było to spowodowane tym, iż w połowie 1960 roku zmieniono w Polsce system rozgrywek z wiosna-jesień na obowiązujący do dziś jesień-wiosna. Do końca dekady suwalczanie nie zdołali awansować do wyższej klasy rozgrywkowej. Miejsca w lidze, które Wigry zajmowały w kolejnych sezonach to: trzecie, piąte, dziewiąte, trzecie, ósme, czwarte, trzecie, czwarte, trzecie i w sezonie 1969-1970 drugie.

Lata sześćdziesiąte XX w. to dla Wigier, także okres pojawienia się w klubie pierwszego talentu. Niepodważalnie największym był Zbigniew Kwaśniewski – jeden z symboli Wigier. Wychowanek Suwalskiego klubu słynął głównie z nienagannej techniki. Kwaśniewski po czterech sezonach spędzonych w Wigrach, przeniósł się do Włókniarza Białystok, Gwardii Warszawa, a następnie Odry Opole, gdzie był podopiecznym Antoniego Piechniczka. Selekcjoner wypowiadał się o nim w samych superlatywach, mówiąc że gdyby urodził się w większym mieście niż Suwałki – Kwaśniewski zrobiłby bardziej owocną karierę. Piłkarz również występował w reprezentacji Polski.

W roku 1965, swój epizod w barwach Wigier zaliczył Henryk Apostel. Znany piłkarz, który zdobył m.in. mistrzostwo polski z Polonią Bytom w 1962 i Puchar Polski z Legią Warszawa w 1964, zagrał w barwach Wigier kilka meczów.

W 1969 r. i 1970 r. Wigry wygrały Puchar Polski na szczeblu okręgowym.

Sezon 1960

W 1960 roku Wigry występowały w klasie A mistrzostw okręgu białostockiego, która stanowiła czwarty stopień rozgrywek w kraju. Suwalczanie spędzili tam pół roku, co było spowodowane kolejną reformą rozgrywek piłkarskich w okręgu białostockim – zmianą systemu rozgrywania sezonu na jesień-wiosna z dotychczas obowiązującego wiosna-jesień. Zespół z Suwałk awansował do ligi okręgowej z pierwszego miejsca wyprzedzając drugą Pogoń Łapy o 3 pkt. i trzecią Warmię Grajewo o 6 pkt. Dzięki powiększeniu ligi okręgowej z ośmiu do dziesięciu ekip obowiązującemu od kolejnego sezonu wszystkie trzy drużyny uzyskały awans.

Sezon 1960/1961

Powróciwszy do klasy okręgowej (wówczas trzeci stopień rozgrywek w kraju) suwalczanie prezentowali wysoką formę. Pierwsze pięć meczów zwyciężyli i od drugiej serii gier przewodzili w ligowej klasyfikacji. Beniaminka z Suwałk w szóstej kolejce zatrzymał ZKS Zambrów – remis 1:1 (bramkę dla gospodarzy zdobył Żelaźnicki, dla Wigier Wierżajtys). Pierwsza porażka w sezonie w ósmej kolejce z ówczesnym mistrzem okręgu Gwardią Białystok (3:2 dla białostocczan, bramki dla gospodarzy zdobyli bracia Bayer i Gilewski, dla Wigier Anuszkiewicz i Kondracki) skutkowała spadkiem suwalczan na drugie miejsce w tabeli. Natomiast już tydzień później suwalski zespół zwyciężył w bezpośrednim meczu z liderującym Mazurem Ełk (2:0 dla Wigier, po bramkach Wierżajtysa i Kondrackiego) i na koniec rundy jesiennej to klub z Suwałk znajdował się na szczycie ligowej tabeli.

W pierwszym meczu rundy rewanżowej Wigry niespodziewanie poniosły porażkę 1:2 na własnym stadionie z przedostatnią wtedy Puszczą Hajnówka tym samym tracąc pozycję lidera na rzecz Mazura Ełk. Z kolei przegrana Mazura z Gwardią Białystok i remis 1:1 Wigier z Warmią Grajewo w następnej serii gier spowodowała, że po 11 kolejce na czele tabeli z taką samą liczbą punktów znalazły się Wigry, Gwardia i Mazur. Taka sytuacja utrzymywała się do czasu gdy w 15. kolejce swój mecz zremisowała Gwardia. Wówczas po zwycięstwach w swoich meczach Mazur i Wigry (4:2 z ZKS-em Zambrów po golach Kondrackiego, Myszkowskiego, Kułaka i Koncewicza) przewodziły w tabeli ligowej z przewagą jednego punktu nad białostocczanami, ale spotkania następnej kolejki znów zrównały w tabeli trójkę faworytów. Stało się tak za sprawą porażek ełczan z ostatnią w tabeli Jagiellonią Białystok i suwalczan z Turem Bielsk Podlaski (0:1 po golu Romaniuka) oraz remisu gwardzistów z Ogniskiem Białystok. W następnej – przedostatniej kolejce, doszło do bezpośredniego starcia Wigier z Gwardią, które wyeliminowało suwalczan z walki o mistrzostwo okręgu. To spotkanie było obszernie opisywane w lokalnej prasie ze względu na swój dramatyczny przebieg. Wigry wyszły na prowadzenie w 43. minucie po golu Myszkowskiego, ale tuż przed przerwą w 45. minucie goście doprowadzili do wyrównania dzięki bramce Kurowskiego. Remis nie dawał szans na skuteczną walkę o mistrzostwo żadnej z ekip, co skutkowało wieloma akcjami ofensywnymi w drugiej połowie. Bramka rozstrzygająca zawody padła na minutę przed zakończeniem spotkania. Zwycięskiego gola dla Gwardii zdobył Stefański. Mecz zakończył się wynikiem 2:1 dla gości.

Kolejny, ostatni już mecz Wigier w sezonie mógł również zadecydować o losach mistrzostwa okręgu, bowiem rywalem suwalczan był Mazur Ełk współliderujący w tabeli z Gwardią Białystok. Potyczka zakończyła się wysoką porażką suwalczan 0:4 (dla gospodarzy po dwa gole zdobyli Skorupa i Romańczuk). Swój mecz wygrała również Gwardia i zgodnie z regulaminem o mistrzostwie decydował mecz dodatkowy, który padł łupem białostocczan i to oni ostatecznie zdobyli mistrzostwo okręgu białostockiego. Wigry zajęły trzecią lokatę ze stratą czterech punktów do liderów. Efektownie prezentowała się również formacja ofensywna suwalczan – 47 bramek zdobytych (drugi zespół pod tym względem w lidze).

Sezon 1961/1962

Po sezonie w którym Wigry walczyły o awans, sezon 1961/62 okazał się pod tym względem rozczarowaniem. Suwalczanie na przestrzeni całego sezonu nie byli ani przez kolejkę zespołem, który mógłby włączyć się w bój o premiującą lokatę. W tym sezonie w Suwałkach nie rozegrano również żadnego spektakularnego meczu, który zapisał się w annałach suwalskiego klubu. Wigry zajęły piąte miejsce w lidze ze stratą osiemnastu punktów do niepokonanego lidera Mazura Ełk, który przełamał dwuletnią hegemonię Gwardii Białystok.

Sezon 1962/1963

Ten sezon był przykładem na stagnację Wigier w środku ligowej stawki w latach sześćdziesiątych. Suwalczanie na przestrzeni całego sezonu prezentowali niestabilną formę – przeplatali porażki zwycięstwami, przy czym tych pierwszych suwalczanie odnieśli więcej (11. porażek, 2. remisy, 9. zwycięstw). Biało-Niebiescy odnosili wysokie klęski np. 1:8 z Mazurem Ełk jak i okazałe wygrane np. 9:0 z Pogonią Łapy. Ostatecznie Wigry uplasowały się na dziewiątej, w powiększonej od tego sezonu, dwunastozespołowej lidze. Triumfatorem rozgrywek drugi raz z rzędu okazał się Mazur Ełk.

Sezon 1963/1964

Pierwsza część sezonu była kontynuacją destabilizacji formy suwalskich piłkarzy, którzy regularnie zmierzali w dolne rejony tabeli. Na półmetku sezonu Wigry zajmowały spadkowe – dziewiąte miejsce w lidze (było ono objęte degradacją, ze względu na decyzję o zmniejszeniu liczby drużyn w lidze od kolejnego sezonu – z dwunastu do dziesięciu). Jednak w rundzie rewanżowej Biało-Niebiescy systematycznie pięli się w górę tabeli. W przedostatniej kolejce wygrali 4:2 z ŁKS-em Łomża (po golach Hansa, Karalusa, Jacynowicza i Burby) i wykorzystując porażkę Gwardii Białystok z Turem Bielsk Podlaski wspięli się na trzecią lokatę – mieli oni tyle samo punktów co gwardziści ale lepszy bilans bramkowy. W ostatniej kolejce wygrywając w Zambrowie z tamtejszym ZKS-em 2:1 (po golach Jacynowicza i Burby) suwalczanie utrzymali trzecią pozycję w lidze i zakończyli sezon z ośmioma zwycięstwami, ośmioma remisami i sześcioma porażkami.

Sezon 1964/1965

Wigry w rundzie jesiennej prezentowały ustabilizowaną formę. W ósmej kolejce, suwalczanie zremisowali na własnym stadionie 1:1 (po golach Karalusa dla Wigier i Wądołowskiego dla gości) z faworyzowanym zespołem Włókniarza Białystok, który do czasu tego spotkania przewodził w ligowej tabeli. Po tym remisie białostocczan, liderem rozgrywek stał się ZKS Zambrów, który prowadzenia nie oddał do końca rundy jesiennej. Jesienią Wigry były jedyną drużyną, która zdołała wygrać z przewodzącymi zambrowianami. Spotkanie rozegrane w Suwałkach zakończyło się zwycięstwem Biało-Niebieskich 4:1 – po dwa gole dla gospodarzy strzelili Jacynowicz i Karalus. Wigry zakończyły rundę jesienną na czwartym miejscu w ligowej tabeli.

