Jegor Ligaczow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jegor Ligaczow
Егор Кузьмич Лигачёв
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1920
Dubinkino

Data i miejsce śmierci

7 maja 2021
Moskwa

Sekretarz KC KPZR
Okres

od 26 grudnia 1983
do 2 lipca 1990

Przynależność polityczna

KPZR

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order „Znak Honoru” Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Za rozwój dziewiczych ziem” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Multimedia w Wikimedia Commons

Jegor Ligaczow (ros. Егор Кузьмич Лигачёв) (ur. 29 listopada 1920 w Dubinkino k. Nowosybirska, zm. 7 maja 2021 w Moskwie[1]) – radziecki polityk, sekretarz KC KPZR ds. organizacyjnych i członek Politbiura KC KPZR, szef Sekretariatu KC KPZR w latach 1985–1988, działacz Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej (KPFR), deputowany do Rady najwyższej ZSRR w latach 1966–1989[potrzebny przypis].

Absolwent Instytutu Lotnictwa im. Sergo Ordżonikidze w Moskwie (1943), inżynier technik. Od 1944 członek WKP(b), w 1951 skończył Wyższą Szkołę Partyjną w Moskwie[2]. W latach 1959–1961 był I sekretarzem Komitetu Obwodowego Komsomołu w Nowosybirsku. W 1961 przeszedł do pracy w partii, w latach 1962–1964 zastępca szefa Wydziału Partyjnych Organów KC KPZR ds. Przemysłu Rosyjskiej FSRR, w latach 1964–1965 zastępca kierownika Wydziału Propagandy i Agitacji KC KPZR ds. Rosyjskiej FSRR. Od 26 listopada 1965 do 29 kwietnia 1983 I sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w Tomsku, 8 kwietnia 1966 został kandydatem na członka, a 5 marca 1976 członkiem KC KPZR (do 2 lipca 1990). Od 26 grudnia 1983 do 2 lipca 1990 sekretarz KC KPZR[potrzebny przypis].

Stał się bliskim współpracownikiem Michaiła Gorbaczowa i w lutym 1984 po śmierci szefa partii Jurija Andropowa poparł kandydaturę Gorbaczowa na nowego szefa KPZR, choć bez rezultatu – następcą Andropowa został Konstantin Czernienko. Po objęciu przez Gorbaczowa funkcji sekretarza generalnego KC KPZR w marcu 1985 Ligaczow początkowo wspierał gorbaczowowskie reformy, jednak gdy pieriestrojka i głasnost zaczęły przypominać model socjaldemokratyczny, zdystansował się od tej polityki. Stał się jednym z głównych krytyków Gorbaczowa, któremu zarzucał odchodzenie od wzorców leninowskich. W latach 1985–1988 był de facto drugą osobą w partii i państwie. W latach 1985–1990 był członkiem Biura Politycznego (Politbiura) KC KPZR, a do 1988 szefem Sekretariatu KC. Podczas XXVIII zjazdu KPZR w lipcu 1990 otwarcie krytykował Gorbaczowa i opowiedział się za pozbawieniem go funkcji sekretarza generalnego, jednak został przegłosowany. Po tym zjeździe opuścił Politbiuro i przeszedł na emeryturę. Po powstaniu w 1993 KPFR włączył się w jej działalność i wszedł w skład KC. Trzykrotnie z listy tej partii był wybierany do Dumy Państwowej[potrzebny przypis].

20 listopada 2000 otrzymał honorowe obywatelstwo obwodu tomskiego.

Ligaczow wspierał Kaszpirowskiego[3].

Został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Скончался Егор Лигачев — Российская газета [online], rg.ru [dostęp 2021-05-07].
  2. ↑ Na podstawie angielskiej wikipedii.
  3. ↑ G. Górny, Nowe kulty.
  4. ↑ В Москве похоронили Егора Лигачева [online], vesti.ru [dostęp 2021-05-19] (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jegor_Ligaczow&oldid=72127168”