Jerzy Dąbrowski (historyk wojskowości)

Jerzy Dąbrowski
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1888 ; Wołokitno
Data i miejsce śmierci	1 czerwca 1933 ; Kamień Koszyrski
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	284 Węgrowski Pułk Piechoty; 80 pułk piechoty; 74 pułk piechoty; 45 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Jerzy Dąbrowski^[a] (ur. 23 grudnia 1888 w Wołokitynie^[2]^[b], zm. 1 czerwca 1933 w Kamieniu Koszyrskim) – major piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości^[4].

Życiorys

Był synem Stefana Henryka oraz Łucji z domu Łapieszkiewicz. Od 1901 do 1905 uczył się w szkole realnej w miejscowości Sumy, która położona była w guberni charkowskiej. W 1908 ukończył szkołę realną w Kijowie i otrzymał świadectwo maturalne^[5]. W Tambowie uczęszczał do Szkoły Geometrycznej, po której ukończeniu pracował od 13 kwietnia 1910 do 5 grudnia 1912 na etacie pomocnika geometry przy urzędzie ziemskim^[6]. Później w Archangielsku był topografem w urzędzie lasów.

19 lutego 1912 wstąpił do armii rosyjskiej. W okresie od 15 października 1914 do 15 lutego 1915 służył w I Szkole Chorążych w Peterhofie, a od 15 lutego do 16 marca w III Brygadzie Rezerwowej. Walczył na froncie od 17 marca w 284 Węgrowskim Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy kompanii. W lutym 1917 awansował na porucznika^[5]. Był dwa razy ranny^[5]. W okresie od 15 marca do 30 maja 1918 pełnił służbę w III Korpusie Wschodnim jako porucznik Legii Oficerskiej. Brał z nią udział podczas bitwy pod Tywrowem i Hniwaniem^[7].

Od 19 lutego 1919 w Wojsku Polskim, gdzie otrzymał przydział jako oficer ds. zleceń w Wojskowym Biurze Werbunkowym w Wołkowysku. Następnie złożył prośbę o skierowanie do 81 pułk strzelców Grodzieńskich, a po jego otrzymaniu został 18 marca 1919 skierowany na front. W pułku pełnił obowiązki adiutanta, a następnie od 29 kwietnia objął obowiązki dowódcy kompanii i od 19 września p.o. dowódcy I batalionu. 5 listopada 1919 uczestniczył w bitwie pod Leplem^[7]. Od 11 sierpnia 1920 dowodził w pułku kompanią, z którą walczył podczas trwającej bitwy warszawskiej. Od 20 września biorąc udział w bitwie nad Niemnem pełnił obowiązki dowódcy batalionu w Nowogródzkim pułku strzelców, aż do zakończenia działań wojennych^[7].

Po zakończonych działaniach wojennych pozostał na zajmowanym stanowisku. W 1921 na trzy miesiące został oddelegowany do Kobrynia na odbywający się tam kurs dla dowódców batalionów. Od 1 maja 1924 dowodził kompanią w 74 pułku piechoty, a od 20 listopada w 45 pułku piechoty^[7]. W lutym 1927 został przeniesiony służbowo do Biura Historycznego Sztabu Generalnego w Warszawie na trzy miesiące^[8]^[c]. W czerwcu przedłużono mu przeniesienie służbowe do 10 sierpnia^[10]. W sierpniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Wojskowego Biura Historycznego na stanowisko referenta^[11]^[12]^[13]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 194. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. Zmarł 1 czerwca 1933 w Kamieniu Koszyrskim „po długich i ciężkich cierpieniach, związanych z odnowieniem się ran, otrzymanych w czasie wojny”. Dwa dni później został pochowany na tamtejszym cmentarzu^[7]^[15]^[16]^[2].

Życie prywatne

Jego żoną od 23 kwietnia 1924 była Wanda z domu Gaworowska. Mieli córkę Marię urodzoną 14 lutego 1925, która zmarła w Warszawie 19 kwietnia 1933^[17].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[18]
Złoty Krzyż Zasługi^[18]
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926^[19]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[5]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[5]
Order Świętej Anny 3 stopnia
Order Świętej Anny 4 stopnia
Order Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie) 2 stopnia
Order Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie) 3 stopnia

Twórczość

Był autorem szeregu prac specjalistycznych z dziedziny historyczno-taktycznej wojny 1920 i taktyki piechoty, drukowanych w Bellonie i Przeglądzie Piechoty^[5].