W pierwszej kolejce rundy rewanżowej suwalczanie ustanowili najwyższe zwycięstwo ligi w danym sezonie – 4 kwietnia w Suwałkach pokonali 12:0 Tura Bielsk Podlaski. W tym meczu swoją pierwszą bramkę w barwach suwalskiego klubu strzelił jeden z najwybitniejszych zawodników w historii Wigier – Zbigniew Kwaśniewski. W lokalnej prasie wysokie zwycięstwo suwalczan odebrano jako zwiastun dobrej formy w drugiej części sezonu. Oczekiwania nie zostały jednak spełnione, piłkarze z Suwałk przegrali wiosną sześć z dziewięciu rozegranych meczów i do ostatniej kolejki rywalizowali z Gwardią Białystok o pozostanie w lidze. Ostatecznie Wigry zajęły ósme miejsce w lidze z dorobkiem piętnastu punktów, co dało im utrzymanie się w najwyższej klasie okręgowej. Mistrzostwo okręgu zdobył Mazur Ełk.

Sezon 1965/1966

Sezon okazał się okresem przejściowym, gdyż po zakończeniu ligi zaplanowano kolejną reorganizację rozgrywek piłkarskich w kraju. Podjęto decyzję o reaktywowaniu III ligi która została zniesiona w 1958 roku. Nowa liga miała mieć kształt czterech grup terytorialnych liczących po 16 zespołów. Okręgowi białostockiemu przypadły więc dwa miejsca w III lidze, co oznaczało, że awans do III ligi wywalczyły dwa pierwsze zespoły z Klasy A mistrzostw okręgu białostockiego (mogły trzy w przypadku pomyślnego przejścia przez eliminacje do II ligi mistrza okręgu). Sezon 1965/66 podzielono również na dwie nierówne rundy – w ramach pierwszej rozegrano jedenaście spotkań, a w drugiej – siedem.

Wigry pomimo pomyślnych rezultatów odniesionych w bezpośrednich starciach z faworytami ligi, ostatecznie uplasowały się zaledwie na czwartym miejscu w ligowej tabeli. Jednym z takich meczów było zwycięstwo w 15. kolejce na swoim stadionie z liderującym Włókniarzem Białystok 2:1 – bramkę dla gości zdobył w 11 min. Zabielski, wyrównanie w meczu dała bramka strzelona przez Kwaśniewskiego w 43 min. Zwycięską bramkę dla suwalczan również zdobył Kwaśniewski, gol zdobyty nożycami w 65 min. uzyskał w lokalnej prasie miano „efektownego”. Innym istotnym zwycięstwem Wigier było to odniesione w przedostatniej serii gier. Wówczas suwalczanie podejmowali na własnym stadionie lidera tabeli i ostatecznie mistrza okręgu ŁKS Łomża. Prowadzenie w meczu szybko objęli suwalczanie dzięki bramkom Kwaśniewskiego strzelonym w 3 min. i 5 min. meczu. Wynik podwyższył w 31 min. doświadczony napastnik Wigier Jacynowicz, zaś tuż po przerwie Perzanowski zdobył honorową bramkę dla gości i tym samym ustalił wynik spotkania na 3:1.

Słaba formacja ofensywna – 25 strzelonych bramek czyli trzeci najgorszy wynik pod tym względem w lidze, była jednym z powodów niemożności nawiązania przez suwalczan skutecznej walki o awans. Równocześnie Wigry dysponowały jedną z najlepszych formacji defensywnych w lidze – 25 bramek straconych czyli trzeci najlepszy wynik pod tym względem w lidze. Z dorobkiem 20 pkt. Wigry zajęły czwarte miejsce w lidze.

Sezon 1966/1967

W tym sezonie zostały wznowione po ośmiu latach przerwy rozgrywki III ligi. Tym samym najwyższa klasa rozgrywek o mistrzostwo okręgu białostockiego w której rywalizowały Wigry Suwałki, stała się czwartym stopniem rozgrywek piłkarskich w kraju. Po pierwszej części sezonu wykrystalizowała się grupa czterech zespołów walczących o awans do III ligi. Na półmetku pierwsze cztery miejsca zajmowały zespoły Husara Nurzec, Mazura Ełk, Sokoła Sokółka i Wigier Suwałki z równym dorobkiem punktowym (16 pkt.).

Po pierwszych trzech kolejkach rundy wiosennej z walki o mistrzowski tytuł wypadł Sokół Sokółka. Po 14. kolejce sokulczanie zajmowali 4. miejsce w tabeli z 18. pkt. Wigry zaś zajmowały 3. miejsce z dorobkiem 20 pkt. i stratą jednego do liderujących zespołów Husara i Mazura. Stratę punktową spowodowały dwa remisy, pierwszy w 13. kolejce odniesiony w Bielsku Podlaskim z tamtejszym Społem (1:1 po golu Niewińskiego dla gospodarzy i Kułaka dla Wigier) i drugi w 14. kolejce z zespołem Skra Czarna Białostocka – 0:0. W kolejnym meczu suwalczanie przegrali w meczu wyjazdowym 1:2 z Gwardią Białystok (po golach Krupińskiego i Danowskiego dla gospodarzy i Smykowskiego dla Wigier). W 16. kolejce Biało-Niebiescy bezbramkowo zremisowali w Suwałkach z Sokołem Sokółka. Ta seria czterech spotkań bez wygranej wykluczyła suwalczan z walki o mistrzostwo okręgu. Rywalizacja o zwycięstwo w lidze toczyła się wówczas jedynie pomiędzy zespołami Husara i Mazura, jednak suwalczanie mieli bezpośredni wpływ na ostatecznego triumfatora rozgrywek.

Przed rozpoczęciem ostatniej ligowej kolejki, zespoły Husara i Mazura miały po 30 pkt. I to ta seria gier zadecydowała o tym, iż mistrzem okręgu z 32 pkt. został Mazur Ełk, bowiem zespół Husara przegrał w Suwałkach z Wigrami 2:3. Tą wygraną suwalczanie przypieczętowali zajęcie trzeciego miejsca w ligowej rywalizacji z dorobkiem 29 pkt. W tym sezonie Wigry również traciły mało bramek (21 – trzeci najlepszy pod tym względem wynik w lidze) i przegrywały mało spotkań (4 – drugi najlepszy wynik pod tym względem w lidze).

Sezon 1967/1968

W tym sezonie, mimo że Wigry były zespołem z czołówki ligowej tabeli, to nie zdołały stoczyć wyrównanej walki o triumf w lidze. Od rozpoczęcia rozgrywek dominowała jedna drużyna – Skra Czarna Białostocka. W 6. kolejce w bezpośrednim starciu Skry i Wigier rozegranym na stadionie Biało-Niebieskich przyjezdni wygrali 4:0 (po dwa gole zdobyli Żukowski i Konf). Na półmetku drużyna Skry (19 pkt.) zdołała wypracować przewagę trzech punktów nad drugim Sokołem Sokółka (16 pkt.) i sześciu nad trzecimi w lidze Wigrami (13 pkt.).

Zatem przed rozpoczęciem rundy rewanżowej awans Wigier stał się już mało realny – sześć punktów przewagi w systemie, w którym zwycięstwo nagradzane było dwoma punktami oznaczało, że zespoły Skry i Sokoła musiały przegrać po trzy spotkania przy równoczesnych zwycięstwach Wigier. Tymczasem w rundzie wiosennej lider z Czarnej Białostockiej doznał tylko jednej porażki i został bezapelacyjnym triumfatorem rozgrywek (38 pkt.). W 17. kolejce w meczu ze Skrą suwalczanie nie zdołali zrewanżować się za wysoką porażkę w Suwałkach i również wysoko przegrali to spotkanie (2:5).

Finalnie suwalczanie zajęli czwarte miejsce w lidze okręgowej z dorobkiem 23 pkt. i stratą piętnastu do Skry (38 pkt.), siedmiu do drugiego Sokoła (30 pkt.) i sześciu do trzeciego Husara (29 pkt.). W ekipie z Suwałk zdecydowanie szwankowała formacja ofensywna – suwalczanie zdobyli zaledwie 27 bramek, aż osiem ze wszystkich dwunastu drużyn grających w lidze strzeliła ich więcej od Wigier.

Sezon 1968/1969

Ten sezon również toczył się pod znakiem dominacji jednej drużyny – tym razem spadkowicza z III ligi Mazura Ełk. W pierwszej części sezonu Wigry były drużyną środka tabeli, która nie zdołała włączyć się nawet w walkę o czołowe lokaty w lidze. Świadectwem słabej formy suwalczan jest wysoka porażka 0:4 na własnym stadionie z beniaminkem Czarnymi Olecko (po dwóch golach J. Wojciechowskiego oraz po jednym Juchniewicza i Cz. Wojciechowskiego).

Wiosną suwalczanie stabilniej punktowali. 8 czerwca 1969 roku w meczu 20. kolejki Biało-Niebiescy odnieśli swoje najwyższe zwycięstwo w tym sezonie. Wówczas na własnym stadionie pokonali 7:1 ŁKS Łomża. Lepsze wyniki w drugiej połowie sezonu zaowocowały tym, że Wigry końcowo uplasowały się na trzeciej pozycji w lidze. Mimo że suwalczanie posiadali taki sam dorobek punktowy (24 pkt.) jak Warmia Grajewo, Biało-Niebiescy wyprzedzili grajewian lepszym bilansem bramkowym (37-37 do 35-48). Z przewagą ośmiu punktów nad suwalczanami drugą lokatę zajął Husar (32 pkt.), a z dwunastoma punktami przewagi po raz dziewiąty w swojej historii mistrzem okręgu został Mazur Ełk (36 pkt.). Suwalczanie w tamtym sezonie zremisowali tylko dwa mecze (najmniej remisów w lidze), ale bolączką suwalskiej drużyny w tamtym okresie była liczba odniesionych porażek – suwalczanie przegrali 40% rozegranych spotkań.

Mało udany sezon ligowy piłkarze z Suwałk powetowali sobie w rozgrywkach Pucharu Polski. Zwyciężyli oni okręgowy finał Pucharu Polski w czerwcu 1969 roku, który wyłaniał przedstawiciela okręgu do centralnych zmagań Pucharu Polski na sezon 1969/70. Wojewódzki finał, w którym przeciwnikiem Wigier była drużyna Jagiellonii Białystok miał zacięty przebieg. Mimo dogrywki po 120 min. stan meczu był nierozstrzygnięty, był bowiem remis 1:1 (prowadzenie dla Wigier dał Eleksin ale strzałem niemal z połowy boiska wyrównał Pejko). Suwalczanie zwyciężyli dopiero po serii rzutów karnych, w których pokonali Jagiellonię stosunkiem 11:9.

