Józef Bukowski (zm. 1744)

Józef Bukowski
	; Ossoria
Rodzina	Bukowscy herbu Ossoria
Data i miejsce urodzenia	ok. 1690 ; Buków
Data i miejsce śmierci	1744 ; Nowotaniec
Ojciec	Michał Bukowski
Matka	Helena Leszczyńska
Żona	Barbara Gumowska
Dzieci	Franciszka Reyowa
Rodzeństwo	Jerzy Bukowski

Józef Bukowski h. Ossoria (ur. ok. 1690 w Bukowie^[1], zm. 1744 w Nowotańcu) – polski szlachcic, wojskowy urzędnik ziemski: strażnik polny wojsk koronnych, miecznik sanocki w 1713–1720^[2], łowczy lwowski w 1727–1729, chorąży sanocki w 1729–1744^[3].

Był synem Michała Bukowskiego, i jego pierwszej żony Heleny z Leszczyńskich h. Wieniawa. Miał młodszego brata, pochodzącego z drugiego małżeństwa ojca z Gryzeldą Trembecką z Kossobudzkich h. Pobóg, Jerzego (zm. 1757)^[4]. Ożeniony z Barbarą Gumowską, z którą miał jedyną córkę, Franciszkę, wydaną za Mikołaja Reya h. Oksza, kasztelana zawichojskiego.

W 1733 był posłem ziemi sanockiej na sejm konwokacyjny^[5]. W trakcie tego sejmu przystąpił do konfederacji generalnej (27 kwietnia 1733)^[6]. Pod koniec obrad został wybrany deputatem, który podpisał pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego^[7]. Został też elektorem króla na sejmie^[8]. W 1734 przystąpił do konfederacji dzikowskiej, obejmując godność marszałka sądów kapturowych ziemi sanockiej^[9].

W 1717 kupił od Krystyny Zalewskiej ze Stanów miasto Nowotaniec wraz z kluczem dóbr, ofiarując za nie kwotę 52 370 złp. Ufundował murowany kościół parafialny w Nowotańcu (1743–1744), konwent w Starej Wsi (1730–1760) oraz kościół przejściowy dla parafii w Dukli (1742). W 1736 wydzierżawił Hryńcowce i Karolówkę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ „Potomkowie Jerzego, czwartego syna Mikołaja Czeszyka z Tyrawy (1402), dziedzica Grabownicy, Rytarowic, Bukowego i innych, sędzia ziemski sanocki 1420. Czeszykowie otrzymali nadania ziemi od księcia Władysława Opolczyka, pod warunkiem że przeniosą się na Ruś” {w:] Adam Boniecki. Herbarz polski: Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach. t.2. 1985. str. 243.
↑ Urzędnicy ↓, s. 315.
↑ „Józef Bukowski, chorąży sanocki 1720 r., strażnik polny wojskowy, regimentarz partyi ukraińskiej; walcząc w konfederacyi tarnogrodzkiej 1716 r. jako rotmistrz, odznaczył się chlubnie w kilku potyczkach, a gdy pod Tarnowem wojsko konfederackie pobite zostało od wojsk saskich, zebrawszy 80 ludzi, z nimi powstrzymywał jakiś czas oddział nieprzyjacielski i dał czas swoim do odwrotu; wysłany od hetmana Józefa Potockiego przeciwko buntującemu się chłopstwu na Ukrainie, rozgromił je w kilku potyczkach i jednego z ich przywódców, nazwiskiem Tarasa, wziął do niewoli” . [w:] Seweryn hr. Uruski. Rodzina: Herbarz szlachty polskiej.
↑ Dunin-Bukowski ↓, s. 264.
↑ Kuryer Polski. 1733, nr 171, s. 345.
↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona […] 27 (słow. […] kwietnia […] 1733, s. 42.
↑ Porządek na Seymie Walnym elekcyi między Warszawą a Wolą dnia 25 Sierpnia roku Pańskiego 1733 postanowiony, s. 51.
↑ Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. / zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz, Lwów 1910, s. 22
↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego w dalszym ciągu Wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. Ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T.23. Lauda sejmikowe wiszeńskie, lwowskie, przemyskie i sanockie 1731–1772, Lwów 1928, s. 123.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wiesław Bondyra: Reprezentacja sejmowa w czasach saskich. Wyd. 2. Lublin: Wyd. UMCS, 2005. ISBN 83-227-2422-5. [s. 108, 109]
Adam Boniecki: Herbarz polski. Artur Reiski (oprac.). Wyd. 3. T. 2. Cz. 1: Wiadomości historyczno–genealogiczne o rodach. Warszawa: WAiF, 1986.
Bukowski herbu Ossorya. W: Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny: Genealogia żyjących rodów polskich: książęta, kniaziowie, hrabiowie i baronowie. Wyd. 2. Cz. 1. Sandomierz: „Armoryka”, 2017. ISBN 978-83-8064-308-6.
Kasper Niesiecki: Herbarz polski: powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopismów, dowodów urzędowych. Jan Nepomucen Bobrowicz (oprac.). Wyd. 4. T. 2. Wrocław: „Oksza”, 1994, s. 179.
Urzędnicy województwa ruskiego w XIV XVIII wieku: (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka): Spisy. Antoni Gąsiorowski (red.); Kazimierz Przyboś (oprac.). Wrocław: Ossolineum, 1987. ISBN 83-04-02512-4.
January Poźniak. O Józefie Bukowskim herbu Ossoria.

[1] „Potomkowie Jerzego, czwartego syna Mikołaja Czeszyka z Tyrawy (1402), dziedzica Grabownicy, Rytarowic, Bukowego i innych, sędzia ziemski sanocki 1420. Czeszykowie otrzymali nadania ziemi od księcia Władysława Opolczyka, pod warunkiem że przeniosą się na Ruś” {w:] Adam Boniecki. Herbarz polski: Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach. t.2. 1985. str. 243.

[CITEREFUrzędnicy315-2] Urzędnicy ↓, s. 315.

[3] „Józef Bukowski, chorąży sanocki 1720 r., strażnik polny wojskowy, regimentarz partyi ukraińskiej; walcząc w konfederacyi tarnogrodzkiej 1716 r. jako rotmistrz, odznaczył się chlubnie w kilku potyczkach, a gdy pod Tarnowem wojsko konfederackie pobite zostało od wojsk saskich, zebrawszy 80 ludzi, z nimi powstrzymywał jakiś czas oddział nieprzyjacielski i dał czas swoim do odwrotu; wysłany od hetmana Józefa Potockiego przeciwko buntującemu się chłopstwu na Ukrainie, rozgromił je w kilku potyczkach i jednego z ich przywódców, nazwiskiem Tarasa, wziął do niewoli” . [w:] Seweryn hr. Uruski. Rodzina: Herbarz szlachty polskiej.

[CITEREFDunin-Bukowski264-4] Dunin-Bukowski ↓, s. 264.

[5] Kuryer Polski. 1733, nr 171, s. 345.

[6] Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona […] 27 (słow. […] kwietnia […] 1733, s. 42.

[7] Porządek na Seymie Walnym elekcyi między Warszawą a Wolą dnia 25 Sierpnia roku Pańskiego 1733 postanowiony, s. 51.

[8] Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. / zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz, Lwów 1910, s. 22

[9] Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego w dalszym ciągu Wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. Ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T.23. Lauda sejmikowe wiszeńskie, lwowskie, przemyskie i sanockie 1731–1772, Lwów 1928, s. 123.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]