Iwan Bojko

Iwan Bojko
Іван Никифорович Бойко
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1910 ; Żornyszcze
Data i miejsce śmierci	12 maja 1975 ; Kijów
	Przebieg służby
Lata służby	1930–1956
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Główne wojny i bitwy	bitwa nad Chałchin-Goł,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Iwan Nykyforowycz Bojko (ukr. Іван Никифорович Бойко, ur. 11 listopada^?/24 listopada 1910 we wsi Żornyszcze, zm. 12 maja 1975 w Kijowie) – radziecki pułkownik, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Pracował jako robotnik rolny, w 1927 skończył szkołę, później uczył się w technikum medycznym w Winnicy. We wrześniu 1930 wstąpił do Armii Czerwonej, ukończył szkołę pułkową w Odeskim Okręgu Wojskowym, służył w pułku kawalerii Kijowskiego Okręgu Wojskowego, w 1935 skończył Uljanowską Szkołę Wojsk Pancernych i został dowódcą plutonu w Naro-Fominsku. Od 1937 służył w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym, w 1939 brał udział w bitwie nad Chałchin-Goł, od 1940 należał do WKP(b), w 1941 został przeniesiony do Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

Po ataku Niemiec na ZSRR walczył jako zastępca dowódcy batalionu i wkrótce dowódca batalionu czołgów na Froncie Centralnym i Froncie Zachodnim, w listopadzie 1941 został ranny. Latem 1942 walczył na Froncie Woroneskim, we wrześniu 1942 został dowódcą pułku czołgów, latem 1943 uczestniczył w bitwie pod Kurskiem, w sierpniu 1943 został ciężko ranny. 28 grudnia 1943 dowodzony przez niego pułku zajął Koziatyn.

1 lutego 1944 objął dowództwo 64 Gwardyjskiej Brygady Pancernej 1 Frontu Ukraińskiego, na czele której zajął m.in. Nowosielicę i Czerniowce, później brał udział w operacji humańsko-botoszańskiej, lwowsko-sandomierskiej i berlińskiej. 2 sierpnia 1944 otrzymał stopień pułkownika.

Po wojnie był dowódcą pułku czołgów i zastępcą dowódcy korpusu, w 1952 został zastępcą dowódcy dywizji, we wrześniu 1956 został zwolniony do rezerwy.