Sezon 1969/1970

Na początku sezonu różnice punktowe między czołowymi drużynami w lidze były niewielkie. Przez pierwsze trzy kolejki sezonu w tabeli przewodziła Pogoń Łapy, następnie przez trzy kolejne serie gier liderem był Włókniarz II Białystok. 7 września 1969 roku w 5. kolejce Wigry odniosły najwyższe zwycięstwo w lidze, wówczas to rozgromili na własnym stadionie 11:1 Warmię Grajewo. W 7. kolejce pierwsze miejsce objęła Puszcza Hajnówka. Jednak w 8. kolejce hojnowianie ponieśli porażkę 2:1 w spotkaniu z Wigrami Suwałki (po golach Zdaniuka i Siejewicza dla Wigier oraz Raszkiewicza dla gości), która skutkowała spadkiem Puszczy (11 pkt.) na trzecie miejsce w tabeli i awansem Wigier (12 pkt.) na drugie. Wówczas liderem został Sokół Sokółka (13 pkt.) i już do końca jesieni odnosił same zwycięstwa. Natomiast Wigry straciły punkty w dwóch zremisowanych spotkaniach: 0:0 z Pogonią Łapy oraz 1:1 z ŁKS-em Łomża (po golach Wawrzyniaka dla gospodarzy i Dąbrowskiego dla Wigier). Ostatecznie Wigry na półmetku sezonu utrzymywały się na drugiej lokacie w tabeli ze stratą trzech punktów do pierwszego Sokoła i przewagą jednego nad trzech nad Pogonią.

W wyniku zmian w terminarzu do spotkania dwóch czołowych drużyn doszło już w drugim rozgrywanym wiosną meczu. Było to spotkanie o dramatycznym przebiegu gry, bowiem sokólczanie nie wykorzystali dwóch podyktowanych przez sędziego rzutów karnych. Sokół objął prowadzenie w 28 min. meczu po strzale Mudrewicza. Na pięć minut przed zakończeniem spotkania doszło do wyrównania, za sprawą bramki strzelonej przez napastnika Wigier Siejewicza. W ostatniej minucie meczu sędzia podyktował trzeciego karnego dla sokólczan. Tym razem został on skutecznie wykonany przez strzelca pierwszej bramki dla Sokoła – Mudrewicza, tym samym ustalając wynik spotkania na 2:1 dla Sokoła. Po tym zwycięstwie sokólczan, strata Wigier w ligowej tabeli do lidera zwiększyła się do pięciu punktów a przewaga nad trzecią Pogonią zmniejszyła się do jednego punktu. Ostatecznie, na finiszu rozgrywek utrzymał się taki sam stan. Mistrzem okręgu został Sokół (37 pkt.), drugie miejsce zajęły Wigry (32 pkt.) a trzecie Pogoń (31 pkt.).

Zwycięstwo w okręgowym finale Pucharu Polski w poprzednim sezonie uprawniało suwalczan do walki w rozgrywkach centralnych Pucharu Polski. Suwalczanie jednak polegli już w pierwszej potyczce na szczeblu centralnym – ponieśli porażkę w meczu rozgrywanym u siebie 0:2 z Zawiszą Bydgoszcz. Z kolei na szczeblu okręgowym suwalczanie znów okazali się najlepsi. W okręgowym finale Pucharu Polski rozgrywanym w końcu czerwca 1970 roku pokonali oni występujący w wyższej lidze zespół Włókniarza Białystok (w którym występowali wówczas dwaj byli zawodnicy Wigier: Karalus i Kwaśniewski. Z relacji prasowych wynika, że przebieg meczu był zacięty. Po pierwszej połowie panował wynik 1:1 (gola dla białostocczan strzelił Krysiński, zaś drugi raz z rzędu w okręgowym finale PP bramkę dla Wigier zdobył Eleksin). W 51. min. dzięki bramce zdobytej przez Szwejkowskiego na prowadzenie w meczu wyszli włókniarze. W 70. min. wyrównanie dla Wigier dał wprowadzony w drugiej połowie meczu Waraksa. Ten sam napastnik osiem minut później strzelił drugiego gola dając suwalczanom zwycięstwo 3:2 i to Biało-Niebiescy uzyskali prawo reprezentowania województwa w kolejnym sezonie na szczeblu centralnym Pucharu Polski.

Lata 70.

Leonowicz

Syryca

Sosnowski

Rykaczewski

Szczęsny

Liminowicz

Bolądź

Śliwinski

Ołowniuk

Chrzanowski

Serafin

Skład Wigier przeciwko Legii Warszawa – 30 września 1979 r.

Lata siedemdziesiąte XX w., uchodzą za najbardziej sprzyjające Wigrom. Klub wtedy prężnie się rozwijał, a na polskich boiskach został zapamiętany z ambitnych meczów w Pucharze Polski. Do Suwałk przyjeżdżały wtedy pierwszoligowe kluby Legia Warszawa i Gwardia Warszawa, czy drugoligowe: Zawisza Bydgoszcz, Motor Lublin, Ursus Warszawa i Górnik Wałbrzych. Dzięki tym meczom Wigry nie raz, gościły na łamach Przeglądu Sportowego.

W latach siedemdziesiątych, w Wigrach został zatrudniony pierwszy profesjonalny trener – Tadeusz Sieja sprowadzony z Gorzowa Wielkopolskiego.

Jednym z pierwszych szlagierów rozegranych przez Biało-Niebieskich był mecz w Pucharze Polski przeciw Gwardii Warszawa, rozegrany 1 listopada 1970 r. Mecz obejrzało na żywo ponad 7 tys. widzów. Mimo ambitnej walki przez cały mecz, Wigry przegrały go 0:1, ale pomimo tego, przeszedł do pamięci sympatyków suwalskiego klubu. W tamtym sezonie Wigry awansowały również do III ligi.

Wigry po sezonie występów w III lidze nie zdołały się utrzymać i spadły do niższej klasy rozgrywkowej. Grały tam przez cztery kolejne lata.

Po zakończeniu sezonu 1975/1976, cztery zespoły automatycznie awansowały do III ligi, Wigry jako mistrz otrzymały szansę na grę w II lidze, lecz w decydujących meczach z Olimpią Elbląg prowadzoną przez Wojciecha Łazarka, doznały porażek. Warto odnotować, że na suwalskim stadionie było 6 tys. widzów.

30 września 1979 r. Wigry Suwałki znów spotkały się w Pucharze Polski z kolejną wielką marką – Legią Warszawa. W barwach stołecznego klubu grał między innymi, późniejszy selekcjoner reprezentacji Polski – Paweł Janas. Widowisko stojące na wysokim poziomie, oglądało na suwalskim stadionie 5,5 tys. widzów. Wigry przegrały ten mecz po bramce straconej w 120min. Mimo tej porażki, wielu fachowców uważa iż był to najlepszy mecz Wigier w całej ich historii.

W latach 1979 i 1980 Wigry ponownie sięgnęły po Puchar Polski na szczeblu okręgowym.

Sezon 1970/1971

Pierwsze dwa mecze sezonu suwalczanie zwyciężyli. W trzecim spotkaniu ich przeciwnikiem był utytułowany w regionie Mazur Ełk, który podejmowali na własnym stadionie. Gola dla przyjezdnych już w 1. min. strzelił Szymański. Wyrównanie dla Wigier dał w 67. min. Eleksin. Mecz zakończył się remisem 1:1 i samodzielnym liderem rozgrywek został wówczas ŁKS Łomża, który wygrał swoje spotkanie. W 7. kolejce ŁKS i Wigry spotkały się w bezpośrednim starciu. Zwycięsko z niego wyszli piłkarze suwalskiego klubu, wygrywając 2:0 z gospodarzami (po golach Hanca i Eleksina) i zmieniając łomżan na miejscu lidera. Pierwsze miejsce w tabeli Biało-Niebiescy okupowali do końca rundy jesiennej z wyjątkiem 9. kolejki, kiedy to Mazur wyprzedził Wigry lepszym bilansem bramkowym. Tak więc w połowie sezonu suwalczanie przewodzili w tabeli z dorobkiem 17. pkt., mimo że rozegrali o jedno spotkanie mniej od reszty ligowej stawki – zaległy mecz z Jagiellonią przełożono na wiosnę. Drugi w tabeli był Mazur (16 pkt.), trzeci Husar Nurzec (15 pkt.) a czwarty ŁKS (13 pkt.).

Nie sądziłem, że będziemy mieli aż tak ciężką przeprawę. Kilku piłkarzy Wigier, po otrzymaniu szlifu, mogłoby z powodzeniem występować w zespołach drugiej, a nawet pierwszej ligi.

wypowiedź trenera Gwardii Warszawa Jurija Kuzniecowa, po meczu z Wigrami w 1/16 Pucharu Polski

Suwalczanie jesienią byli jedyną niepokonaną drużyną, punkty stracili tylko w trzech zremisowanych potyczkach: z Mazurem, Czarnymi Olecko i Włókniarzem II Białystok. Wspomniany mecz z Włókniarzem II Białystok ma również wymiar historyczny, gdyż był pierwszym oficjalnym meczem w północno-wschodniej Polsce rozgrywanym przy sztucznym oświetleniu. Mecz ostatniej kolejki rundy jesiennej rozgrywany 4 listopada 1790 roku na Stadionie Zwierzyneckim w Białymstoku rozpoczął się przy świetle dziennym. W 7. min. gola dla gospodarzy strzelił J. Pietuchowski. Ostatnie 20 minut spotkania eksperymentalnie zdecydowano się rozgrywać przy świetle elektrycznym, co wówczas było nowością w regionie. Remisowy wynik spotkania ustalił w 76. min. napastnik Wigier Tadeusz Siejewicz. Tą bramkę Tadeusza Siejewicza zapisano w kronikach jako pierwszy gol w historii regionu strzelony przy sztucznym świetle.