Zarys historji wojennej 45-go Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Zarys historji wojennej 81-go Pułku Strzelców Grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

Uwagi

↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Jerzy II Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko^[1].
↑ Chodzi o wieś Wołokitino (ros. Волокитино) w ówczesnym powiecie głuchowskim (ros. Глуховский уезд) guberni czernihowskiej. W kartotece personalno-odznaczeniowej podano „Wołoskitino pow. Słuchów gub. Czernihów”^[3].
↑ Według Zdzisława Kowalskiego major Dąbrowski ze względu na stan zdrowia 12 lutego 1927 został oddelegowany na stanowisko kierownika referatu w Wojskowym Biurze Historycznym^[7]. Natomiast Arkadiusz Tuliński cytuje opinię mjr. Adama Borkiewicza z 1928 dotyczącą majora Dąbrowskiego, w której poza stwierdzeniem „zalety fizyczne bardzo dobre” nie ma wzmianki o złym stanie zdrowia^[9].

Przypisy

↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337, 421.
↑ ^a ^b Ś.p. mjr Jerzy Dąbrowski. „Polska Zbrojna”. 153, s. 4, 1933-06-03. Warszawa. .
↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-25]..
↑ Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 148, wg ówczesnej nomenklatury „pisarz wojskowy”.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 148.
↑ Kowalski 2001 ↓, s. 190.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Kowalski 2001 ↓, s. 191.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 27.
↑ Tuliński 2020 ↓, s. 162.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 170.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 127, 185.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 831.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 212.
↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 153, s. 3, 1933-06-03. Warszawa. .
↑ Kowalski 2001 ↓, s. 192.
↑ ^a ^b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima - Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.
Zdzisław Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 190-192. ISBN 83-7174-856-6.
Arkadiusz Tuliński. Oficerowie Biura Historycznego i Wojskowego Biura Historycznego w latach 1922–1939 (część 2). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (272), s. 161-199, 2020. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne. ISSN 1640-6281.

Linki zewnętrzne

Dzieła Jerzego Dąbrowskiego w bibliotece Polona

[2] W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Jerzy II Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko^[1].

[5] Chodzi o wieś Wołokitino (ros. Волокитино) w ówczesnym powiecie głuchowskim (ros. Глуховский уезд) guberni czernihowskiej. W kartotece personalno-odznaczeniowej podano „Wołoskitino pow. Słuchów gub. Czernihów”^[3].

[12] Według Zdzisława Kowalskiego major Dąbrowski ze względu na stan zdrowia 12 lutego 1927 został oddelegowany na stanowisko kierownika referatu w Wojskowym Biurze Historycznym^[7]. Natomiast Arkadiusz Tuliński cytuje opinię mjr. Adama Borkiewicza z 1928 dotyczącą majora Dąbrowskiego, w której poza stwierdzeniem „zalety fizyczne bardzo dobre” nie ma wzmianki o złym stanie zdrowia^[9].

[CITEREFRocznik_Oficerski1923337,_421-1] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337, 421.

[p1-3] Ś.p. mjr Jerzy Dąbrowski. „Polska Zbrojna”. 153, s. 4, 1933-06-03. Warszawa. .

[4] Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-25]..

[CITEREFEncyklopedia_Wojskowa1932148,_wg_ówczesnej_nomenklatury_„pisarz_wojskowy”-6] Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 148, wg ówczesnej nomenklatury „pisarz wojskowy”.

[CITEREFEncyklopedia_Wojskowa1932148-7] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 148.

[CITEREFKowalski2001190-8] Kowalski 2001 ↓, s. 190.

[CITEREFKowalski2001191-9] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Kowalski 2001 ↓, s. 191.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_3_z_29_stycznia_1927_roku,_s._27-10] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 27.

[CITEREFTuliński2020162-11] Tuliński 2020 ↓, s. 162.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_16_z_11_czerwca_1927_roku,_s._170-13] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 170.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_20_z_6_sierpnia_1927_roku,_s._234-14] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928127,_185-15] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 127, 185.

[CITEREFRocznik_Oficerski193234,_831-16] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 831.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_5_z_21_lutego_1928_roku,_s._47-17] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_28_września_1933_roku,_s._212-18] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 212.

[19] Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 153, s. 3, 1933-06-03. Warszawa. .

[CITEREFKowalski2001192-20] Kowalski 2001 ↓, s. 192.

[CITEREFRocznik_Oficerski193234-21] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_12_z_3_marca_1926_roku,_s._70-22] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.

[a]

[2]

[b]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[c]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[1]

[3]

[9]