Przejdź do zawartości

Józef Pędracki (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Pędracki
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1891
Tarnów

Data śmierci

po 1933

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

18 Pułk Artylerii Polowej

Stanowiska

kwatermistrz

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

spedytor[1]

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Józef Pędracki (ur. 17 lipca 1891 w Tarnowie, zm. po 1933) – major artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 lipca 1891 w Tarnowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii[2]. Narodowości i obywatelstwa polskiego, wyznania rzymskokatolickiego[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Górskiej Nr 13. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[3].

Od lutego 1919 przebywał w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców. 22 maja tego roku został pomocnikiem attaché wojskowego przy Poselstwie RP w Belgradzie. 1 stycznia 1921 zastąpił majora Aleksandra Powroźnickiego na stanowisku attaché wojskowego[4][5][a].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 43. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Artylerii Ciężkiej[7]. W 1923 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku referenta, pozostając oficerem nadetatowym 1 pac[8]. W następnym roku został przeniesiony do 23 Pułku Artylerii Polowej w Będzinie na stanowisko dowódcy III dywizjonu, detaszowanego w Żorach[9]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. W 1926 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko instruktora artylerii[11][12]. Z dniem 1 sierpnia 1929 został przeniesiony do 18 Pułku Artylerii Polowej w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko kwatermistrza[13], lecz już 31 grudnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[14].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15]. Mieszkał w Gdyni przy ul. Zygmunta Augusta[1]. Był zastępca dyrektora spółki Warszawskie Towarzystwo Transportowe i kierownikiem firmy „Stevedoring” sp. z o.o. Gdynia – port, założonej w czerwcu 1934[16]. Był także członkiem Związku Rezerwistów[1].

20 lutego 1941 dostał się do niewoli niemieckiej (numer jeniecki 355)[2]. Po zakończeniu II wojny światowej został członkiem zarządu reaktywowanej spółki Warszawskie Towarzystwo Transportowe[17]. W 1948 został aresztowany[17].

Na cmentarzu parafialnym w Pruszkowie został pochowany Józef Pędracki zmarły 19 maja 1951 w wieku 60 lat oraz jego żona – Anna z Podmagórskich (1903–2000) i syn Roman, ps. „Jastrzębiec” (1924–1977), kapral podchorąży plutonu artylerii przeciwlotniczej 566 Obwodu Żoliborz AK, a następnie Grupy Kampinos[18][19].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
austriackie

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ 7 lutego 1921 obaj oficerowie zostali przyjęci przez regenta Aleksandra na prywatnej audiencji „celem zgłoszenia odjazdu i przedstawienia następcy”[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Kołakowski i Techman 2010 ↓, s. 96.
  2. ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-20].
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1069, 1304.
  4. ↑ Płachciak 2008 ↓, s. 222.
  5. ↑ Stawecki 2004 ↓, s. 126, 130.
  6. ↑ Pismo attaché wojskowego kpt. Pędrackiego do Oddziału II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 17 lutego 1921, IPMS, sygn. 701/2/78, s. 29.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 192.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 779, 816.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 680, 740.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
  11. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 412, 414, 418.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432, 453.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 197.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 16 listopada 1929 roku, s. 344.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 1014.
  16. ↑ Kołakowski i Techman 2010 ↓, s. 95–96.
  17. ↑ a b Kołakowski i Techman 2010 ↓, s. 54.
  18. ↑ Roman Pędracki. Grobonet.com. [dostęp 2023-11-20].
  19. ↑ Roman Pędracki. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-11-20].
  20. ↑ Trzechlecie 1926 ↓, s. 35.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  22. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 680.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432, tu odznaczony krzyżem kawalerskim.
  25. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1304.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Pędracki_(oficer)&oldid=71904264”