Język staroirlandzki

Goídelc

Obszar	Irlandia, Szkocja, Wyspa Man, część Walii
Liczba mówiących	język wymarły
Pismo/alfabet	łacinka, pismo ogamiczne
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki celtyckie Języki goidelskie Język staroirlandzki
Kody języka
ISO 639-1	–
ISO 639-2	sga
ISO 639-3	sga
IETF	sga
Glottolog	oldi1245
Linguist List	sga
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Słownik języka staroirlandzkiego w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język staroirlandzki, język staroiryjski – wymarły język z grupy celtyckiej. Najstarsza forma języków goidelskich, dla której istnieje znaczny korpus tekstowy. Pochodzi z języka prairlandzkiego. Wywodzą się z niego współczesne języki: irlandzki, szkocki i manx. Używany między VI a X wiekiem naszego tysiąclecia, po czym przekształcił się w dialekty średnioirlandzkie.

Po raz pierwszy zaświadczony na marginesach religijnych manuskryptów łacińskich z VI wieku.

Bibliografia

• Patrizia de Bernardo Stempel, Jonathan Slocum: Old Irish Online. Series Introduction. University of Texas at Austin. [dostęp 2012-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-21)].