Kilka dni przed oficjalnym rozpoczęciem rundy wiosennej, Wigry rozegrały zaległe spotkanie z Jagiellonią Białystok. Wyjazdowa potyczka zakończyła się bezbramkowym remisem. Zaś w pierwszym meczu rundy rewanżowej suwalczanie wysoko pokonali Wissę Szczuczyn. Mecz rozegrany w Suwałkach zakończył się wynikiem 4:0 po golach Wierżajtysa, Eleksina i dwóch Siejewicza. Tydzień później (13. kolejka) Wigry doznały jedynej porażki w sezonie. W meczu na szczycie lepsi okazali się piłkarze Mazura Ełk, którzy zwyciężyli 2:0 po dwóch golach Królczaka (w 36. i 85. min.). Wyjazdowa porażka zepchnęła suwalczan na drugą lokatę w tabeli, a liderem został Mazur, który posiadał lepszy bilans bramkowy od Wigier. Prowadzenie ełczan trwało tylko tydzień, gdyż już w następnej 14. kolejce suwalscy piłkarze remisując 1:1 z Jagiellonią (po golach Siejewicza w 71. min. dla Wigier i Szurmieja w 86. min. dla przyjezdnych) wykorzystali przegraną potyczkę ełczan z Gwardią Białystok i wysunęli się na prowadzenie z jednym punktem przewagi nad Mazurem. Tydzień później (15. kolejka) Gwardia zatrzymała z kolei piłkarzy suwalskich Wigier – wyjazdowy remis 1:1 (po golach Zdaniuka dla Wigier i Żmiejki dla białostocczan) pozwolił Mazurowi, który wygrał swój mecz ze Społem Bielsk Podlaski, znów objąć prowadzenie w ligowej tabeli. Wówczas dorobek punktowy obu czołowych ekip był równy (po 22 pkt.), ale ełczanie wyprzedzali suwalczan lepszym bilansem bramkowym. W następnej serii gier (16. kolejka) to Wigry spotkały się z bielskim Społem. Wyjazdowa potyczka finalnie zakończyła się wygraną Biało-Niebieskich, ale zwycięskiego gola zdobyli dopiero w 90. min. meczu po strzale Wierżajtysa. Suwalczanie przez większość meczu przeważali ale dobrą formą w tamtym spotkaniu popisał się szesnastoletni bramkarz gospodarzy Wojciech Borecki, który wielokrotnie uchronił bielszczan przed stratą większej liczby bramek. Tymczasem Mazur Ełk przegrał w Łapach 0:1 z Pogonią i to znów Wigry objęły prowadzenie w ligowej tabeli.

Leonowicz

Zackiewicz

Dąbrowski

Jewdokimow

Z. Krok

Bliniewski

Eleksin

E. Krok

Zdaniuk (Hanc)

Wierżajtys (Waraksa)

Siejewicz

Wawrowski

Masztaler (Szpakowski)

Szymczak

Marczak (Nowacki)

Wiśniewski

Dawidczyński

Sroka

Kielak

Lipiński

Więcaszek

Pocialik

Ustawienie zespołów w meczu 1/16 Pucharu Polski Wigry Suwałki – Gwardia Warszawa. Niebieską czcionką zostały napisane nazwiska zawodników Wigier; w nawiasach zawodnicy, którzy zostali wprowadzeni w trakcie meczu.

Suwalski klub od tamtej 16. kolejki wygrywał swoje spotkania aż do końcowej 22. kolejki z wyjątkiem 18. kolejki kiedy padł bezbramkowy remis w Łapach z tamtejszą Pogonią. Mecz ostatniej kolejki ligowej również był emocjonujący dla kibiców suwalskiego klubu. Mazur Ełk wygrał swój mecz z ŁKS-em Łomża i stało się jasne, iż suwalczanie muszą zwyciężyć aby zostać mistrzem okręgu. W tamtym meczu rywalem suwalczan był trzeci w tabeli Husar. Wynik spotkania otworzył w 65. min. napastnik Wigier Zdaniuk ale już cztery minuty później do wyrównania doprowadził zawodnik Husara Jantos. Pięć minut przed zakończeniem spotkania zwycięstwo Wigrom dał Siejewicz i ustalił jego wynik na 2:1. Wyjazdowa wygrana dała suwalczanom tytuł mistrza okręgu. Z dorobkiem 35 pkt. wyprzedzili oni o jeden punkt Mazura Ełk (34 pkt.) i trzeciego Husara (29 pkt.). W tamtym sezonie Biało-Niebiescy jak nie przystało na triumfatora rozgrywek strzelali mało bramek – więcej od nich zdobyły aż trzy drużyny ale podstawą ich sukcesu było punktowanie w każdym meczu. Suwalczanie przegrali tylko jeden mecz, Mazur – trzy a Huszar – sześć. Wigry imponowały również silną formacją defensywną – straciły najmniej bramek ze wszystkich drużyn (11).

Dobrą formę suwalscy piłkarze zaprezentowali również w rozgrywkach centralnych Pucharu Polski, w których występowali dzięki triumfowi w rozgrywkach na szczeblu wojewódzkim PP w poprzednim sezonie. W I rundzie, w październiku 1970 roku Wigry na własnym boisku pokonały drugoligowy Motor Lublin (po golach Siejewicza w 44. min. i Wierżajtysa w 85 min.). W 1/16 Pucharu Polski przeciwnikiem Wigier okazał się przedstawiciel I ligi – Gwardia Warszawa. Spotkanie rozegrane 1 listopada 1970 roku w Suwałkach obejrzało na żywo ponad 7 tys. widzów. Mimo ambitnej walki przez cały mecz, Wigry przegrały go 0:1, ale pomimo tego, przeszedł on do pamięci sympatyków suwalskiego klubu. Bramkę dającą awans warszawianom strzelił w 75 min. rezerwowy Szpakowski po asyście Szymczaka. Przegrana skutkowała odpadnięciem suwalczan z rywalizacji o Puchar Polski. Po tym spotkaniu pozytywnie o suwalskich zawodnikach wypowiedział się szkoleniowiec gwardzistów Jurij Kuzniecow, który nie spodziewał się tak ciężkiego meczu oraz bramkarz gwardzistów Zbigniew Pocialik niekryjący zdziwienia, iż zespół z regionalnej okręgówki potrafił rozegrać tak dobre spotkanie

Szkoleniowiec Wigier Roman Racz decydował, że suwalski zespół w tamtym sezonie nie miał stałej podstawowej jedenastki zawodników. Do realizacji taktycznych planów stale wykorzystywał większą liczbę graczy. O sile tamtego, mistrzowskiego zespołu decydowali: bramkarz Henryk Leonowicz (zdobył gola z rzutu karnego w wygranym jesienią meczu z Wissą), obrońcy Zbigniew Krok, Witold Zackiewicz, Henryk Jewdokimow, Henryk Dąbrowski, Leon Sawicki, pomocnicy Józef Eleksin, Leszek Hanc, Edmund Krok, Eugeniusz Bliniewski, Stanisław Jacewicz oraz napastnicy Sławomir Wierżajtys, Wiesław Waraksa, Zdisław Zdaniuk i najlepszy strzelec suwalczan Tadeusz Siejewicz.

Sezon 1970/71 – ogólny skład drużyny
bramkarze: Henryk Leonowicz, Krzysztof Grabowski obrońcy: Zbigniew Krok, Witold Zackiewicz, Henryk Jewdokimow, Henryk Dąbrowski, Leon Sawicki, Jerzy Kierwiak pomocnicy: Józef Eleksin, Leszek Hanc, Edmund Krok, Eugeniusz Bliniewski, Stanisław Jacewicz napastnicy: Tadeusz Siejewicz, Sławomir Wierżajtys, Zdzisław Zdaniuk, Wiesław Waraksa trener: Roman Racz

Sezon 1971/1972

W związku z awansem w klubie postarano się o nowego szkoleniowca. I tak nowym (przyjezdnym) trenerem Wigier został Tadeusz Miksa. Celem stawianym przed suwalskim beniaminkiem było utrzymanie się w lidze. Zadanie to okazało się o tyle trudne, iż z uwagi na możliwą już po rundzie jesiennej degradację z II ligi aż 3 zespołów przynależących do tej grupy terytorialnej, z III ligi do okręgówki miało spaść nie 5, jak do tej pory było, ale 7 drużyn z miejsc: 10-16. Wprawdzie inauguracja sezonu przez Biało-Niebieskich była udana bo wygrali (1:0) mecz w Suwałkach z Concordią Piotrków po golu strzelonym przez Siejewicza, ale następnie przegrali pięć kolejnych meczów z rzędu, co od razu ulokowało suwalczan w strefie spadkowej.

W 8. kolejce suwalczanie wygrali mecz wyjazdowy z Widzewem Łódź. Zwycięstwo nisko notowanego rywala z 26 września 1971 roku z ówczesnym liderem (i późniejszym triumfatorem) rozgrywek, było szeroko komentowane w prasie. Albowiem spotkanie to było objęte zakładami Totalizatora Sportowego i niespodziewane zwycięstwo suwalczan pozbawiło wielu grających ostatecznej wygranej. Nikt z obstawiających nie trafił tzw. „13”. Wigry wygrały z Widzewem 2:0 po golach Anuszkiewicza (30 min.) i Kroka (61 min.)

Runda wiosenna była nie była o wiele bardziej udana od poprzedniej. Suwalczanie odnieśli w niej trzy zwycięstwa – wśród nich było to najwyższe w sezonie. W meczu rozgrywanym w ramach 25. kolejki Wigry pokonały 4:0 przed własną publicznością Orzeł Łódź (po dwa gole zdobyli Hanc i Siejewicz).

Wigry zajęły przedostatnie 15. miejsce w lidze z dorobkiem 20 pkt i spadły z ligi wraz z sześcioma innymi klubami. Najskuteczniejszym zawodnikiem Wigier w tamtym sezonie był strzelec ośmiu goli Tadeusz Siejewicz. W finale wojewódzkim Pucharu Polski Wigry przegrały z Włókniarzem Białystok 0:2 (po golach Grygorczuka i Bartosa) i to zespół z Białegostoku zyskał prawo reprezentowania Białostockiego OZPN w rozgrywkach Pucharu Polski na szczeblu centralnym.

Lata 80.

Okres sprzyjający suwalskiemu klubowi. Wigry w tamtejszym czasie były silnym klubem w III lidze i ocierały się o awans do wyższej klasy rozgrywkowej.

Suwalczanie zwyciężali w latach osiemdziesiątych Puchar Polski na szczeblu okręgowym czterokrotnie – w latach: 1982, 1985, 1988 i 1989.

W roku 1980 Wigry znowu zagrały w centralnej edycji Pucharu Polski. W pierwszym meczu Biało-Niebiescy zwyciężyli z ówczesnym drugoligowcem Górnikiem Wałbrzych 4-2. W kolejnym meczu Suwalczanom przyszło zagrać, również z drugoligowym zespołem – Ursusem Warszawa. Mecz ten Wigry przegrały 3-1 i odpadły z pucharu.

Najbardziej znanymi piłkarzami tego okresu, którzy wystąpili w barwach Wigier zostali: Krzysztof Kropiwnicki, który w sezonie 87/88 grał w pierwszoligowym Bałtyku Gdynia; bramkarz Edward Ambrosiewicz który również biegał po boisku pierwszoligowych Szombierek Bytom i napastnik Romuald Wiszniewski, zawodnik między innymi Pogoni Szczecin czy Bałtyku Gdynia.

