Przejdź do zawartości

Jewgienij Tołstikow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jewgienij Tołstikow
Евгений Иванович Толстиков
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1913
Tuła

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1987
Moskwa

Zawód, zajęcie

polarnik

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Nagroda Państwowa ZSRR
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru” Kawaler Orderu Leopolda (Belgia)

Jewgienij Iwanowicz Tołstikow (ros. Евгений Иванович Толстиков, ur. 27 stycznia?/9 lutego 1913 w Tule, zm. 3 grudnia 1987 w Moskwie) – radziecki polarnik, Bohater Związku Radzieckiego (1955).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły średniej pracował jako ślusarz i tokarz, w 1937 ukończył Moskiewski Instytut Hydrometeorologiczny i został skierowany do pracy w arktycznej stacji polarnej „Mys Szmidta”. Podczas wojny z Niemcami pracował przy hydrometeorologicznym zabezpieczaniu żeglugi na trasie Północnego Szlaku Morskiego i lotów lotnictwa polarnego, m.in. kierował meteorologicznym zabezpieczeniem lotów na trasie Alaska-Krasnojarsk. Od 1943 należał do WKP(b). W 1946 został głównym synoptykiem Gławsiewmorputi (Głównego Zarządu Północnego Szlaku Morskiego), w 1947 obronił pracę kandydacką, w 1949 uczestniczył w ekspedycji powietrznej „Siewier-4”, w latach 1954–1955 był szefem dryfującej stacji arktycznej „Siewierny Polus-4”, która od 8 kwietnia 1954 do 19 kwietnia 1955 przebyła ponad 2400 km. W latach 1957–1959 kierował trzecią radziecką ekspedycją antarktyczną, która przeprowadziła kompleks badań naukowych oraz pokonała trasę od stacji „Mirnyj” do bieguna niedostępności i otworzyła stację polarną „Sowietskaja”. 24 października 1958 wykonał samolotem Ił-12 lot: stacja Mirnyj – stacja Sowietskaja – biegun południowy – stacja McMurdo i z powrotem. W 1963 został zastępcą szefa Głównego Zarządu Gidromietsłużby przy Radzie Ministrów ZSRR, kierował działalnością tej służby w Arktyce, Antarktyce i Wszechoceanie; pod jego kierownictwem została utworzona naukowo-badawcza flota służby hydrometeorologicznej złożona z 12 statków. W 1974 otrzymał tytuł doktora nauk geograficznych i został redaktorem pisma „Meteorologia i Hydrologia”, w latach 1978–1987 był przedstawicielem ZSRR w Komitecie Wykonawczym Międzypaństwowej Komisji Oceanograficznej UNESCO, a od 1983 przewodniczącym Komitetu Oceanograficznego ZSRR. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]