Karol Czarnecki (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Czarnecki
Karl Czarnecki de Prus
major saperów major saperów
Data i miejsce urodzenia

17 października 1893
Brzóza Stadnicka

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

3 Batalion Saperów

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny)

Karol Marian Czarnecki h. Prus (ur. 17 października 1893 w Brzózie Stadnickiej, zm. ?) – major saperów inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Brzózie Stadnickiej, w rodzinie Alfreda Ludomira i Marii[1]. Ukończył cesarską i królewską Wojskową Akademię Techniczną w Mödling pod Wiedniem. W czasie I wojny światowej walczył w cesarskiej i królewskiej armii na froncie galicyjskim i włoskim. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1915. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był batalion saperów nr 1[2][3], a następnie batalion saperów nr 49[4].

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W 1919 wziął udział w obronie Lwowa i ofensywie w Małopolsce Wschodniej. Z dniem 12 czerwca 1919 został przeniesiony z V batalionu saperów do Inspektoratu Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. Był wówczas porucznikiem[6]. W 1920 zorganizował kompanię żeglugi śródlądowej, pomagając przeprawiać oddziały Wojska Polskiego na przedmościu Warszawy[7]. W czasie wojny z bolszewikami w jako dowódca kompanii, następnie po reorganizacji saperów służył w 5 pułku saperów w Krakowie w XXI Górskim batalionie saperów, pełniąc obowiązki dowódcy batalionu[8][9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 dniem czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[9]. Oficer nadetatowy 5 pułku saperów odkomenderowany w 1923 do Szefostwa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[11]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[12] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 1. lokatę w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[13]). Po 1926 został przeniesiony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[14]. W sierpniu 1929 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie na stanowisko dyrektora nauk[15][16]. W grudniu 1932 został przeniesiony do 3 batalionu saperów w Wilnie na stanowisko dowódcy batalionu[17]. Z dniem 26 maja 1936 został przeniesiony z Rezerwy Personalnej Oficerów przy Wydziale IIIa Sztabu Głównego do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Kazimierza Sosnkowskiego na stanowisko kierownika studiów[18]. Od 1936 do kwietnia 1938 dyrektor nauk Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. W latach 1938–1939 pozostawał w rezerwie personalnej oficerów przy Inspektorze Saperów z przydziałem do sztabu inspektora armii na („na odcinku Wołyń”) gen. dyw. Stanisława Burhardt-Bukackiego na stanowisko wykonawcy studiów [19].

W kampanii wrześniowej 1939 na stanowisku oficera saperów w Dowództwie Saperów Armii „Warszawa”[20]. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu IV B Königstein, a od 5 czerwca 1940 w Oflagu VII A Murnau[1].

12 października 1937 zawarł związek małżeński z Marią Stanisławą z Górnickich Augustynowiczową wyznania ewangelicko-reformowanego[21].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Zatory lodowe i zaspy śnieżne : praktyczne sposoby zwalczania. Toruń: nakładem i czcionkami Pomorskiej Drukarni Rolniczej, 1927.[27]
  • Podziemne roboty fortyfikacyjne w gruntach ciężkich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928[28].

W latach 30. publikował artykuły w miesięczniku naukowo-informacyjnym wojsk technicznych „Przegląd Wojskowo-Techniczny”.

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z robotami podziemnymi i wojną minową[29].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Straty ↓.
  2. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 101, 837, tu jako Karl Csarnecki de Prus.
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 106, 1141.
  4. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 147, 1459.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2303.
  6. ↑ Wolski 1931 ↓, s. 6.
  7. ↑ „Rocznik VIII kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów” s. 74.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 341.
  9. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 231.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 882, 907.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 806.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
  13. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 243.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 592.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 300.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 822.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 424.
  18. ↑ Rozkaz wewnętrzny Nr 30 GISZ z 9 czerwca 1936 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 1.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 418, 427.
  20. ↑ a b Rómmel 1958 ↓, s. 378.
  21. ↑ Rozkaz wewnętrzny Nr 68 GISZ z 29 października 1937 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 2.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 248.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, s. 1554.
  25. ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  26. ↑ a b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1459.
  27. ↑ Karol Czarnecki, Zatory lodowe i zaspy śnieżne : praktyczne sposoby zwalczania, Toruń: Pomorska Druk. Rolnicza, 1927.
  28. ↑ Karol Czarnecki, Podziemne roboty fortyfikacyjne w gruntach ciężkich, Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
  29. ↑ Laskowski 1931 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Czarnecki_(oficer)&oldid=71947536”