Józef Geronis de Libuschin

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Libuschin-Geronis
ilustracja
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Józef Eugeniusz Libuschin-Geronis

Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1894
Kosów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Łańcut

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Józef Eugeniusz Libuschin-Geronis[a] (ur. 6 stycznia 1894 w Kosowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 stycznia 1894 w Kosowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Modesty z kniaziów Łabuńskich[2][3][4]. Był młodszym bratem Kazimierza (ur. 1891), żołnierza Legionów Polskich, maszynisty kolejowego, odznaczonego Krzyżem Niepodległości[5][6]. Ukończył seminarium nauczycielskie[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 34. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916[7].

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[8] i przydzielony do 1 baonu strzelców[9]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 20 pułku piechoty. Był dowódcą kompanii i batalionu. Został ciężko ranny w bitwie pod Brodami[2].

18 lutego i 14 października 1921 dowódca 20 pp, podpułkownik Stanisław Schuster-Kruk sporządził wnioski na odznaczenie porucznika Geronisa de Libuschin Orderem Virtuti Militari. Oba wnioski poparte przez generałów Stanisława Szeptyckiego, Kazimierza Raszewskiego i Mieczysława Linde oraz pułkowników Ryszarda Frendla i Karola Szemiota trafiły do Adiutantury Generalnej Naczelnego Wodza (odpowiednio 9 kwietnia i 16 grudnia 1921), lecz nie zostały pozytywnie rozpatrzone[10][11].

18 lutego 1921 dowodził 6. kompanią strzelecką 20 pp[12]. Później służył w 75 Pułku Piechoty w Królewskiej Hucie[13][14]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15], a w lipcu tego roku zatwierdzony na stanowisku kwatermistrza[16][17]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łańcut na stanowisko komendanta[18]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[19]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku[2].

Po zakończeniu służby wojskowej pracował jako kierownik szkoły powszechnej[2] we wsi Ochaby na Śląsku Cieszyńskim[3].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

20 grudnia 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[23]. 26 czerwca 1938 Komitet ponownie rozpatrzył i odrzucił wniosek[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie nazwiska i daty urodzenia majora Józefa Eugeniusza Geronisa de Libuschin z „Geronis de Libuschin ur. 4 stycznia 1894” na „Libuschin-Geronis ur. 6 stycznia 1894”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 27.
  2. ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 131.
  3. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
  5. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
  6. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
  7. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 119, 354.
  8. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 8 z 25 stycznia 1919 roku, poz. 303.
  9. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 349.
  10. ↑ Kolekcja ↓, s. 1–9.
  11. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
  12. ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 419.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 196.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105-108.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 188.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35, 603.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  20. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340.
  22. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Geronis_de_Libuschin&oldid=72477413”