Julian Piotrowski

Julian Piotrowski
Julian Biodrowski
Rewera 2
	major
Data i miejsce urodzenia	7 października 1920 ; Mariampol (Ukraina)
Data i miejsce śmierci	18 maja 2008 ; Wrocław
	Przebieg służby
Lata służby	1938–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne; Armia Krajowa
Jednostki	11 Karpacka Dywizja Piechoty, 48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, 3 Dywizja Strzelców Karpackich, Rejon 3 Obwodu Mokotów AK
Stanowiska	dowódca drużyny, dowódca plutonu, adiutant dowódcy rejonu w powstaniu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa,; kampania wrześniowa,; bitwa o Tobruk,; bitwa pod Gazalą,; powstanie warszawskie
	Odznaczenia

Julian Piotrowski vel Julian Biodrowski pseud. „Rewera 2”, „Górka 2” (ur. 7 października 1920 w Mariampolu, zm. 18 maja 2008 we Wrocławiu) – major piechoty Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Julian Piotrowski uczył się w II Państwowym Gimnazjum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Stanisławowie. W szkole tej działał w harcerstwie i trenował piłkę nożną w klubie WCKS „Rewera”^[1]. Zdał maturę w 1938 roku, po czym został powołany na Kurs Podchorążych (Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty) 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie, który ukończył w lipcu 1939 roku i został skierowany na praktykę do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych, gdzie zastała go wojna.

We wrześniu 1939 roku służył w Ośrodku Zapasowym 11 Dywizji Piechoty. W nocy z 17 na 18 września wraz z 48 pp przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech (w Ostrzyhomiu nad Dunajem, Siklos-var i innych). Od 24 marca 1941 roku przedzierał się przez Jugosławię, Grecję i Turcję do Palestyny, gdzie została sformowana Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, w której od maja 1941 roku walczył (jako dowódca drużyny, następnie dowódca plutonu w 3 kompanii I batalionu) m.in. w bitwach o Tobruk (za którą otrzymał swój pierwszy Krzyż Walecznych) i o Gazala. Został wraz z 3 Dywizją Strzelców Karpackich 2 Korpusu Polskiego przerzucony do Włoch.

Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 14 lutego 1944 roku w Ostuni Włochy i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 30 na 31 lipca 1944 roku w ramach operacji „Jacek 1” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela. Po skoku i wybuchu powstania warszawskiego zgłosił się na ochotnika do komendanta Rejonu 3 w Śródmieściu Południowym. Od 7 sierpnia walczył jako adiutant dowódcy odcinka taktycznego „Topór” ppłk. Jacka Bętkowskiego (drugi Krzyż Walecznych). Brał udział w organizacji, obronie i walkach rejonu ulic: Wspólnej i Emilii Plater oraz gmachów Politechniki. Potem uczestniczył w walkach na ul. Noakowskiego i ponownie na Emilii Plater i Poznańskiej oraz w bezskutecznych atakach w celu zlikwidowania niemieckiej obrony w gmachu Urzędu Telekomunikacji na Nowogrodzkiej.

Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach w Ożarowie, Kostrzynie, Sandbostel i Murnau. Obóz ten został wyzwolony 20 kwietnia 1945 roku przez wojska amerykańskie. Piotrowski przybył 25 czerwca 1945 roku do Wielkiej Brytanii.

W Londynie podjął studia na Uniwersytecie Londyńskim. W 1948 roku zdecydował się na powrót do kraju. Na początku 1950 roku został zdegradowany do stopnia szeregowego, był wielokrotnie zatrzymywany i inwigilowany przez UB.

Podjął pracę w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym we Wrocławiu (przedsiębiorstwo to zmieniało nazwę na Zjednoczenie Budownictwa Przemysłowego nr 1, a później WPBP nr 1). Od 1971 roku pracował w Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego „Zachód”, a następnie do 1981 roku we WPBP nr 2.

Od 1956 roku działał w Związku Zawodowym Budowlanych oraz w Polskim Związku Działkowców. Po przejściu na emeryturę w 1985 roku działał w Krajowym Stowarzyszeniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

W 1967 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Administracyjnego Uniwersytetu Wrocławskiego.

Od 1948 roku do śmierci mieszkał we Wrocławiu. Zmarł w wieku 88 lat.

Awanse

kapral – lipiec 1939 roku
podporucznik –
porucznik – 30 lipca 1944 roku
szeregowy – początek 1950 roku
porucznik – 1985^[2]
kapitan – 15 sierpnia 1995 roku
major w stanie spoczynku –

Życie rodzinne

Julian Piotrowski był synem Józefa, technika i kierownika gorzelni, i Marii z domu Bułki^[2]. Miał braci Mieczysława i Zbigniewa. W 1950 roku ożenił się ze Stanisławą Wesołowską (ur. w 1927 roku). Mieli dwoje dzieci: córkę Mirosławę (ur. w 1951 roku) i syna Jerzego (ur. w 1952 roku)^[3].

Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – dwukrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
Odznaka Budowniczego Wrocławia
Odznaka Zasłużony dla Budownictwa Dolnego Śląska.

Przypisy

↑ Piotrowski Julian i Sztyliński Tadeusz. 2009. [dostęp 2013-12-21].
↑ ^a ^b Profil Juliana Piotrowskiego na stronie 1944.pl. [dostęp 2013-12-21].
↑ Piotrowski 2009 ↓.

Bibliografia

Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 134–136. ISBN 83-902499-5-2.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 387. ISBN 83-211-0537-8.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 244.
Tomasz Białaszczyk: Diament Ojczyzny. "Tygodnik Solidarność", 2004-08-05. [dostęp 2013-12-21].
Julian Piotrowski: Urywki wspomnień kombatanckich – ze Stanisławowa do Wrocławia przez Afrykę i Powstanie Warszawskie. [dostęp 2013-12-21].

Linki zewnętrzne

Biogram na stronie elitadywersji.org

[C-1] Piotrowski Julian i Sztyliński Tadeusz. 2009. [dostęp 2013-12-21].

[P-2] Profil Juliana Piotrowskiego na stronie 1944.pl. [dostęp 2013-12-21].

[CITEREFPiotrowski2009-3] Piotrowski 2009 ↓.

[1]

[2]

[3]