Przejdź do zawartości

Józef Paszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Konrad Paszkiewicz
Ilustracja
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1898
Czapury

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1919–1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

55 Poznański pułk piechoty
17 pułk artylerii lekkiej
Centrum Wyszkolenia Artylerii
31 pułk artylerii lekkiej
Ośrodek Zapasowy Artylerii Lekkiej Nr 8

Stanowiska

dowódca baterii, kwatermistrz pułku
dowódca Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej

Główne wojny i bitwy

powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Józef Konrad Paszkiewicz (ur. 12 lutego 1898 w Czapurach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Józef Paszkiewicz urodził się 12 lutego 1898 w Czapurach[1], w rodzinie Wojciecha i Marii z Heigelmanów. W latach 1904–1915 uczył się w Poznaniu i tam zdał maturę. W 1906 uczestniczył w strajku szkolnym, był członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1915–1916 służył w armii niemieckiej, po czym przez dwa lata studiował prawo na uniwersytecie w Berlinie[2]. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim[2]. Na początku 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na froncie ukraińskim i w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 55 Poznańskiego pułku piechoty[2]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1926 został przeniesiony z 55 pułku piechoty do 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie, gdzie do 1935 był dowódcą baterii. 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 64. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 1935 został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[2]. Do 30 sierpnia 1939 był II zastępcą dowódcy (kwatermistrzem) 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu. 30 sierpnia objął dowództwo Oddziału Zbierania Nadwyżek 31 pal. W czasie mobilizacji w 1939 został mianowany dowódcą Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej Nr 8 w Skierniewicach. 4 września na czele oddziału wyruszył do Piotrkowa Kujawskiego skąd transportem kolejowym miał być przewieziony do Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej Nr 8 w Skierniewicach. 6 września podjął decyzję o skierowaniu oddziału do Chełma w dwóch rzutach: kolejowym oraz na podwodach i na rowerach. Sam wyjechał samochodem z Piotrkowa do Chełma po rozkazy. 19 września 1939 – w rejonie Łucka – dostał się do niewoli sowieckiej[3], a następnie umieszczono go w obozie w Starobielsku[4]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach[4], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 2752[4].

.

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[6] – mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[7][8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9][10][11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-05].
  2. a b c d Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 214.
  3. Zarzycki 1996 ↓, s. 40.
  4. a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 400.
  5. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  6. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  7. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 19 [dostęp 2024-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  8. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  10. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  11. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  12. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 105
  13. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 75)
  14. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 281, 450.
  • Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 391, 479.
  • Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 196, 685.
  • Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Piotr Zarzycki: 31 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-15-6.