Przejdź do zawartości

Józef Taube

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Taube
Józef von Taube
Ilustracja
Józef Taube (przed 1934)
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1893
Krasnogórka nad Bohem na Podolu

Data i miejsce śmierci

11 kwietnia 1971
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

przed 1917–1945

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Wojsko Polskie na Wschodzie
Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

I Korpus Polski w Rosji, 4 Dywizja Strzelców Polskich, 3 Pułk Ułanów Śląskich, 2 Szwadron Samochodów Pancernych, 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, 1 Dywizjon Samochodów Pancernych / 4 Dywizjon Pancerny / 4 Batalion Pancerny

Stanowiska

dowódca szwadronu technicznego 3 Pułku Ułanów Śląskich, dowódca II dywizjonu 3 Pułku Ułanów Śląskich, dowódca 2 Szwadronu Samochodów Pancernych, dowódca 1 Dywizjonu Samochodów Pancernych, dowódca 4 Dywizjonu Pancernego, dowódca 4 Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Józef Taube
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1893
Krasnogórka

Data i miejsce śmierci

11 kwietnia 1971
Warszawa

Senator IV kadencji (II RP)
Okres

od 4 października 1935
do 13 września 1938

Przynależność polityczna

Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem/Obóz Zjednoczenia Narodowego

Józef Taube h. wł. (ur. 11 kwietnia?/23 kwietnia 1893[1][2] w Krasnogórce nad Bohem na Podolu, zm. 11 kwietnia 1971 w Warszawie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, senator IV kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Karola Hipolita Taube, barona h. wł. (1843–1917) i Anny Stanisławy Zbeszewskiej h. Topór (1863–1940)[1]. Jego rodzeństwem byli: Anna Franciszka (1886–1907), Karol Michał (1888–1940), Franciszek Ksawery (1890–1964), Artur (1894–1979), Janina po mężu Hordliczka (1896–1980).

W czasie I wojny światowej, po ukończeniu oficerskiej szkoły kawalerii, pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego[3]. W 1917 roku został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji i pełnił w nim służbę w stopniu podrotmistrza[3]. W maju 1918 roku, po rozwiązaniu korpusu, został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej na Ukrainie[3]. Następnie pełnił służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich, z którą w 1919 roku powrócił do Polski[3].

W czasie wojny z bolszewikami dowodził szwadronem technicznym 3 pułku Ułanów Śląskich[3]. Był dwukrotnie ranny. Od 29 lipca 1920 roku w szeregach 203 pułku ułanów (późniejszy 27 pułk ułanów) na stanowisku dowódcy 4 szwadronu[3]. We wrześniu 1920 roku przeniesiony do sztabu pułku. Po zakończeniu wojny pozostał w 27 pułku ułanów do 1921 r. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 125. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy II dywizjonu 3 pułku Ułanów Śląskich w garnizonie Tarnowskie Góry. W sierpniu 1926 roku został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów w Warszawie i przydzielony do 2 szwadronu samochodów pancernych na stanowisko dowódcy szwadronu[4]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. 5 listopada 1928 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza 1 pułku szwoleżerów[3][6]. 24 grudnia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W 1930 roku pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie[8]. 15 maja 1930 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 dywizjonu samochodów pancernych w garnizonie Brześć[3]. W sierpniu następnego roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na 4 dywizjon pancerny, a w 1934 roku przeformowana w 4 batalion czołgów i samochodów pancernych.

We wrześniu 1935, w wyborach parlamentarnych uzyskał mandat senatora z województwa poleskiego.

W czasie kampanii wrześniowej służył w komendanturze obrony przeciwlotniczej m.st. Warszawy. Od 28 września 1939 roku przebywał w niewoli niemieckiej jako jeniec w Oflagu VII A w Murnau.

Do Polski powrócił 2 listopada 1946 r. Do emerytury pracował w Mostostalu. Zmarł 11 kwietnia 1971 roku w Warszawie[9]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 158-5-30,31)[10].

Jego żoną była od 1923 Irena Jeleniewska (1897–1986), a krewnymi: Karol Szymanowski, Jarosław Iwaszkiewicz oraz Henryk Jacek Schoen (dyrektor Teatru Bagatela)[11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. Rajmund Szubański, 4 Batalion Pancerny ... s. 47 podał, że urodził się w 1898 roku.
  3. a b c d e f g h Kolekcja VM ↓, s. 4.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926 roku, s. 248.
  5. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 20.04.1927 r.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 373.
  7. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 21 z 24.12.1929 r.
  8. Rajmund Szubański, 4 Batalion Pancerny ... s. 47 podał, że pełnił służbę w Departamencie Kawalerii M.S.Wojsk.
  9. Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu. [dostęp 2014-11-26].
  10. Cmentarz Stare Powązki: STARZYŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-19].
  11. Schoen Henryk Jacek mgr inż.. whoiswho-verlag.ch. [dostęp 2014-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].
  12. Dekret Wodza Naczelnego L. 3370 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
  13. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  15. a b Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]