Jean Simon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean Simon
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1912
Brest

Data i miejsce śmierci

28 września 2003
Cherbourg

Przebieg służby
Lata służby

1933–1973

Siły zbrojne

Francuskie Siły Zbrojne
Wolna Francja Siły Wolnych Francuzów

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
I wojna indochińska,
kryzys sueski,
wojna algierska

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Wyzwolenia (Francja) Medal Wojskowy (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych (Francja) Krzyż Waleczności Wojskowej (Francja) Medal Ruchu Oporu (Francja) Komandor Orderu Palm Akademickich (Francja) Medal Kolonialny (Francja) Medal Rannych na Wojnie (Francja) Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji Komandor Orderu Gwiazdy Czarnej Komandor Orderu Sławy (Tunezja) Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania) Kawaler Komandor Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (KCVO) Brązowa Gwiazda (Stany Zjednoczone)

Jean Simon (ur. 30 kwietnia 1912 w Breście, zm. 28 września 2003 w Cherbourgu) – francuski wojskowy, generał armii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Edukację zdobywał w Prytanée National Militaire w La Flèche, a następnie w Lycée Saint-Louis w Paryżu[1]. W 1933 roku rozpoczął studia na École spéciale militaire de Saint-Cyr, którą ukończył w 1935 roku i następnie służył jako podporucznik w pułku kolonialnej piechoty marokańskiej w Aix-en-Provence[1]. Od sierpnia 1936 roku służył w 1. pułku tyralierów senegalskich w Saint-Louis, następnie służył na Saharze i w Mauretanii, gdzie badał zwyczaje ludów koczowniczych z pogranicza Rio de Oro[1]. W 1937 roku został przeniesiony w rejon Sudanu Zachodniego i został awansowany do stopnia porucznika[1].

Podczas mobilizacji w 1939 roku służył w 42 batalionie tyralierów malgaskich[1]. W styczniu 1940 roku zgłosił się na ochotnika do służby jako obserwator lotniczy i odbył szkolenie w Tours, gdzie poznał Pierre Messmera[1]. Podczas kampanii francuskiej wraz z Pierre Messmerem i komandorem Vuilleminem zajął w Marsylii włoski statek Capo Olmo, na którego pokładzie 26 czerwca 1940 roku przypłynęli na Gibraltar[1]. 17 lipca 1940 roku trafił do Liverpoolu, a następnie do Londynu, gdzie spotkał się z Charlesem de Gaulle[1]. Następnie został przydzielony do 13 Półbrygady Legii Cudzoziemskiej[1]. Brał udział w operacji Menace, kampanii w Gabonie oraz w walkach na terenie Erytrei i operacji Exporter[1]. Podczas walk pod Damaszkiem stracił oko i został ewakuowany do Jerozolimy i Betlejem, gdzie przeszedł rekonwalescencję[1]. 26 czerwca 1941 roku został awansowany do stopnia kapitana, a od października brał udział w walkach w Libii i bitwie o Bir Hakeim[1]. W składzie 13 Półbrygady brał udział także w walkach w Tunezji i w kampanii włoskiej[1].

30 sierpnia 1944 roku wylądował na plaży Cavalaire w Prowansji, brał udział w wyzwoleniu Lyonu. 3 grudnia 1944 roku został ranny odłamkiem podczas walk w rejonie Masevaux[1]. W 1945 roku został przydzielony do biura generała de Gaulle′a[1]. W 1947 roku został awansowany do stopnia podpułkownika i przeniesiony do 3 Cudzoziemskiego Pułku Piechoty stacjonującego w Cao Bằng, rok później objął dowództwo tego pułku[1]. 28 lutego 1948 roku został ranny w wyniku wybuchu granatu[1].

W 1950 roku powrócił do Francji. W 1952 roku został awansowany do stopnia pułkownika[1]. W 1956 roku brał udział w wojnie sueskiej[1]. W 1957 roku został attaché wojskowym przy ambasadzie Francji w Londynie, jednocześnie pełnił także obowiązki attaché wojskowego w Irlandii[1]. W 1960 roku został mianowany generałem brygady, następnie brał udział w wojnie algierskiej, dowodząc 27 Dywizją Alpejską i 29 Dywizją Piechoty[1]. Od 1961 roku brał udział we francusko–algierskich rozmowach pokojowych[1]. W 1964 roku został generałem dywizji, a w 1967 roku generałem broni[1]. W 1969 roku został mianowany generalnym inspektorem armii[1]. W 1970 roku został awansowany do stopnia generała armii[1]. 1 maja 1973 roku przeszedł na emeryturę[1].

Od 1969 roku był członkiem, a od 1978 roku przewodniczącym kapituły Orderu Wyzwolenia, funkcję przewodniczącego pełnił do 2002 roku[1].

Zmarł 28 września 2003 roku w Cherbourgu, został pochowany na cmentarzu w Querqueville[1]. Jest patronem ulicy w Paryżu[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Jean SIMON [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2022-03-27] (fr.).
  2. Boulevard du Général Jean Simon 75013 Paris : origine, histoire [online], www.linternaute.com [dostęp 2022-03-27].