Lata 90.

Lata dziewięćdziesiąte to czas wysypu talentów i hegemonii Wigier w III lidze. W roku 1992 został zatrudniony pierwszy w historii, zagraniczny trener – Anatolij Kozłow. Wigry zanotowały wpadkę i spadły do IV ligi, ale już w kolejnym sezonie pod wodzą Grzegorza Szerszenowicza zdołały awansować ponownie do III ligi. Mimo tej wpadki, suwałczanie sześciokrotnie zdobywali Puchar Polski na szczeblu regionalnym – w latach 1991, 1992, 1993, 1995, 1996 i 1999.

26 maja 1998 roku rozegrano mecz z okazji 50-lecia klubu. Spotkanie z Legią Warszawa zakończyło się rezultatem 0-0.

Jednym z bardziej utalentowanych zawodników wychowanych w Wigrach w tamtym czasie był Andrzej Szyszko. Bramkarz, który większość kariery spędził w suwalskim klubie, a mimo to grał w reprezentacji Polski U-21 z takimi piłkarzami jak Ebi Smolarek czy Mariusz Lewandowski. Wychowankami Wigier byli również napastnik Tomasz Giedrojć i obrońca Marcin Warakomski którzy zaliczyli występy w pierwszoligowej Jagiellonii Białystok. Innymi wyróżniającymi się piłkarzami, powoływanymi m.in. do kadr młodzieżowych byli Karol Kościuch, Marek Krzywicki czy Paweł Galiński.

Natomiast największe sukcesy z wychowanków Wigier lat dziewięćdziesiątych odniósł Wojciech Kowalewski. Bramkarz, który odnosił sukcesy między innymi w Legii Warszawa, Szachtarze Donieck czy Spartaku Moskwa. Reprezentant Polski, powołany na Euro 2008 w miejsce kontuzjowanego Tomasza Kuszczaka.

Wiek XXI

Pierwsze dwudziestolecie XXI wieku

Sezon 2001/2002

W sezonie 2001/2002 występujące w starej III lidze Wigry Suwałki były typowane do zajęcia miejsca w środkowej strefie tabeli. Bolączką suwalczan w tamtym sezonie były mecze wyjazdowe, w których doznali to dziewięciu porażek. Łącznie Biało-Niebiescy, poza swoim stadionem w siedemnastu meczach zdobyli zaledwie czternaście punktów. Zgodnie z przedsezonowymi przewidywaniami, Wigry uzbierały 49 pkt i ostatecznie zajęły ósme miejsce w tabeli, wyprzedzając Hutnik Warszawa rezultatem w meczach bezpośrednich.

Wigry swoje występy w Pucharze Polski w sezonie 2001/2002 zakończyły na ćwierćfinale szczebla wojewódzkiego. Pierwszy mecz Suwalczanie zwyciężyli 3-1 z Kolejarzem Czeremcha. W ćwierćfinale zagrali z ŁKS'em Łomża i przegrali po rywalizacji w rzutach karnych 4-3. Tym samym, odpadli z krajowego pucharu.

Sezon 2002/2003

Sezon 2002/2003 Wigry rozpoczęły słabą serią – w pierwszych pięciu meczach zdobyły zaledwie dwa punkty. Po pierwszych dziesięciu kolejkach, Biało-Niebiescy stali się głównym faworytem do spadku. W kolejnych meczach, nie odwrócili swojego losu i po pełnym sezonie, suwalczanie uzyskali 14. miejsce ze zdobyczą zaledwie trzydziestu punktów. Wigry nie popisały się również bilansem bramek. Zdobywając ich trzydzieści jeden w trzydziestu meczach i tracąc czterdzieści trzy, wyniósł on -12 bramek.

W Pucharze Polski Wigry Suwałki odpadły już w po pierwszym meczu w 1/4 szczebla okręgu Podlaskiego ZPN'u z MKS Mielnik wynikiem 2-1.

Sezon 2003/2004

Przed rozpoczęciem przygotowań do nowego sezonu, w Wigrach doszło do zmiany trenera. Na miejsce dotychczasowego – Stefana Liszewskiego, przyszedł Grzegorz Szerszenowicz. W przedsezonowych wypowiedziach, trener zapowiadał budowę drużyny od początku. Skład Wigier miał zawierać kręgosłup zespołu złożony z doświadczonych piłkarzy uzupełniony o młodych zawodników.

W sparingu poprzedzającym rozpoczęcie sezonu, Wigry spotkały się z drużyną Pogoń Łapy z którą będą rywalizować w lidze. Wigry wygrały to spotkanie 2:0.

W meczu inaugurującym rozgrywki, Wigry przewagą trzech bramek pokonały Pomorzankę Sejny. Spotkanie drugiej kolejki przeciw Sparcie Augustów było pierwszym, zremisowanym meczem w sezonie. W kolejnych pojedynkach Wigrom udawało się obejść bez porażki. Mecz szóstej kolejki rozgrywany 13 września na Stadionie Miejskim w Suwałkach z drużyną KS Stawiski został anulowany.

W meczu kończącym jesienną rundę, z bezpośrednim rywalem do awansu (ŁKS Łomża), suwalczanie odnotowali pierwszą porażkę w sezonie. Przegrana ta, zakończyła serię trzynastu meczów bez porażki, zapoczątkowanej wraz z rozpoczęciem sezonu. Tabela na półmetku rozgrywek wskazywała, iż na miejscu premiującym awans jest właśnie drużyna z Łomży, na drugim Hetman Białystok, a na trzecim Wigry ze stratą jedenastu punktów do lidera. Było więc pewne, że prawie na pewno suwalczanie nie zdołają awansować w tym sezonie do III ligi, zważywszy na fakt iż łomżanie w rundzie jesiennej nie przegrali żadnego meczu i stracili tylko siedem bramek.

Rundę wiosenną, piłkarze Wigier rozpoczęli zwycięstwem z drużyną Pomorzanki Sejny i po tym meczu awansowali na drugie miejsce w tabeli, którego jak się później okazało, nie opuścili do zakończenia sezonu. Umożliwiła to seria jedenastu meczów bez porażki, aż do ostatniego spotkania sezonu z ŁKS'em Łomża, który został „oddany” walkowerem.

Ostatecznie, na koniec sezonu, Wigry zajęły drugie miejsce w tabeli z dorobkiem 50 punktów i stratą 17 do lidera – ŁKS'u Łomża. Czynnikiem, który uniemożliwił suwalskiej drużynie walkę o awans, była liczba zremisowanych spotkań – aż osiem. Więcej remisów miał tylko ostatni w tabeli Kolejarz Czeremcha. Trener zespołu – Grzegorz Szerszenowicz, po zakończeniu rozgrywek został zdymisjonowany, ponieważ doprowadził do konfliktu drużyny z zarządem klubu,czego wynikiem było odwołanie meczu ligowego z ŁKS'em Łomża.

Sezon 2004/2005

Przed sezonem zarząd klub musiał zatrudnić nowego trenera. Szefostwo Wigier wybierało następcę Grzegorza Szerszenowicza spośród trzech kandydatów: Zbigniewa Kieżuna, Jana Złomańczuka i Mariana Geszke. Ostatecznie szkoleniowcem został Geszke. Władze suwalskiego klubu liczyły na to, iż nowy trener wprowadzi dyscyplinę w zespole, by nie doszło do takiej sytuacji jak w sezonie poprzednim (konflikt drużyny z zarządem i odwołanie meczu ligowego). Celem Wigier w nowym sezonie był awans do III ligi, który nie udał się w sezonie poprzednim.

Suwalczanie zainaugurowali sezon ligowy zwycięstwem z Piastem Białystok. Następny mecz także wygrali (4-0 z Victorią Łyski). Pierwsza wpadka Wigier została odnotowana w trzeciej kolejce – porażka w meczu wyjazdowym z Pomorzanką Sejny. Suwalczanie kolejny mecz przegrali w siódmej kolejce i znaleźli się na szóstym miejscu w lidze z dorobkiem trzynastu punktów. Biało-Niebiescy stali się liderem rozgrywek po dwóch następnych meczach, w których odnotowali wysokie zwycięstwa. Na zakończenie rundy jesiennej Wigry były na drugim miejscu w lidze, z takim samym dorobkiem punktowym jak Jagiellonia II Białystok, lecz z gorszym bilansem bramek.

Wigry rozpoczęły rundę wiosenną w kwietniu, ponieważ mecze 17 kolejki zostały rozegrane w innym terminie. Czwartą i ostatnią porażkę w sezonie suwalczanie ponieśli w Krypnie w dziewiętnastej kolejce, po straconej bramce w ostatniej minucie meczu. Biało-Niebiescy znaleźli się wtedy na drugim miejscu w tabeli ze stratą jednego punktu do lidera – Jagiellonii II Białystok. Następne spotkanie Suwalczanie zremisowali. Od tej pory do końca sezonu Wigry wygrały wszystkie mecze i w sumie odniosły serię dziesięciu zwycięstw.

Ostatecznie, suwalski klub zakończył rozgrywki na pierwszym miejscu z dorobkiem 74 punktów i 74 strzelonych goli oraz 19 straconych. Najlepszym strzelcem Wigier został Kamil Szarnecki z 15 bramkami na koncie.

Wigry swoje występy w Pucharze Polski zakończyły na porażce w półfinale szczebla wojewódzkiego z ostatecznym zwycięzcą tych rozgrywek – Supraślanką Supraśl.

Sezon 2005/2006

Przed rozpoczęciem sezonu, media spekulowały na temat szans utrzymania się Wigier w III lidze oraz ewentualnych transferach, które ograniczał niski budżet klubu. Zarząd klubu ustalił, że Suwalczan w nowym sezonie poprowadzi dotychczasowy szkoleniowiec – Marian Geszke, który w poprzednim poprowadził Wigry do awansu. W przedsezonowych sparingach suwalski klub nie prezentował wybitnej formy, w znacznej części je przegrywając i tracąc wiele bramek.

Inauguracyjny mecz powrotu Wigier do III ligi po dwuletniej przerwie, przeciw Zniczowi Pruszków, który był rozgrywany w Suwałkach wygrali gospodarze (3:0). Ten optymistyczny akcent został szybko przerwany, ponieważ Biało-Niebiescy przegrali trzy kolejne mecze, co skutkowało znalezieniem się w strefie spadkowej. W kolejnych spotkaniach suwalski klub nie prezentował stabilnej formy. W ósmej kolejce gier, Wigry poniosły jedną z najbardziej dotkliwych porażek w historii – 0:8 z odwiecznym rywalem ŁKS Łomża. Po tym spotkaniu zmieniono trenera, został nim Zbigniew Kieżun. Pierwsze mecze pod przewodnictwem nowego szkoleniowca były udane dla suwalskiego zespołu. Trzy z pięciu meczów w których poprowadził Wigry podczas rundy jesiennej, Suwalczanie wygrali. Ostatecznie, na koniec rundy jesiennej klub zajął ósme miejsce w ligowej tabeli. Bolączką Suwalczan okazały się mecze wyjazdowe, gdzie odnieśli pięć porażek i dwa zwycięstwa, tracąc w nich 23 gole (najwyższy wynik w lidze).

Wigry rozpoczęły okres przygotowawczy do rudny wiosennej w połowie stycznia. Klub tymczasem poszukiwał zawodnika który zastąpiłby czołowego napastnika drużyny Kamila Szarneckiego, który po rundzie jesiennej odszedł do rodzimego klubu Czarnych Olecko. Jednym z zimowych transferów był Juryj Cichamirau, zawodnik który grał m.in. w BATE Borysów i FK Chimki. Wyniki spotkań sparingowych były mierne, Wigry wygrały z niżej notowanymi przeciwnikami i przegrały z silniejszymi. Z powodu przełożenia części spotkań, które wynikły m.in. ze złego stanu murawy na stadionie w Suwałkach, Suwalczanie rozpoczęli rundę wiosenną 2 kwietnia w meczu z Pelikanem Łowicz, który przegrali 0:4. W rundzie wiosennej najistotniejszymi wynikami Biało-Niebieskich były spotkania z innymi zespołami zagrożonymi spadkiem (1:0 z KS Paradyż, 1:0 z Górnikiem Łęczyca i 2:1 z Unią Skierniewice). Decydującym meczem o utrzymaniu Wigier w III lidze było wyjazdowe zwycięstwo w przedostatniej kolejce z MKS'em Mława w niezwykłych okolicznościach bo odniesione po zdobytej bramce w ostatniej minucie gry. Spotkanie to zadecydowało również o spadku Mławian do niższej klasy rozgrywkowej. Ostatecznie, Wigry zakończyły sezon na 9. miejscu w tabeli poprzez lepszy bilans bezpośrednich meczów z Unią Skierniewice.

Wigry odpadły w 1/8 finału wojewódzkiego Pucharu Polski po porażce z Wissą Szczuczyn.

Sezon 2007/2008

Po zwieńczeniu sezonu 2006/2007, pod koniec czerwca trwały pertraktacje z dotychczasowym trenerem Wigier – Piotrem Stokowcem. Ostatecznie, po zakończonym, hucznie obchodzonym jubileuszu 60 lecia klubu, ogłoszono niepowodzenie w negocjacjach ze Stokowcem i poszukiwania nowego szkoleniowca. Na to stanowisko przyjęto byłego reprezentanta Polski – Zbigniewa Kaczmarka. Pracę w suwalskim klubie rozpoczął 8 lipca. Po rozpoczęciu treningów z zespołem, trener pozytywnie wypowiadał się o warunkach zastanych w klubie. Pochwalił bazę treningową, jednakże zwrócił uwagę na potrzebę poszerzenia kadry. Ważnymi zawodnikami, którzy opuścili zespół byli m.in. grający trener Piotr Stokowiec, bramkarz Andrzej Szyszko, Juryj Cichamirau, Paweł Kaczmarek i Łukasz Stasiak. Do zespołu pozyskano natomiast braci Łukasza i Rafała Gikiewiczów, Janusza Bucholca, Andrzeja Niewulisa, Pawła Nowackiego, Iwana Todorowa. Skład który pozostał nowemu szkoleniowcowi był jednym z najmłodszych w lidze – najstarszym zawodnikiem w zespole był 26-letni Daniel Ołowniuk.

Wigry rozpoczęły sezon ligowy rozgrywając mecz drugiej kolejki z Sokołem Aleksandrów Łódzki, gdyż mecz kolejki pierwszej, który miał odbyć się w Suwałkach został przełożony na późniejszy termin z powodu odbywających się w mieście obchodów Dni Suwałk. Mecz z Sokołem podopieczni Zbigniewa Kaczmarka wygrali 1:0. Następny mecz rozgrywany w Olsztynie przeciw tamtejszemu OKS-owi 1945 został zremisowany. Pojedynek zakończył się wynikiem 1:1. Bramkę dla suwalczan zdobył Piotr Stokowiec, który przed sezonem skończył swoją przygodę z Wigrami i odszedł kontynuować swoją trenerską karierę w Widzewie Łódź. W obliczu strat w formacji defensywnej, nowy trener Wigier – Zbigniew Kaczmarek skorzystał z usług doświadczonego obrońcy, który uzyskał pozwolenie od działaczy Widzewa na rozegranie trzech meczów w barwach suwalskiego klubu. Kolejnym spotkaniem był zaległy mecz pierwszej kolejki przeciw Ruchowi Wysokie Mazowieckie. Wigry przegrały po bramce straconej już w pierwszej minucie spotkania. Media obwiniały obronę za zbyt leniwą postawę przy szybko zdobytym golu przez Ruch. Cztery dni później, w meczu wieńczącym czwartą kolejkę gier, suwalczanie doznali porażki 1:0. Dzięki temu zwycięstwu, piłkarze Dolcana Ząbki awansowali na pozycję lidera w ligowej tabeli. W następnym, trzecim z kolei spotkaniu rozgrywanym w Suwałkach, drużyna prowadzona przez Zbigniewa Kaczmarka podejmowała Olimpię Elbąg. Mecz zakończył się wynikiem 2:1 dla suwalczan. Zaległy mecz piątej kolejki z Radomiakiem Radom piłkarze Wigier wygrali 1:0. Trzy dni później suwalczanie rozgrywali spotkanie w Łodzi z UKS SMS Łódź, które zwyciężyli 3:0. Takim samym stosunkiem bramek Wigry wygrały w następnym spotkaniu przeciw Orłowi Kolno. Następny mecz z Warmią Grajewo gracze suwalskiego zespołu zremisowali 1:1. Spotkanie było dwa razy przerywane przez arbitra Marka Bilmina co było spowodowane zachowaniem grajewskiej publiczności. Wydarzenie to skutkowało ukaraniem tamtejszego klubu jednym meczem bez udziału kibiców. Kolejne spotkanie z KS Perspektywą Łomża, które odbyło się 3 października w ramach IV rundy w grupie podlaskiej Pucharu Polski, piłkarze z Suwałk wygrali 1:0 po bramce zdobytej przez Wojciecha Mickiewicza – zawodnika regularnie występującego w juniorskiej drużynie Wigier. Kolejny mecz, dziesiątej kolejki przeciw Concordii Piotrków Trybunalski zakończył się bezbramkowym remisem. Był to pierwszy mecz w sezonie z udziałem suwalskiego zespołu, w którym nie padł żaden gol. Następny mecz przeciw Drwęcy Nowe Miasto Lubawskie został wygrany przez suwalczan 1:0, aczkolwiek po czasie wynik meczu został zweryfikowany na zwycięstwo Wigier walkowerem, gdyż w drużynie gospodarzy wystąpił nieuprawniony zawodnik do gry. Spotkanie dwunastej kolejki z Mazowszem Grójec zakończyło się remisem 0:0, zaś kolejne, z Nadnarwianką Pułtusk zwycięstwem suwalczan 2:1. W ostatnim meczu rundy jesiennej w Suwałkach, piłkarze Wigier stoczyli bój ze Świtem Nowy Dwór Mazowiecki, który pomyślnie zakończył się dla gospodarzy zwycięstwem 1:0. Spotkanie wieńczące rozgrywki na jesieni odbyło się 10 listopada w Głownie przeciw miejscowej Stali. Suwalczanie wygrali 1:0, co zaowocowało tym iż suwalczanie nie przegrali meczu od spotkania z Dolcanem Ząbki rozgrywanego 26 sierpnia. Dzięki pomyślnym wynikom na jesieni, ku uciesze suwalskich kibiców, klub skończył rundę na trzecim miejscu w ligowej tabeli i nie zanotował żadnej porażki w meczach wyjazdowych. Media chwaliły także defensywę Wigier, która pozwoliła rywalom na zdobycie najmniejszej liczbyi bramek w całej lidze (sześciu), mimo tego iż była złożona z młodych zawodników: Pawła Baranowskiego (reprezentanta Polski U-18), Andrzeja Niewulisa (reprezentanta Polski U-19) oraz 22-letnich Janusza Bucholca i Tomasza Bajko.

Najskuteczniejszym zawodnikiem drużyny był wychowanek Daniel Ołowniuk (na zdjęciu w biało-niebieskim stroju)

Dobre wyniki Wigier na jesieni spowodowały nader zwykłe zainteresowanie zawodnikami drużyny przez kluby z wyższych lig. Między innymi byli to: obrońca Tomasz Bajko, który przebywał na testach w Lechu Poznań, Paweł Baranowski w West Bromwich Albion, a Rafał Gikiewicz w Górniku Zabrze. Natomiast Andrzeja Niewulisa namawiano do przenosin do Widzewa Łódź. Pomimo tego suwalskim działaczom udało się utrzymać zawodników którzy odgrywali ważne role w rozgrywkach na jesieni, co uznali za swój sukces. Zawodnikiem który opuścił klub był wypożyczony z Polonii Warszawa Paweł Nowacki. Ponadto do zespołu dołączył Piotr Rybkiewicz, do Wigier po półrocznym pobycie w Warmii Grajewo powrócił Michał Danilczyk. Zawodnicy wznowili treningi 10 stycznia, a osiem dni później rozpoczęli obóz przygotowawczy w Kętrzynie. Podczas przygotowań do meczów wiosennych piłkarze znad Czarnej Hańczy rozegrali mecze sparingowe m.in. z Jagiellonią Białystok czy zaprzyjaźnioną Granicą Kętrzyn.

Tuż przed rozpoczęciem rundy wiosennej trener Zbigniew Kaczmarek wypowiadał się, iż obrany cel czyli awans do nowej drugiej ligi nie zmienił się, a w awans do nowej pierwszej ligi – który można wywalczyć poprzez zajęcie pierwszego miejsca w lidze – jego drużyna może jedynie się włączyć. W pierwszym wiosennym spotkaniu Biało-Niebiescy przegrali mecz z ówczesnym liderem Ruchem. Porażka 0:2 w Wysokiem Mazowieckiem, była pierwszą przegraną Wigier w lidze od 26 sierpnia poprzedniego roku. Mecz kolejnej, siedemnastej kolejki który był rozgrywany cztery dni później w Aleksandrowie Łódzkim z tamtejszym Sokołem. Pomimo prowadzenia po golu zdobytym przez Daniela Ołowniuka, dwadzieścia minut przed końcem spotkania, suwalczanie przegrali go 1:2. Dwa przegrane mecze z kolei przez Wigry, skutkowały spadkiem w tabeli na piąte miejsce. Następnym rywalem suwalczan był ówczesny wicelider czyli Stomil Olsztyn (piłka nożna). Pomimo dwóch wcześniejszych porażek trener Zbigniew Kaczmarek wierzył w zwycięstwo. Mecz zakończył się bezbramkowym remisem. W kolejnej kolejce przeciwnikiem suwalskiej drużyny był Dolcan. W spotkaniu rozgrywanym w Ząbkach, gospodarze zwyciężyli 1:0, po bramce zdobytej przez Macieja Tataja. Była to jedyna drużyna w sezonie, przeciw której zawodnicy Wigier przegrali oba mecze ligowe. Po tej porażce Biało-Niebiescy spadli na szóstą pozycję w lidze. Następny mecz, z Radomiakiem Radom, zakończył się wygraną 2:1 suwalskich Wigier. Suwalczanie odnieśli pierwsze zwycięstwo w rundzie wiosennej. Następny mecz również zakończył się rezultatem 2:1, jednakże takim stosunkiem bramek wygrali go piłkarze Olimpii Elbląg. Cztery dni później rozegrany został mecz w ramach 1/4 finału Pucharu Polski na szczeblu wojewódzkim z Sokołem Sokółka. Suwalczanie przegrali go 0:1. Dwa dni później rywalem Wigier w meczu ligowym był UKS SMS Łódź. Był to drugi mecz w rundzie wiosennej, który suwalczanie potrafili wygrać. Po tym spotkaniu, suwalski zespół dalej utrzymywał się na szóstej pozycji w ligowej tabeli. Kolejny mecz z Orłem Kolno również został wygrany przez suwalczan. Pięć dni później Biało-Niebiescy zwyciężyli z Warmią Grajewo. Po tych trzech pomyślnych wynikach dla suwalczan, klub nadal zajmował szóstą pozycję w tabeli ze stratą siedmiu punktów do lidera. W spotkaniu XXV kolejki z Concordią Piotrków Trybunalski nie padła żadna bramka. Spotkanie które początkowo miało odbyć się 17 maja z Drwęcą Nowe Miasto Lubawskie zostało zweryfikowane zwycięskim walkowerem dla Wigier, po tym jak drużyna Drwęcy wycofała się z rozgrywek. W spotkaniu rozgrywanym 24 maja Wigry zwyciężyły 3:1 z Mazowszem Grójec. Kolejnym rywalem Biało-Niebieskich była Nadnarwianka Pułtusk, którą podejmowali na swoim stadionie. Mecz zakończył się bezbramkowym remisem. Ostatni mecz wyjazdowy w sezonie, piłkarze Wigier rozgrywali ze Świtem Nowy Dwór Mazowiecki. Spotkanie to okazało się zwycięskie dla suwalczan, gdyż uzyskali oni wynik 2:1. Po tym meczu, było już pewne że suwalczanie awansują do nowej, zreorganizowanej II ligi, gdyż w ostatnim meczu który miał odbyć się w Suwałkach rywalem Biało-Niebieskich była Stal Głowno, którą wycofała się z rozgrywek i Wigrom zostały przypisane trzy punkty za walkower. Ostatecznie Wigry zajęły trzecie miejsce w lidze ze zdobyczą 58 pkt.

Sezon 2008/2009

Wigry pierwszy sezon w zreorganizowanej II lidze zaczęły dość stabilnie, od zdobywania punktów w każdym meczu. Na pięć pierwszych spotkań, Wigry przegrały tylko jedno z Concordią Piotrków Tryb. Po udanym starcie sezonu, Wigrami zaczęły interesować się lokalne i ogólnopolskie media – znów na łamach gazet powrócił temat transferu stopera Wigier – Andrzeja Niewulisa, który był już blisko przejścia do GKS'u Bełchatów.

Między piątą a szóstą kolejką II ligi do klubu przyszła porażająca dla suwalskich kibiców wiadomość – 19 sierpnia Rafał Trocki, do tej pory bohater i podpora suwalskiego zespołu, występujący w nim od ośmiu lat, zginął w wypadku samochodowym pod Augustowem. Piłkarz znajdował się w rodzinnych stronach, ponieważ wracał do formy po kontuzji ręki, spowodowanej innym wypadkiem. Wkrótce po pogrzebie, w klubie zapadła decyzja, iż numer siedem został zarezerwowany na zawsze dla Rafała Trockiego i nikt inny już nie założy koszulki z takim numerem w suwalskim klubie.

Mimo przygnębiającej atmosfery w drużynie, w dalszych rozgrywkach Wigry radziły sobie nadspodziewanie dobrze. Po pierwszych dziesięciu kolejkach znajdowały się na drugim miejscu w tabeli i miały zaledwie dwupunktową stratę do lidera. Na tym etapie rozgrywek, oznaki nie dawały braki dwóch podstawowych zawodników z poprzedniego sezonu – bramkarza Rafała Gikiewicza, który przed sezonem odszedł do Jagielloni Białystok oraz środkowego obrońcy Pawła Baranowskiego wypożyczonego do Podbeskidzia Bielsko-Biała.

Dobrym nabytkiem okazał się młody pomocnik Maciej Makuszewski

Po świetnej serii dziesięciu gier, w suwalskim klubie rozpowszechniła się plaga kontuzji. Uniemożliwiło to piłkarzom Wigier kontynuowanie tak świetnej passy. W kolejnych czterech meczach suwalczanie zdobyli zaledwie jeden punkt. Piłkarską jesień zakończyli na ósmym miejscu z dorobkiem 33 punktów z dziewięciopunktową stratą do drugiego miejsca. W tamtej chwili stało się jasne dla suwalskich działaczy, że jeśli chcą myśleć o czołowej lokacie na koniec sezonu – zimą muszą dokonać poważnych wzmocnień.

Zgodnie z przewidywaniami, swoje sparingi w trakcie przerwy zimowej Wigry Suwałki rozegrały w niedaleko położonym Mariampolu na Litwie. W trakcie nich, zgodnie z koncepcją klubu, sprawdzani byli młodzi, perspektywiczni zawodnicy. Wśród zakontraktowanych graczy, znaleźli się 21-latek Jakub Kowalski z SMS'u Łódź i junior Sparty Augustów – Sebastian Radzio.

Pierwszy mecz Wigier w rundzie wiosennej przeciw Concordii Piotrków Tryb. został przesunięty na inny termin z powodu złego stanu boiska. Tak więc, suwalczanie mieli o tydzień więcej czasu na przygotowanie się do startu rundy wiosennej i dobrze go wykorzystali. Potwierdzeniem tej teorii jest pewne zwycięstwo 3:0 w kolejnym meczu, przeciw drużynie z Aleksandrowa Łódzkiego. Przez kolejne siedem spotkań (wraz z meczem zaległym przeciw Concordii) Wigry zdobyły 11pkt. Ważnym meczem okazało się spotkanie z ówczesnym liderem w tabeli – zespołem KSZO. Dla suwalczan przedłużyło ono serię meczów bez porażki we wszystkich meczach wyjazdowych w rundzie wiosennej, natomiast dla KSZO pierwsze straty punktów na własnym stadionie po przerwie zimowej. Na sześć kolejek przed końcem sezonu, stało się jasne, iż Wigry będą walczyły do końca sezonu o bezpieczne utrzymanie się w lidze, bez możliwości grania baraży. Dwa kolejne mecze suwalczanie przegrali, w tym wyjazdowe spotkanie z Jeziorakiem Iława – jedną z najsłabszych drużyn w lidze. Konsekwencją tego było poddanie się trenera Zbigniewa Kaczmarka do dyspozycji zarządu. Zarząd klubu w oficjalnym oświadczeniu ogłosił, iż postanawia nie zwalniać trenera do końca sezonu, gdyż nagła zmiana trenera w końcówce rozgrywek prawdopodobnie nie przyniosłaby oczekiwanej poprawy wyników.

W ostatnich czterech meczach sezonu Wigry zdobyły 9 punktów i ostatecznie uplasowały się na dziewiątym miejscu w tabeli. Przedsezonowe cele zostały spełnione, ponieważ wynik ten pozwolił suwalskiej drużynie utrzymać się w lidze, bez możliwości grania baraży. Najlepszym strzelcem Wigier został Daniel Ołowniuk z dziewięcioma golami na koncie, za nim znalazł się Karol Drągowski (7 bramek), a na trzecim miejscu – wypożyczony przed sezonem z SMSu Łódź Maciej Makuszewski, który walnie przyczynił się do utrzymania suwalskiego zespołu, strzelając dwie bramki w dwóch ostatnich meczach sezonu, które decydowały o zwycięstwie Wigier.

Sezon 2009/2010

Zarząd Wigier rozpoczął przygotowania do nowego sezonu od przedłużenia umowy z dotychczasowym trenerem Zbigniewem Kaczmarkiem. Z klubu odeszło kilku piłkarzy, m.in. Andrzej Niewulis, który przeszedł do Jagiellonii Białystok; Łukasz Stasiak powrócił z wypożyczenia do Concordii Piotrków Tryb. oraz Janusz Bucholc i Piotr Rybkiewicz, którym skończyły się kontrakty.

Wigry wznowiły treningi 24 czerwca. W okresie przygotowawczym do sezonu, w barwach Wigier z drużyną trenowało dziewięciu nowych piłkarzy, w tym czterech obcokrajowców: dwóch Białorusinów, Litwin i Nigeryjczyk. Część z nich, została sprawdzona w sparingach. Pierwszy z meczów kontrolnych, z pierwszoligowym Zniczem Pruszków, Wigry przegrały, tracąc dwie bramki i nie strzelając ani jednej. Kolejny pojedynek Wigry rozegrały z zespołem z litewskiej drugiej ligi – FK Alytis Alytus. Suwalczanie wygrali to spotkanie 3:1. Trzeci mecz kontrolny suwalczanie rozegrali z potentatem pierwszej ligi litewskiej Vetrą Wilno. Przegrali go 0:2. 9 lipca na oficjalnej stronie internetowej klubu podano oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu za porozumieniem obu stron z rezerwowym bramkarzem Przemysławem Masłowskim. Kolejny mecz sparingowy Wigry rozegrały z Jagiellonią Białystok, który przegrały 0:4. Następny mecz kontrolny również zakończył się niepowodzeniem suwalczan – przegrana 1:4 z ówczesnym liderem pierwszej ligi litewskiej Sūduvą Mariampol. W kolejnym meczu Wigry odnotowały zwycięstwo, spotkanie z Turem Bielsk Podlaski zakończyło się wynikiem 2:0 dla suwalczan. Ostatni mecz sparingowy przed rozpoczęciem rozgrywek ligowych z Sokołem Sokółka, Wigry rozegrały na swoim stadionie. Spotkanie zwyciężyli suwalscy piłkarze wynikiem 3:0.

Najlepszy strzelec Wigier w sezonie – Gražvydas Mikulėnas

Inauguracją sezonu był mecz z beniaminkiem ligi – Olimpią Elbląg. Mecz rozgrywany na wyjeździe zakończył się porażką suwalczan 0:1. W kolejnym spotkaniu rozgrywanym w ramach Pucharu Polski w Puławach z miejscową Wisłą suwalczanie również odnieśli klęskę. Następny mecz z LKS Nieciecza, który był rozgrywany w Suwałkach zakończył się bezbramkowym remisem. Był to pierwszy punkt zdobyty przez suwalczan w tym sezonie. W tym meczu zadebiutował testowany przed sezonem Nigeryjczyk Michael Olakitan Sanni, który dwa dni przed spotkaniem dostał pozwolenie na pracę w Unii Europejskiej. Po trzeciej kolejce ligowej i przegranym spotkaniu z Ruchem Wysokie Mazowieckie, do klubu powrócił Maciej Makuszewski, któremu nie powiodło się podpisać kontraktu z zagranicznym AC Ajaccio i występującą w Ekstraklasie Polonią Bytom. Ponadto zespół wzmocnił 22 letni napastnik Vitālijs Ziļs, który występował w juniorskich reprezentacjach Łotwy. Wzmocnienia miały rozwiązać problem ze skutecznością, gdyż suwalski klub w czterech pierwszych spotkaniach sezonu nie zdobył ani jednej bramki. Przełamanie nadeszło już w następnym meczu, kiedy to Wigry na swoim stadionie zremisowały 1:1 z Pelikanem Łowicz. Bramkę dla gospodarzy zdobył Sebastian Świerzbiński. Na pierwsze zwycięstwo w sezonie, kibice suwalskiego klubu musieli czekać do szóstej kolejki ligowej, kiedy Wigry podejmowały Kolejarz Stróże. Mecz zakończył się rezultatem 3:2, a dla gospodarzy bramki zdobyli Daniel Ołowniuk (dwie) i Vitālijs Ziļs. W międzyczasie nietypowy wynik w meczu ligowym zdobył jeden z młodzieżowych zespołów Wigier. Juniorzy starsi OSiR Wigry Suwałki pokonali Krypniankę Krypno 33:0. W kolejnych spotkaniach pierwszy zespół Wigier nie doznawał porażki. Dzięki passie dziewięciu meczów bez przegranej od meczu z Ruchem Wysokie Mazowieckie Wigry awansowały do górnej połowy tabeli ligowej. Klubem który przerwał hossę suwalskiego zespołu był Okocimski KS Brzesko, który w meczu rozgrywanym w ramach 13 kolejki ligowej, pokonał Wigry 2:1. W kolejnych pięciu spotkaniach do końca pierwszej serii gier, Wigry odniosły cztery zwycięstwa i jeden remis. Umożliwiło to suwalskiemu klubowi uplasowanie się na ósmej pozycji w ligowej tabeli na półmetku sezonu. Pierwszy mecz rozpoczynający drugą serię spotkań, który de facto był rozgrywany jeszcze w listopadzie 2009r, Wigry przegrały. Spotkanie rozgrywane na wyjeździe z LKS Nieciecza, zakończyło się rezultatem 2:0 dla gospodarzy.

Po zakończeniu rundy jesiennej, klub zorganizował konkurs na najlepszego piłkarza minionej rundy. Konkurs wygrało dwóch piłkarzy, którzy zdobyli równą liczbę głosów przyznawanych przez kibiców. Byli to Marcin Rogoziński i Maciej Makuszewski. Z początkiem grudnia, zarząd Wigier przystąpił do formowania kadry na rundę wiosenną. Na początku tego miesiąca rozwiązano kontrakty z Maciejem Keslerem, Mateuszem Chudzińskim oraz Tomaszem Kotwicą, zaś przedłużono wypożyczenie Jakuba Kowalskiego z SMS-u Łódź. Ponadto pożegnano się z Karolem Drągowskim i Vitālijsem Ziļsem. Na początku stycznia 2010r, o półtora roku przedłużono kontrakt z Przemysławem Makarewiczem. Powiodło się również utrzymanie w kadrze jednego z najlepszych zawodników w rundzie jesiennej – Macieja Makuszewskiego. Przygotowania do rundy wiosennej rozpoczęły się 12 stycznia. 13 stycznia klub poinformował o porozumieniu z doświadczonym litewskim napastnikiem – Gražvydasem Mikulėnasem i podpisaniu z nim półrocznego kontraktu. Transfer ten media okrzyknęły dużym sukcesem Wigier, gdyż udało się ściągnąć mistrza Polski, Chorwacji, Litwy i Łotwy do klubu występującego w drugiej lidze.

W połowie stycznia, drużyna Wigier udała się na obóz przygotowawczy do Mariampola na Litwie. Podczas obozu, zespół wziął udział w towarzyskim turnieju Euroregion Niemen Cup 2010. W półfinale tego turnieju suwalski klub pokonał zespół Czarni Olecko, a w finale poległ z Sūduvą Mariampol. 4 lutego zakończył się obóz przygotowawczy na Litwie, a dzień później Wigry rozegrały mecz sparingowy z Jagiellonią Białystok. Spotkanie rozgrywane w Białymstoku Wigry przegrały 0:1. Po zgrupowaniu na Litwie, Wigry podpisały kontrakt z dwoma litewskimi zawodnikami: Tomasem Statkieviciusem i Gediminasem Paberzisem. W kolejnych meczach sparingowych suwalczanie pokonali FK Šiauliai 1:0, bezbramkowo zremisowali z FBK Kowno, zwyciężyli z FK Banga Gargżdai 3:0 i FK Tauras Taurogi 3:0, przegrali z Sūduvą Mariampol 0:1 i zremisowali z Sokołem Sokółka 2:2. Po meczach sparingowych, trener Wigier Zbigniew Kaczmarek zadecydował o wypożyczeniu Michaela Sanniego do Rominty Gołdap. Ostatni mecz sparingowy przed rozpoczęciem sezonu Wigry rozegrały z FK Alytis Alytus. Suwalczanie pokonali przeciwników 5:0.

Pierwszy mecz rundy wiosennej, który Wigry miały rozegrać z Pelikanem Łowicz został przełożony na późniejszy termin. Powodem dla którego Wydział Gier PZPN zdecydował się na tę decyzję były złe stany nawierzchni u większości drugoligowych klubów. W takiej sytuacji, meczem inaugurującym rozpoczęcie rozgrywek po prawie pięciomiesięcznej przerwie było spotkanie z Przebojem Wolbrom. Wigry zwyciężyły to spotkanie 4:1, a dwie z bramek zdobył nowy nabytek Gražvydas Mikulėnas. Kolejne spotkanie rozgrywane na wyjeździe z Kolejarzem Stróże suwalski klub zremisował 1:1, a bramkę dla suwalczan zdobył także Mikulėnas. Następne spotkanie rozgrywane w Suwałkach, podczas którego gospodarze podejmowali Jezioraka Iławę, suwalczanom udało się wygrać 1:0, a zwycięską bramkę zdobył Maciej Makuszewski. Po trzytygodniowej przerwie w rozgrywkach, spowodowanej żałobą narodową po katastrofie polskiego samolotu rządowego w Smoleńsku, Wigry rozegrały dwa zaległe mecze z początku rundy wiosennej. Oba mecze suwalczanie przegrali: 0:2 z Ruchem Wysokie Mazowieckie i 0:2 z Pelikanem Łowicz. Spotkaniem w którym suwalczanie się przełamali, był mecz rozgrywany w Otwocku z tamtejszym Startem (4:3 dla Wigier). Trzy kolejne mecze podopieczni Zbigniewa Kaczmarka zremisowali: 4:4 ze Stalą Rzeszów, 0:0 z GKS Jastrzębie, 1:1 z Sokołem Aleksandrów Łódzki. Passę tę przełamało spotkanie z Concordią rozgrywane w Piotrkowie Trybunalskim, które Wigry wygrały 2:1. Następny mecz rozgrywany w ramach 30 kolejki ligowej, suwalczanie przegrali – 0:1 z Okocimskim KS Brzesko. Trzy kolejne mecze Wigry zwyciężyły: mecz z Hetmanem Zamoźć walkowerem, który wycofał się z rozgrywek ligowych; 4:0 z Stomil Olsztyn (piłka nożna) i 3:0 ze Świtem Nowy Dwór Mazowiecki. Ostatnie spotkanie sezonu, w którym Wigry już nie miały szans na awans do wyższej klasy rozgrywkowej, był mecz Resovią. Suwalczanie przegrali to spotkanie 2:3. Po zakończeniu sezonu Wigry uplasowały się na ósmej pozycji w ligowej tabeli ze stratą pięciu punktów do drugiego miejsca premiującego awansem. Zdobycz 56 punktów zaliczył zespół z Wysokiego Mazowieckiego, który uplasował się siódmej pozycji jednakże Wigry miały gorszy bilans bezpośrednich spotkań z tym zespołem, dlatego zajęły ósme miejsce. Najlepszym strzelcem w barwach Wigier okazał się Gražvydas Mikulėnas z jedenastoma bramkami na koncie, który do zespołu dołączył w przerwie zimowej.

Sezon 2022/2023

25 czerwca 2022 roku zarząd klubu poinformował, że z przyczyn finansowych Wigry nie przystąpią do rozgrywek II ligi, i rozpoczną sezon 2022/2023 w IV lidze podlaskiej.